Текст и перевод песни Şiirbaz - Yalnızlar Meyhanesi

Yalnızlar Meyhanesi

Aynı dertten muzdaripti hepsi,
Bu güz garipti.
Ceketler askılıklı gün panikli.
Her pazar buralar dolup taşar hüsran, içki.
Sanki kulaktan kulağa yayılan cüzzam ismi.
Burası Yalnızlar Meyhanesi, masam daima tek kişilik.
İkinci sandalyemiz yok, radyonun çek fişini.
Zira bu meyhanede sessizlik hep sek içilir.
Öfkeden kırar zaman sağlam kalan yek dişini.
Filmler siyah-beyaz, hepsinde Charlie Chaplin,
Sözlerle kırılan onca kalbi saf bir gülümseme sararken
O malum görüntü yansır ekrana,
Suratlar asılır tam yalnızlığa beş kala.
Ezkaza olur da yolda rastlarsalar müdavimler
Bil ki konuşamazlar onları yalnızca Huda dinler.
Fısıltıların içinde kaybolup giderlerken,
Yalnızlar Meyhanesi′nde zaman hep ilerler.
Ah, yalnız da geçer zaman, yalnızca geçer.
Ah, yanlışla geçer zaman, yanlış da geçer.
Sen kendini kurtar, sen kendini kurtar.
Ah, yalnızca geçer zaman, Yalnızlar Meyhanesi'nde.
Buranın sahibi kim, kimse bilmez.
Zaten arka tarafa kimse girmez,
Zeki Müren plaklarıyla dolu şu raf hep tozlu kimse silmez.
Kimse kalmaz, kimse gitmez.
İçki bitmez.
Herkes yaşlanır, kimse ölmez.
Herkes ağlar, kimse görmez.
Kimse bu kutsal ve derin sessizliği bölmez.
Bölen olursa da, bi′ daha buraya dönmez.
Işıklar hiç sönmez.
Yalnızca Yaşar Kemal romanlarına müsaade,
Nazım falan istiyosan bırakmıcan bu saate.
Süreya'dan hayır yok, Edip Cansever'in masası daim hazır,
Onlarca şair adı.
"Ben giderim şarkım kalır." dedi, gitti Veysel.
Bu dünyaya küfrü bitmemişti gitti Neyzen.
Fısıltıların içinde kaybolup giderlerken,
Yalnızlar Meyhanesi′nde zaman hep ilerler.
Ah, yalnız da geçer zaman, yalnızca geçer.
Ah, yanlışla geçer zaman, yanlış da geçer.
Sen kendini kurtar, sen kendini kurtar.
Ah, yalnızca geçer zaman, Yalnızlar Meyhanesi′nde.

Lonely Hearts Tavern

We all suffered the same mournful ache,
This autumn was bizarre.
Coats hang on racks, the day fraught with panic.
Every Sunday, this place fills to the brim with despair and drink.
As if leprosy's name spread from ear to ear.
This is the Lonely Hearts Tavern, my table forever meant for one.
We have no second chair, unplug the radio.
For in this tavern, silence is always drunk alone.
Anger breaks time's one remaining tooth.
The films are black and white, and Charlie Chaplin's in all,
While words have broken so many hearts, a pure smile can mend,
That familiar image flickers across the screen,
Faces fall, just five minutes before solitude's reign.
If by chance the regulars meet on the road,
They cannot speak, only the Lord listens to their woes.
Lost in the whispers, they vanish without a trace,
In the Lonely Hearts Tavern, time always moves forward at its pace.
Oh, alone, time passes by, simply passes.
Oh, with errors, time passes by, errors too, shall pass.
Darling, save yourself, save yourself, I implore.
Oh, time passes, alone, in the Lonely Hearts Tavern.
Who owns this place, no one knows.
No one dares to go to the back, no one ever goes,
The shelves lined with Zeki Müren records, covered in dust, no one cleans.
No one stays, no one leaves.
The drinks never end.
Everyone ages, no one dies.
Everyone cries, no one sees.
No one breaks this sacred, profound silence.
And if anyone tries, they never return to this asylum.
The lights never go out.
Yaşar Kemal's novels alone are permitted,
If you ask for Nazım, they won't serve you at this hour.
Süreya is a no, Edip Cansever's table is always ready,
The names of countless poets.
Veysel left, saying, "My songs will live on."
Neyzen left this world, his curses unfinished.
Lost in the whispers, they vanish without a trace,
In the Lonely Hearts Tavern, time always moves forward at its pace.
Oh, alone, time passes by, simply passes.
Oh, with errors, time passes by, errors too, shall pass.
Darling, save yourself, save yourself, I implore.
Oh, time passes, alone, in the Lonely Hearts Tavern.