Текст и перевод песни Rob de Nijs - Seizoenen

Seizoenen

Toen waren er de wolken
en het gras rook er naar hooi.
De zon boven het nieuwe nest
bouwde een hete kooi.
En je liet de stralen strelen
op een veel te witte huid.
Je zacht gesproken woorden
klonken mij nog veel te luid.

Een boerenzoon met hazelip
sprak van angst over het land.
De kracht van jonge vrouwen
en zijn ebbenhouten hand.
Tot de heupen in de tarwe
Een onderhuidse rilling
en jouw overrijpe buik.

Roep me zonder naam vanacht
met woorden die ik van jou verwacht.
Geef me je hand en neem me mee
ik kom gedwee.

Mijn ogen zijn verward
door jou oneindig tere lijnen
en je laat me tussen 't kreupelhout
in jou lieve lijf verdwijnen.
De horizon gekneusd
door de golfslag van de wind
terwijl de kou ons voelen doet
dat nu de herfst begint.

Met z'n tweeen ingespannen
in een zacht en warm verbond
in 't bed van onze ouders
met mijn vingers in jou mond.
De vrieskou tekent bloemen
in het ijs op 't vensterglas
terwijl je luid op ligt te denken
hoe het in de lente was.

Seasons

Once were the clouds
And the grass smelled like hay.
The sun above the new nest
Built a hot cage.
And you let the rays caress
A skin much too white.
Your soft-spoken words
Sounded far too loud to me.

A farm boy with a harelip
Spoke of fear about the land.
The power of young women
And his ebony hand.
Up to his hips in the wheat
A tingling under the skin
And your overripe belly.

Call me without a name tonight
With words I expect from you.
Give me your hand and take me with you
I will come meekly.

My eyes are confused
By your infinitely soft lines
And you let me between the undergrowth
Disapper into your sweet body.
The horizon bruised
By the surge of the wind
While the cold makes us feel
That autumn is now beginning.

Together in tandem
In a soft and warm bond
In our parents' bed
With my fingers in your mouth.
The freezing cold draws flowers
In the ice on the window pane
While you think aloud
About how it was in the spring.