Текст и перевод песни Sadegh - Par

Par

ورس اول
پرنده پر کشید از آشیونه با خداش
می گفت به گِل نشسته کشتیشون با ناخداش
می رفت یه جای دور به قلب شهر نور
یه جا که مردمش میدن بش آب و دون
پرنده خسته بود، جفت چشاشو بسته بود
درونش وصله بود، قلبشم شکسته بود
می ترسید از عکس توی آب
می لرزید هر لحظه توی خواب
ورس دوم
یه روزی بین راه تو جنگل سیاه
شدش اسیر دام به دست پادشاه
کردنش تو حبس با آب و دون مفت
بستنش به بست اون با خودش میگفت:
پرنده بپر این میله ها اسیرن
قفس که سهله مشتی! سنگ داغ سینه ت
خدات که پشتته پس خودخوریتو بس کن
گناهت اینه که نموندی لای هر قوم
شبیه باغی (آوا)
شبیه مردم
تکی و صد بعد ، همینی در کل
ورس سوم
پرنده کلافه بود لم می داد به خلاف نور
انگار که نداره جون غم می ریخت تو تمام اون
حسرت های پرواز تو مغزش گِز گِز کرد
آسمون در باز می گفتش: نصفش چند؟
جیغ زد داد کشید ناله کرد و آه کشید
انگار نه انگار، دنیا بود تو خواب سیر
همش تو لک بود،کی میاد این فردا
پراشو می کند کش نیاد این دردا
لب به لب بود از آدما سر میزد هي به آهنا
دلرو داد به شبا دعاش جدا شد از توقعاش
خدا پهلوش بود، نوازشش می کرد
فرشته مخلوق، عبادتش می کرد
خلاصه جون کند تا میله هارو پس زد
دوباره جون گرفت عین روز اول
ولی همیشه تیکه تلخ قصه آخره
پرنده عقاب شکار و کوه و دامنه

Par

Premier couplet
L'oiseau a quitté son nid avec son Dieu
Il disait que leur navire était échoué avec leur capitaine
Il se dirigeait vers un endroit lointain au cœur de la ville de lumière
Un endroit où les gens lui donnent de l'eau et du grain
L'oiseau était fatigué, il avait les yeux fermés
Il avait des cicatrices à l'intérieur, son cœur était brisé
Il avait peur de son reflet dans l'eau
Il tremblait à chaque instant dans son sommeil
Deuxième couplet
Un jour, en chemin, dans la forêt noire
Il a été capturé dans un piège par le roi
Il a été emprisonné avec de l'eau et du grain bon marché
Attaché à un pieu, il se disait :
Oiseau, vole, ces barreaux sont des prisonniers
La cage, c'est rien ! C'est la pierre chaude de ton cœur !
Ton Dieu est derrière toi, alors arrête de te ronger
Ton péché est de ne pas rester parmi les peuples
Comme un jardin (chant)
Comme les gens
Seul et cent fois, c'est tout
Troisième couplet
L'oiseau était exaspéré, il se blottissait contre la lumière
Comme s'il n'avait plus de force, il laissait le chagrin l'envahir
Le désir de voler dans son cerveau a provoqué des picotements
Le ciel ouvert lui disait : "La moitié, combien ?"
Il a crié, il a hurlé, il s'est lamenté et a soupiré
Comme si de rien n'était, le monde était en train de dormir
Toujours dans la boue, quand viendra ce demain
Il déploie ses ailes, ces douleurs ne s'estompent pas
Il était à l'extrémité des hommes, il se cognait aux fers
Il a donné son cœur aux nuits, sa prière s'est séparée de ses attentes
Dieu était à ses côtés, il le caressait
L'ange créé, il l'adorait
En bref, il s'est battu jusqu'à ce qu'il repousse les barreaux
Il a retrouvé sa force, comme au premier jour
Mais le morceau amer de l'histoire est toujours à la fin
L'oiseau, l'aigle, la chasse, la montagne et la vallée