Текст и перевод песни Sadahzinia - De Thelo Na Glytoso Apo Ta Omorfa

De Thelo Na Glytoso Apo Ta Omorfa

Πως να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου,
θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ' όνειρό μου κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές·
άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες.
Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο
κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο
να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια
είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια·
αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα,
μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα,
ξεμακραίνουν λίγο-λίγο μ' ένα χρόνο σακάτη
κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι.
Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω
και στην ανάγκη να πάψω και το κέφι μου να κάνω,
μα θα μικρύνω και θα σβήνω τη χαρά μου
κι αυτά τα ωραία που κυλήσανε μπροστά μου.
Γι' αυτό γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω·
οι στιγμές μου μ' αφήνουνε παρέα να ξαποστάσω
και λιγώνουν τη ψυχή μου κάθε τόσο.
Από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω.

Είναι τα όμορφα με τ' άσχημα μπλεγμένα,
πάνω στης μοίρας τα παραμύθια κεντημένα,
ξαναμμένα με τραβάνε στο χορό τους τον τρελό·
ψάχνω τα βήματα να βρω και χάνω το ρυθμό.
Μα όταν με πιάσουνε τα όμορφα απ' το χέρι
με ταξιδεύουνε στου ήλιου το κρυμμένο μου αστέρι
και μου ανοίγουν τη ψυχή να τραγουδήσω,
με τη βροχή του κόσμου να νυχτοπερπατήσω.
Όμως, δε ξέρω αν πρέπει να μείνω ή να φύγω,
αφού τα όμορφα κι αυτά κρατάνε λίγο
και μένει ο φόβος στη ζωή συνοδοιπόρος
σε κάθε ανάσα, κάθε σκέψη απαράβατος όρος.
Κι ενώ το ψέμα κι εγώ είμαστε πράματα χώρια
να με γλιτώσει θέλω, όταν φοβάμαι, από τα ζόρια.
Μικρό το κακό, αφού τουλάχιστον θα ζήσω,
τις κλεμμένες στιγμές για λίγο όνειρα θα ντύσω.
Ας λένε πως τα δύσκολα θεριεύουν τη ψυχή,
είναι ο πόνος όμως, στιχοπαιδεύτρα ευχή.
Μη με αφήσεις εδώ πέρα να στοιχειώσω,
από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

I Don't Want to Escape the Beautiful

How can I tell you about these thoughts that lingered in my mind,
enthroned and illuminated my dream for a while, and the moments danced before me like shadows;
some belonged here and others were lost in yesterday.
Scattered throughout the book of life
and the pages, dull, torn in two,
remind me that somewhere on the old paths
lie the most beautiful pieces of my memory;
beloved like old, out-of-tune instruments,
far from me, past and forgotten,
gradually fading with a crippled time,
and so the pain's stubbornness intensifies.
Maybe I've grown up a little too much
and feel the need to stop even enjoying myself,
but I will shrink and extinguish my joy
and these beautiful things that have flowed before me.
So I turn to the past to quench my thirst;
my moments leave me to rest for a while
and soothe my soul every so often.
I don't want to escape the beautiful.

I don't want to escape the beautiful,
because they cover my ugliness,
and when I fear the biggest lies,
I always wish for them to promise me bliss.
I don't want to escape the beautiful,
not even for a moment, I tell you, to avoid them.
I turn them into memories and dress them in dreams,
and I drown them in my thoughts.

The beautiful are intertwined with the ugly,
embroidered on the fairy tales of fate,
rekindled, they pull me into their crazy dance;
I search for the steps and lose the rhythm.
But when the beautiful take me by the hand,
they take me to my hidden star of the sun,
and they open my soul to sing,
to walk through the night with the rain of the world.
However, I don't know if I should stay or leave,
since the beautiful also don't last long,
and fear remains a fellow traveler in life,
an inviolable condition in every breath, every thought.
And while lies and I are separate things,
I want to be saved, when I'm afraid, from the troubles.
It's not so bad, since at least I will live,
I will dress the stolen moments in dreams for a while.
Let them say that difficulties strengthen the soul,
but it is pain that is a verse-teaching wish.
Don't let me haunt this place,
I don't want to escape the beautiful.