PAR'SE - Saye перевод на немецкий

PAR'SE

به همه چی دل بسته م
دیدم دل کندن بهتره
می زدم پرسه روی کاغذ
خلق می کردم تصویر
نمی تونستم بگیرم تصمیم
روی سرِ خط گذاشتم هفت تیر
شاید
وجدانم کوتاه بیاد ، بگذره
نداره دنیا جا برای من
مثِ هواپیمائم لاعلاجم
نا ندارم دیگه بریده م
تیز شدم واسه جوییدن
حرفم سند، امضائم روشه
اعصابم خطخطی
کلماتم منو لو می دن
له شدم بین بد و بدترین
همه می شن یه روز رفتنی
یللی تللی
راه برو مسیرو سخت نگیر
سیاست می کنه شکنجه
ما به حرف نیومدیم
آزادیو لب زدیم
خودسوزی کردیم پای هم
سوختیم
هنوز پی فنکدی؟
می شد قلم هردو پام
نفسو باختم باز هم گفتم: نمیوفتم از تنگ و تا؛
هیچی نمی کنه سنگو صاف
می کردم با شوق و ذوق زیاد بختو باز
قافل از اینکه پوچ بود
جلو چشمام خون بود
همه توی گوشم می خوندن داش: که میاره پول، پول؛
اه
نمی مونه هیچی هم ته ش
هم دیگه رو با تیغ می زدیم و یه گوشه زخمامونو لیس می زدم
از همه طلبکار شدم
می دادم بندو آب
شده بهترین جای دنیا فقط بالکن ام
شهرم رنگو باخت
سیاه سفید شده چپ و راست
همه م لاشخورن جنگ سر تخت و تاج
پوست گمه زیر خط و خال
جامعه می زنه فقرو داد
داره می گه: دیگه وقتشه
هرچی کشیدی حقته؛
جلو پلاستو جمع کن داش
مونده رو صورتم اَخم و تَخم
وسط الم شنگه می زنم تک پَرسه
پاهام خسته
راه میاد باهام ولی تق و لق
وایساده م که شق و رق توی بل بشو
چشمم کوره
نرم می کنم هی دنده مو
شیشکی بستن، بسه
بذار من بسته نگه دارم فکم و
کنم عزمو جزم تا بفهمم این نی درخورم
یاد گرفتم رحم نکنم
وقتشه که بکنم درسو پس
گوش بده
در نرو
نگرفتم من حقمو

PAR'SE

Ich habe mich an alles gebunden,
Ich sah, dass Loslassen besser ist.
Ich schlenderte über das Papier,
erschuf Bilder.
Ich konnte keine Entscheidung treffen,
legte eine Pistole an den Anfang der Zeile.
Vielleicht
gibt mein Gewissen nach, lässt es zu.
Die Welt hat keinen Platz für mich,
wie ein Flugzeug bin ich hilflos.
Ich habe keine Kraft mehr, bin erschöpft,
scharf geworden, um zu kauen.
Mein Wort ist meine Urkunde, meine Unterschrift darunter,
meine Nerven sind zerrüttet.
Meine Worte verraten mich,
zerquetscht zwischen schlecht und am schlechtesten.
Jeder wird eines Tages gehen,
einfach so.
Geh den Weg, mach es nicht schwer.
Politik foltert,
wir kamen nicht zu Wort.
Wir haben die Freiheit gekostet,
haben uns für einander selbst verbrannt.
Wir sind verbrannt.
Suchst du immer noch nach Kleinigkeiten?
Meine beiden Beine hätten gebrochen werden können,
ich habe den Atem verloren, sagte aber immer noch: Ich falle nicht aus der Fassung.
Nichts macht den Stein glatt.
Ich öffnete das Glück mit großer Freude und Begeisterung,
ohne zu wissen, dass es leer war.
Vor meinen Augen war Blut,
alle sangen mir ins Ohr, mein Lieber: dass Geld Geld bringt.
Ach,
am Ende bleibt nichts davon.
Wir haben uns gegenseitig mit Klingen geschnitten und in einer Ecke meine Wunden geleckt.
Ich forderte von allen etwas,
gab alles preis.
Der beste Ort der Welt ist nur noch mein Balkon.
Meine Stadt verlor ihre Farbe,
schwarz und weiß, links und rechts.
Alle sind Aasgeier, kämpfen um Thron und Krone.
Meine Haut ist verloren unter Linien und Zeichen,
die Gesellschaft schreit die Armut heraus.
Sie sagt: Es ist Zeit,
alles, was du ertragen hast, hast du verdient.
Räum deine Sachen weg, mein Lieber.
Auf meinem Gesicht sind nur noch Stirnrunzeln und Grimassen,
mitten im Chaos schlendere ich allein.
Meine Beine sind müde,
sie gehen mit mir, aber wackelig.
Ich stehe aufrecht im Chaos,
meine Augen sind blind.
Ich schalte immer wieder runter,
sie haben sich verschworen, es reicht.
Lass mich meinen Mund halten
und meinen Entschluss fassen, um zu verstehen, dass dies mir nicht würdig ist.
Ich habe gelernt, keine Gnade zu zeigen,
es ist Zeit, die Lektion zu erteilen.
Hör zu,
lauf nicht weg.
Ich habe mein Recht nicht bekommen.