Текст и перевод песни Şiirbaz - Şehir ve Yalnızlık

Şehir ve Yalnızlık

Hazır mısın?
Yanlızlık
Her kimliğe doğuştan yazılı tek uğraşıdır insanın bir yaşama sırası
Tek sermayesi, "Sahip olduğu tek şeydir, kıymetini bilmelidir" dedi

Burda kimisi üçlü yapar, kimisi üçlü sarar
Hayat hem kaba, hem estetiktir güzel bir kadının küfrü kadar
Akbabalar kendilerine yeni bi′ düşkün arar
Neyse ki binlerce müşkül adam var kendini güçlü sanan

Bazı sokaklar tenhadır, digerlerine nazaran
Huzuru telaş dolu bu şehrin bi'yerlerine yazamam
Ki her kelime kazanan için kaybeden bu hastaları
Bu gri havayı doldururken ciğerlerine azalan

Gölgeler çabuk söner, sahtelik ve cılızlıktan
Binalar var seni sokmazlar eğer kılıksızsan
Sema bir kadın, gözleri sırılsıklam
Yalanlar karmaşık ve süslüdür, gerçeklerse çırılçıplak

Fakat güneş batınca yapar altın vuruşunu
İzlersin bir kadının karanfilde duruşunu
Hem de şaraba harcamışken cepteki her kuruşunu
Neyse bi′ Kazım Koyuncu şarkısında buluşuruz

Her gün bu yokuşları yendim
Bu benim kendimle derdim inan
Bu şehrin bi' suçu yok
Bu şehrin bi' suçu yok

Yine de en gerçek halimle geldim
Bu şehir dolu zalim ve mermi dayan
Bu şehrin bi′ suçu yok
Bu şehrin bi′ suçu yok

Yanlız değilsin (kesinlikle), hep kalabalıklara helal şu bundan
Kalabalık yanlızlıklar, yanlız kalabalıklar oluşur şehir şehir, ülke ülke
Kalabalık arttıkça artmaktadır yanlızlık
İnsan bir ölümü istemez, bir de ondan beter bir yanlızlığı

Çocukluk hayallerini gasp eder zaman
Ve düzen büyüyen herkes için farklı maskeler satar
Kimisi ucuz bir şarap şişesi hapseder sanar tüm acıları
Ve sabah soğuk tenini gazeteler sarar

Kaç beden kararsız gördügü tüm sahneler çürürken?
Sırtından mutludur ruhunu mahveden sülükler
Ayaklarını antidepresan ve kahveler sürükler
Bir imam ve hayat kadını aynı caddeden yürürken

Kahreden küfürler verir kadın şehre gül yerine
Her akşam biraz sabır tıkıştırır südyenine
Şehir tüm erkekliğiyle izlerken ürperir hep
Sonra dalar hayal meyal mutlu geçen günlerine

Ve tanır şehir denen kindar ormanı
Hayatları cinnettir hayalleri de zindan onların
Ve elbet film biter, sana karanlık bir salon kalır
Dünyaya edilmiş en büyük küfür insan olmalı

Her gün bu yokuşları yendim
Bu benim kendimle derdim inan
Bu şehrin bi' suçu yok
Bu şehrin bi′ suçu yok

Yine de en gerçek halimle geldim
Bu şehir dolu zalim ve mermi dayan
Bu şehrin bi' suçu yok
Bu şehrin bi′ suçu yok

Her gün bu yokuşları yendim
Bu benim kendimle derdim inan
Bu şehrin bi' suçu yok
Bu şehrin bi′ suçu yok

Yine de en gerçek halimle geldim
Bu şehir dolu zalim ve mermi dayan
Bu şehrin bi' suçu yok
Bu şehrin bi' suçu yok

Esir kendi yolunu çizebilirsin her derdine yazıp
Firavunların mezarı kadar mermerli ve basık
Ayrılık için erken derken yine Kasım
Siz hasımlara şarkı yazın, ben kendime hasım, yeah

City and Loneliness

Are you ready?
Loneliness
The sole endeavor etched in every soul, a turn in life's cruel role
With solitude as your only tool, "Treasure it, it's your only rule," they said, so cool

Here, some make trios, others roll them tight
Life, both coarse and aesthetic, like a beauty's cursing bite
Vultures seek their next weakened soul to devour
Thankfully, thousands of troubled men think they hold all the power

Some streets lie deserted, compared to the rest
Peace in this restless city, a place I can't invest
For every word a winner speaks, these sick souls lose the fight
Filling their lungs with this gray air, their lives take flight

Shadows fade fast, from fakery and frail disguise
Buildings deny you entry if your attire doesn't rise
The sky, a woman, her eyes soaked and so blue
Lies are intricate and adorned, truths are naked and true

But as the sun sets, it paints its golden stroke
You watch a woman's stance, a carnation she evokes
Even when every penny's spent on wine's sweet embrace
Don't worry, we'll meet again in a Kazım Koyuncu space

I conquered these slopes every day
Believe me, this battle is with myself, I say
This city bears no blame
This city bears no shame

Yet I came here, my true self laid bare
This city's filled with cruelty, bullets in the air
This city bears no blame
This city bears no shame

You're not alone (definitely), crowds are blessed with this and that
Crowded loneliness, lonely crowds, city by city, state by state
As crowds grow, so does loneliness, a cruel fate
Man doesn't want death, nor loneliness, its bitter mate

Time usurps childhood dreams, a thief in the night
The system sells different masks as everyone takes flight
Some trap their sorrows in a cheap wine bottle's hold
And in the morning, their cold bodies, newspapers enfold

How many bodies, unsure, as scenes decay and rust?
Leeches are happy, sucking souls from the dust
Antidepressants and coffee drag their feet along
As an imam and a prostitute walk the same street, where they belong

Instead of roses, the woman curses the city with scorn
Every night, she stuffs patience into her bra, forlorn
The city, with all its masculinity, watches, filled with fear
Then she drifts, recalling happy days, now unclear

And she recognizes the city's spiteful forest's hold
Their lives are madness, their dreams a dungeon, dark and cold
And the film ends, leaving you in a dark, empty hall
The greatest curse upon the world must be being human after all

I conquered these slopes every day
Believe me, this battle is with myself, I say
This city bears no blame
This city bears no shame

Yet I came here, my true self laid bare
This city's filled with cruelty, bullets in the air
This city bears no blame
This city bears no shame

I conquered these slopes every day
Believe me, this battle is with myself, I say
This city bears no blame
This city bears no shame

Yet I came here, my true self laid bare
This city's filled with cruelty, bullets in the air
This city bears no blame
This city bears no shame

A captive, you can draw your path, writing for each pain's release
As marble-filled and oppressive as a pharaoh's tomb of peace
November whispers it's too soon for farewell's embrace
You write songs for rivals, I'm my own rival, in this space