Текст и перевод песни Samaris - Hafið

Hafið

Þú, haf! sem ber tímans og harmanna farg,
þú hugraun mér vekur,
í hjarta mér innst, þá þú brýzt um við bjarg,
það bergmála tekur.
Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,
Þú hrellir svo muna.
Og dimmur var ægir og dökk undir él
Var dynhamra-borgin,
Og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel
Og þungt eins og sorgin.
Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall
Og sá út í drungann,
þar brimaldan stríða við ströndina svall
Og stundi svo þungan.
Og dimmur var ægir og dökk undir él
Var dynhamra-borgin,
Og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel
Og þungt eins og sorgin.
Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall
Og sá út í drungann,
þar brimaldan stríða við ströndina svall
Og stundi svo þungan.

Ocean

You, ocean! that bear time's and sorrow's hue,
you rouse my mind to ponder,
deep in my heart, when you break against the cliff,
it takes on the language of the mountains.
Your back is curved, your sound is sore,
you stir such memories.
And dark was the sea and dark beneath the storm
was the castle of the thunder-smith,
and then fell on the darkness silent as hell
and heavy as sorrow.
By the ocean I sat in front of the sea-cliff's pedestal
and looked out into the canyon,
where the surf fights with the shore's waves
and sighs so heavily.
And dark was the sea and dark beneath the storm
was the castle of the thunder-smith,
and then fell on the darkness silent as hell
and heavy as sorrow.
By the ocean I sat in front of the sea-cliff's pedestal
and looked out into the canyon,
where the surf fights with the shore's waves
and sighs so heavily.