Текст и перевод песни Rob Dekay - Tikken Van De Tijd (A Cappella)

Tikken Van De Tijd (A Cappella)

De zoon wordt nu vader
Z'n mooie zwart haren worden grijs
Dat is het tikken van de tijd, de tikken die ik krijg van de tijd...

De prik is is uit de cola
De ziel is uit m'n oma
Dat is het tikken van de tijd
De tikken die ik krijg van de tijd tikken ook voor mij

Maar moet ik het nu anders doen, omdat ik het nu anders zie?
Of zie ik eigenlijk nog niets?
Geen idee of ik het nu anders moet doen, omdat ik het nu anders zie
Of zie ik eigenlijk nog niets, nog niets, nog niets?

De warmte lijkt gevlogen
De winter wint van zomer in mei
Dat is het tikken van de tijd, de tikken die ik krijg van de tijd...
In m'n hoofd hou ik de zomer vast, huilend in m'n winterjas
Dat is het tikken van de tijd
De tikken die ik krijg van de tijd tikken ook voor mij

Maar moet ik het nu anders doen, omdat ik het nu anders zie?
Of zie ik eigenlijk nog niets?
Geen idee of ik het nu anders moet doen, omdat ik het nu anders zie
Of zie ik eigenlijk nog niets, nog niets, nog niets?

Hij heeft z'n hart gegeven
Zo klopte zijn leven na zijn tijd
Dat is het tikken van de tijd, de tikken die ik krijg van de tijd...
Als kroon op z'n levenswerk maakte hij de zwakken sterk, gaf hij het tikken van de tijd, het tikken van de tijd na zijn afscheid weer vrij

Maar moet ik het nu anders doen, omdat ik het nu anders zie?
Of zie ik eigenlijk nog niets?
Geen idee of ik het nu anders moet doen, omdat ik het nu anders zie
Of zie ik eigenlijk nog niets, nog niets, nog niets?

Zie ik nog niets, nog niets, nog niets?
Zie ik nog niets, nog niets, nog niets?
Zie ik nog niets, nog niets, nog niets?

Тиканье времени (а капелла)

Сын теперь становится отцом,
Его красивые чёрные волосы седеют.
Это тиканье времени, тиканье, которое я слышу...

Газировка выдохлась,
Душа покинула мою бабушку.
Это тиканье времени,
Тиканье, которое я слышу, тикает и для меня.

Но должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому?
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю?
Понятия не имею, должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому,
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю, ничего, ничего?

Тепло, кажется, ушло,
Зима побеждает лето в мае.
Это тиканье времени, тиканье, которое я слышу...
В своей голове я держусь за лето, плача в зимней куртке.
Это тиканье времени,
Тиканье, которое я слышу, тикает и для меня.

Но должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому?
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю?
Понятия не имею, должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому,
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю, ничего, ничего?

Он отдал свое сердце,
Так билась его жизнь после его времени.
Это тиканье времени, тиканье, которое я слышу...
Венцом своего жизненного пути он сделал слабых сильными, он освободил тиканье времени, тиканье времени после своего ухода.

Но должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому?
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю?
Понятия не имею, должен ли я теперь поступать иначе, потому что вижу всё по-другому,
Или я на самом деле ещё ничего не понимаю, ничего, ничего?

Ничего не понимаю, ничего, ничего?
Ничего не понимаю, ничего, ничего?
Ничего не понимаю, ничего, ничего?