Sigaraye Nakeshide - Shayea перевод на немецкий

Sigaraye Nakeshide

ببینم خوشبختی تو؟
یه چی که دلتو خوش کنه داری؟
جای کف زدنه برا همه
یه دلیل که مشتتو مشت کنه داری؟
کتابی که باش رشد کنی داری؟
یکی که دیدیش چشاتو درشت کنی داری؟
تو هم مثه من خودخوری داری؟
تو فکر آرزوهات تا صبح نمیخوابی؟
تو هم یادت میره بدِ بقیه رو؟
هر روز تو خونه میشنوی حرفای همیشه رو یا نه؟
من اصلا دوست دارم واضح ندیدنو
اعصاب همیشه خردمو مودِ جریممو
من مال گوش ندادنم اصلا
چون این طوری راحتم همه ناراحتن ازم
تو هم مثه همه باهام حرف نزن
نمیتونم باشم باهات هم نظر
کسی نمیدونه چمه من تو اتاق
الآن کجام و میخوام برسم تا کجا
هر روزمو به فکرِ فردا دچار
سیگارای نکشیده تلپن پا شُشام
اما دیگه میشکنمشون
دیگه لب نمیزنم به هیچ رقمشون
من جای آرزوهام نیست بغل جوب
تو خونم کنده شده اَ بیخ کلکشون
من یه آدم دیگه ساختم
از ضربان همیشه تندِ زیر کاپشنم
بستم با خودم دیگه گاف ندم و
نیفته پایین هی مثه گاو سرم
من دیگه فندک نیست جیبم
گذشت اون شبا که کلم گیج میرفت
من این منو تغییر میدم
به همه نشون میدم به وقتش کیم

به خودم سر زدم بعد کلی دوری
به خودم سر زدم حالش اصلا خوب نیست
تو چشام زل زد و بهم خندید
انگاری این وسط یه چی اصلا جور نیست
چقد سوختی تو تو آتیشِ من
چقد به دست تو من بازیچه شم
حالا که بر نمیام از پسِ تو
میشکونم خودمو، آینه واسطه است

دور شدم اَ آدمای بی رحم
نزدیک شدم به باورای دیگه ام
نمیخوام دیگه مثه قبل باشم
میخوام شروع کنم اَ نو بال دراره پیله ام
خسته شدم بسه گلم، مست شلم
دست خودم نبود لحظه شدن
عمرو میگم، حصره دورم
تو نسلِ گوهم، گیر مغز پرم
چقد جلو آینه خورد شم؟ بگو
چقد سیگارا دود شن؟ بگو
چقد تو این تنهاییام با خودم
خلوت کنم بگم دوستم بمون؟
درس گرفتم، درس پس میدم
راه درستو دربست میرم
این شکستا رو از بس دیدم
الان جبرانِ اون همه پسرفت میشم
میدونم میتونم گذشتمو خاک کنم
میدونم میتونم بن بستِ رو راه کنم
میدونم میتونم میلادِ قدیمو
برای همیشه بکُشم و روبان سیاه قاب کنم
باورم اینه از پسش برمیام
آروزمو میکنم تهش من بیدار
ساخته شدم برا همه سختیا
سلام آینده، بعد عزت زیاد

به خودم سر زدم بعد کلی دوری
به خودم سر زدم حالش اصلا خوب نیست
تو چشام زل زد و بهم خندید
انگاری این وسط یه چی اصلا جور نیست
چقد سوختی تو تو آتیشِ من
چقد به دست تو من بازیچه شم
حالا که بر نمیام از پسِ تو
میشکونم خودمو آینه واسطه است

رنگ مالیدم به دیوارای اتاق
نظم دادم به بهم ریختگیش
به حال و هوای همیشگیش
به پایه ی شکسته یِ میز
به همه چی یه شکلی دادم
دیدم همون که دلم دلش میخوادم
دیدم یه ترس از تغییر الکیو
چند ساله هی الکی کشش میدادم
چقد شدنی بود، چقد خودم
سختش کرده بودم این زنده بودنو
اَ خودم عُق زده بودم نصف خونه رو
اما باز یه تصمیم کرد مثل کوه منو
تصمیم گرفتم تکرار نشه
هر غلطیو میدونم اشکال تهشه
امشب دیگه مثه همیشه نی
با نیش باز چشمام لشه

Ungezündete Zigaretten

Sag, bist du glücklich?
Hast du etwas, das dein Herz erfreut?
Anstatt für alle zu klatschen,
hast du einen Grund, deine Faust zu ballen?
Hast du ein Buch, mit dem du wachsen kannst?
Jemanden, bei dessen Anblick du die Augen aufreißt?
Zermarterst du dir auch den Kopf so wie ich?
Bleibst du auch bis zum Morgen wach und denkst an deine Träume?
Vergisst du auch das Schlechte, das andere dir antun?
Hörst du jeden Tag zu Hause die gleichen alten Sprüche oder nicht?
Ich mag es eigentlich, die Dinge nicht klar zu sehen,
meine ständig gereizten Nerven und meine gereizte Stimmung.
Ich gehöre einfach zu denen, die nicht zuhören,
denn so fühle ich mich wohl, auch wenn alle sauer auf mich sind.
Sprich du nicht mit mir wie alle anderen,
ich kann deiner Meinung nicht sein.
Niemand weiß, was mit mir los ist, wenn ich im Zimmer bin,
wo ich jetzt bin und wohin ich gelangen will.
Jeden Tag bin ich von den Gedanken an morgen geplagt,
die ungerauchten Zigaretten lasten schwer auf meiner Lunge.
Aber jetzt zerbreche ich sie,
ich rühre keine einzige mehr an.
Der Platz meiner Träume ist nicht neben dem Rinnstein,
in meinem Blut sind sie mit Stumpf und Stiel ausgerottet.
Ich habe einen neuen Menschen erschaffen,
aus dem ständig schnellen Herzschlag unter meiner Jacke.
Ich habe mir geschworen, keine Fehler mehr zu machen,
und meinen Kopf nicht mehr hängen zu lassen wie ein Rind.
Ich habe kein Feuerzeug mehr in der Tasche,
vorbei sind die Nächte, in denen mein Kopf sich drehte.
Dieses Ich werde ich verändern,
ich werde allen zeigen, wer ich bin, wenn die Zeit reif ist.

Ich habe mich nach langer Ferne besucht,
ich habe mich besucht, es ging mir überhaupt nicht gut.
Es starrte mir in die Augen und lachte mich aus,
als ob hier etwas gar nicht stimmte.
Wie sehr hast du in meinem Feuer gebrannt,
wie sehr wurde ich zum Spielball in deinen Händen.
Jetzt, da ich dich nicht überwinden kann,
zerbreche ich mich selbst, der Spiegel ist der Vermittler.

Ich habe mich von herzlosen Menschen entfernt,
ich habe mich meinen anderen Überzeugungen genähert.
Ich will nicht mehr so sein wie früher,
ich will neu anfangen, mein Kokon soll Flügel bekommen.
Ich bin müde, es reicht, meine Blume, betrunken und schlaff,
es lag nicht in meiner Hand, zum Augenblick zu werden.
Das Leben, meine ich, ist eine Festung um mich herum,
in dieser beschissenen Generation, gefangen in meinem vollen Kopf.
Wie oft soll ich vor dem Spiegel zerbrechen? Sag!
Wie viele Zigaretten sollen noch in Rauch aufgehen? Sag!
Wie oft soll ich in dieser Einsamkeit mit mir
allein sein und sagen: Bleib mein Freund?
Ich habe gelernt, ich gebe meine Lektionen weiter,
den richtigen Weg gehe ich ohne Umwege.
Diese Niederlagen habe ich so oft gesehen,
jetzt mache ich all diesen Rückschritt wieder gut.
Ich weiß, ich kann meine Vergangenheit begraben,
ich weiß, ich kann die Sackgasse zum Weg machen.
Ich weiß, ich kann den alten Milad
für immer töten und mit einem schwarzen Band einrahmen.
Ich glaube daran, dass ich es schaffen werde,
am Ende werde ich meinen Traum verwirklichen.
Ich bin für alle Härten geschaffen,
Hallo Zukunft, nach großem Respekt.

Ich habe mich nach langer Ferne besucht,
ich habe mich besucht, es ging mir überhaupt nicht gut.
Es starrte mir in die Augen und lachte mich aus,
als ob hier etwas gar nicht stimmte.
Wie sehr hast du in meinem Feuer gebrannt,
wie sehr wurde ich zum Spielball in deinen Händen.
Jetzt, da ich dich nicht überwinden kann,
zerbreche ich mich selbst, der Spiegel ist der Vermittler.

Ich habe die Wände des Zimmers gestrichen,
Ordnung in sein Durcheinander gebracht,
in seine übliche Atmosphäre,
in das gebrochene Tischbein.
Allem habe ich eine Form gegeben,
ich sah, dass es genau das war, was mein Herz begehrte.
Ich sah eine unnötige Angst vor Veränderung,
die ich jahrelang grundlos in die Länge gezogen hatte.
Wie machbar es war, wie sehr ich selbst
dieses Leben erschwert hatte.
Ich hatte mich vor mir selbst geekelt, das halbe Haus vollgekotzt,
aber wieder machte mich eine Entscheidung stark wie ein Berg.
Ich habe beschlossen, dass sich nicht wiederholt,
jeder Fehler, ich weiß, endet in Tränen.
Heute Nacht ist nicht mehr wie sonst,
mit einem breiten Lächeln sind meine Augen schwer.