Текст и перевод песни Saian - Yeni Beyaz

Yeni Beyaz

Karşımda Helen kibrin
Ya peki hafiften dans etmeler?
Ey peki sen kaç açık yara üstündesin
Rüzgârın da batısı eteklerinde
Yüzün yok onu da ben çizmiştim
Bir yıldız üstüne
Belki sen ta tirenden
Beki İondan bir tanrıçasın
Etekleri korsan naralarla şişen
Çağırır hâlâ lambaların altına
Bence İdil taçlı kırık yarım ay beyaz
Ah kollarını yitmiş tarih
Alır bütün bir inatla hâlâ beni koynuna
Adadan bir kadın gibi karşılar
Esmer çıplak ayaklarla
Akdenizli bir idedir yüzer hâlâ sularda
Gün sonunda yorgun bir merhaba gibi
Bir yabancı coğrafyada aşina bir ses gibi
Ve deniz önlerinde fotoğraflar çektirmek gibi
Bir olanaksın yıldız gecede seninle uyuyorum

O ki üstüne çizdiğim bir yıldızın
Uçuştu batıdan açıldı ansızın
Ne kadar güzel ama ıssız
Ne kadar uzak ne kadar yalnız

O ki üstüne çizdiğim bir yıldızın
Uçuştu batıdan açıldı ansızın
Ne kadar güzel ama ıssız
Ne kadar uzak ne kadar yalnız

Oysa sen en fazla yalın bir güzelliktin
Kanatlandın pruvasında muhrip bi' teknenin
Kim bilir başında bir çiçekli taç
Sen zafer getirdin eski mermer hüznün üstüne
Benim yüzümde yazdı!
Ve senin zaferler getiren kolların kayıp
Benim yenilgimde bir yabancı alfabe kanıt
Senin ülken beyaz ilahlar gölgesi altında
Benim tanrım daha çocuk, öfkesi çöl öfkesi
Çehren hesaplanamaz hangi isim yazar kaidende
Peki ona görünmüş müydün o gün sen sahiden de
Sen benim zihnimde bir çatışma haline mahal
Sen insan ölçekli felsefenin ortasında bahar
Sen Akdenizin koynunda yontu
Ne çaputsun dallarda ne de karanlık bir yortu
Her nasıl ki sen denizci masallarından mülhemsin
Bir olanaksın yıldız gecede seninle uyuyorum

O ki üstüne çizdiğim bir yıldızın
Uçuştu batıdan açıldı ansızın
Ne kadar güzel ama ıssız
Ne kadar uzak ne kadar yalnız

O ki üstüne çizdiğim bir yıldızın
Uçuştu batıdan açıldı ansızın
Ne kadar güzel ama ıssız
Ne kadar uzak ne kadar yalnız

White Nouveau

Helen, your vanity is right before me,
Or is this just a slight dance?
So, how many open wounds are you covering
With the wind blowing westward on your skirts?
You have no face, for I have drawn it,
Upon a star.
Perhaps, you are from the train,
Perhaps a goddess from Ionia,
Your skirts billowing with pirate cries,
Still beckoning beneath the lamps.
In my opinion, the crowned maiden with the broken crescent moon is the Tigris.
Oh, your arms, a forgotten history,
Still embrace me stubbornly.
She welcomes me like a woman from an island,
With bare, sun-kissed feet.
An idea of the Mediterranean still sails in the waters,
Like a weary hello at day's end,
Like a familiar voice in a foreign land,
And like taking pictures in front of the sea.
You are an impossibility, and I fall asleep with you on starry nights.

The one upon whom I drew a star,
Flew from the west, opened suddenly.
How beautiful, yet so desolate.
How distant, how solitary.

The one upon whom I drew a star,
Flew from the west, opened suddenly.
How beautiful, yet so desolate.
How distant, how solitary.

Yet, you were nothing more than a stark beauty.
You took flight on the bow of a destructive ship.
Who knows, perhaps you wore a floral crown?
You brought victory to the sadness of ancient marble.
It was etched upon my face!
And your victorious arms are lost,
A foreign alphabet, proof of my defeat.
Your country, white gods under shadow,
My God is but a child, his anger the fury of the desert.
Your face is incalculable, what name is written in your code?
Have you ever appeared to him, on that day?
You are a battleground in my mind,
You are the spring amidst human-scale philosophy,
You are the sculpture in the lap of the Mediterranean.
Neither a rag on branches nor a dark ritual,
Just as you are inspired by sailor's tales,
You are an impossibility, and I fall asleep with you on starry nights.

The one upon whom I drew a star,
Flew from the west, opened suddenly.
How beautiful, yet so desolate.
How distant, how solitary.

The one upon whom I drew a star,
Flew from the west, opened suddenly.
How beautiful, yet so desolate.
How distant, how solitary.