Dalan - Sasan Sunami перевод на немецкий

Dalan

بیا و سَربه زیر آبم کُن
بیا و غَرقَم کُن
بیا فشار بده دستاتو پاسِبون
بیا و سَر بِبَر به زیر موج هایَم
ما هَمان یه قَطره ایم که رود بوده خونَمون
تو همان آدَمی تو همان بَنده ای
که چون ندیدی گُل درونِ باغِ چَمَن
به خوابی رفتی فُرو با صِدای آدَما
که مُژده میدن مابَقیِ خوابِتو در باغِ عَدَن
میروی همانجا که زُلف یار میدَوَد تا به کَمَر
به سازِ نا سِزایی میزنی چون شُعله کَمَر
بیا اون تیغی که از غَم بِتراشیدی رو در گَردَن مَن جا بِده
مَحاله جا بِزَنَم پاسِبون
نَتَرس جا بِده
عُمرِمون یه عُمریه که عابِره
چهره ی بی تابی که با تابَ کَسی خام نشُد عاقِله
زمین بازیمون یه دایِره که توش فقط چرخِ فَلَک تاب داره مابَقیش بایِره
همه مَهتابی میخوان که هوش و از سَر بَره
من تابی میخوام که طوفان به سَر بره
بِرِشته باشه تَنی زیرِ تیغِ پنبه ریز جون بِکَنه جون بِده
تو هَمان آدَمی تو هَمان بَنده ای که
در پِیِ او میکنی تا تاجِ ثُرَیا سَفَر
به سانِ چِکه ایم پَرو از بالهایِ ما بِبَر
بِبَر هَرچه که میتوانی
فُرود مالِ ماست
چرا که قَطره ایم جاری در زیرِ زمین رَوانیم
چِراغِ خانه ی ما نَفت ندارد
چرا که هیچ نَیَرزَد دَرونِ این قَبیله دانایی
میزند چشمَم را نورِ دَرِ خانه ی او
این تَرانه میخواند کوکَب لالایی
و لَبَش میلَرزَد گرفته دستش را کودَکی
که با دَهان گُرُسنگِی دیده بِهَم میبَندَد
فردا شَب اُتاق مَردِ نِکونامِ شَهر بویِ تَنِ کوکَب را میدَهَد
باد زیرِ دامنِ او زوزه کِشان میدَمَد
تو را خواب میبَرَد
دَهان کودَکی بوی نان میدَهَد
شَبی دَر باوَرِمان چِکه کُن
شَبیه چِکه زِ مُژگانِ هَمان دُختَری که زَخمَم را پاک کَرده دامَنَش
شَبی که باد با خود میبَرَد لَرزه به اندام
هَمان دَر به دَر که دَستِ زمستان گرفته دَر بَرَش
بشین کنارِ پَنجِره م
میونِ شَهرِ تو با کُلِ بِزِه کاریاش
من جَوانی بومیَم
که زیرِ ضَربه هایِ پاسِبون تَرَک میخورَد
جَوانه میزَند اُستُخوانِ چوبیَم

Dalan

Komm und tauch meinen Kopf unter Wasser
Komm und ertränke mich
Komm, drück deine Hände fest zu, Wächter
Komm und tauch meinen Kopf unter meine Wellen
Wir sind jener eine Tropfen, dessen Heimat ein Fluss war, unser Blut
Du bist jener Mensch, du bist jener Diener
Der, weil er keine Blume im Wiesengarten sah
In einen Schlaf fiel, eingelullt von den Stimmen der Menschen
Die den Rest deines Schlafes im Garten Eden verheißen
Du gehst dorthin, wo das Haar der Geliebten bis zur Taille weht
Zu einer unpassenden Melodie spielst du auf, wie eine flackernde Flamme
Komm, leg die Klinge, die du aus Kummer geschliffen hast, an meinen Hals
Ich werde niemals weichen, Wächter
Hab keine Angst, leg sie an
Unser Leben ist schon lange vergänglich
Ein ungeduldiges Gesicht, das durch keine Schaukel besänftigt wurde, ist weise
Unser Spielfeld ist ein Kreis, darin dreht sich nur das Schicksalsrad, der Rest ist Ödland
Alle wollen Mondlicht, das den Verstand raubt
Ich will einen Schwung, damit der Sturm vorüberzieht
Ein Körper sei geröstet unter der feinen Klinge, soll sich quälen, soll sterben
Du bist jener Mensch, du bist jener Diener, der
Auf ihrer Spur bis zu den Plejaden reist
Wie Tropfen sind wir, schneide die Federn von unseren Flügeln
Nimm alles, was du kannst
Die Landung gehört uns
Denn wir sind Tropfen, fließend unter der Erde, strömend
Die Lampe unseres Hauses hat kein Öl
Denn Wissen ist in diesem Stamm nichts wert
Das Licht von ihrer Haustür blendet meine Augen
Diese Melodie singt Kokab als Wiegenlied
Und ihre Lippe bebt, ein Kind hält ihre Hand
Das mit hungrigem Mund die Augen schließt
Morgen Nacht riecht das Zimmer des Wohltäters der Stadt nach Kokabs Körper
Der Wind heult unter ihrem Rock und bläst ihn auf
Dich trägt der Schlaf davon
Der Mund des Kindes riecht nach Brot
Tropfe eine Nacht in unseren Glauben
Wie ein Tropfen von den Wimpern jenes Mädchens, dessen Rock meine Wunde reinigte
In der Nacht, wenn der Wind den Zitternden mit sich reißt
Jener Heimatlose, den die Hand des Winters umarmt hat
Setz dich an mein Fenster
Mitten in deiner Stadt mit all ihrer Kriminalität
Ich bin ein einheimischer Jugendlicher
Der unter den Schlägen des Wächters Risse bekommt
Mein hölzernes Gebein sprießt