Текст и перевод песни Skálmöld - Að Vetri

Að Vetri

Vargsgól, vetrarsól,
Vesturland í kringum jól.
Kolsvart, hjarnið hart,
Himinhvolfið lýsir okkur stjörnubjart.
Köld lönd, klakabönd,
Klífur fjallið loppin hönd.
Snöggt hlær snarpur blær.
Það snjóar, það snjóar, það snjóar.

Við hnjúk, vaðmálsdúk
Vefur að sér, dulan mjúk,
Hlýtt skinn, hlífir kinn.
Hamast við að komast yfir fjallgarðinn.
Átak, bogið bak,
Býr sig undir vopnaskak.
Snöggt hlær snarpur blær.
Það snjóar, það snjóar, það snjóar.

Gengur yfir gamalt hraun.
Gista skúta þar á laun,
þeirra mikil þrek- er raun,
útilegumann.
Horfa eftir henni burt,
Héla frystir visna jurt.
Eftir henni aldrei spurt.
Það snjóar, það snjóar.

Snjóar óðum á snjáðan veg,
Snögg er Þórunn og vörpuleg.
Snjóar, hvernig sem snýrðu þér,
Snarlega yfir fljótið fer.

Snjóar nú yfir sneiðinginn,
Sneisafullur er dalurinn.
Snjóar, þótt komi snemma vor,
Snörla vitin og vella hor.
Snjóar ákaft á Snæfellsnes,
Snarpur vindur um andlit blés.
Snjóar, þar sem við snertum Hel,
Snjakahvítt hennar hugarþel.
Snjóar og hvergi snarkar glóð,
Snauðir deyja er frystir blóð.

Gömul kona, grá og hokin,
Gengur ein í kafaldsbyl.
Hárið sýlt og hettan fokin,
Hún kom niður Stekkjargil.
Gengur sér til gagns og hita
Gamlir fætur virðast strita.
Ferðir hennar fæstir vita.

Það snjóar!

Hennar siður, Friggjarfriður,
Fótaskriður rennir niður.
Brakar viður, stafur styður.
Stíginn ryður, gæfusmiður.
Þórunn biður Lofn um lið.

In Winter

Wolf-howl, winter sun,
Westfjords around Christmas.
Coal black, hard brain,
The vault of heaven lights us with stars.
Cold lands, icy chains,
The hillside is a lopped-off hand.
The keen wind laughs swiftly.
It snows, it snows, it snows.

We shrink from the cold in our homespun,
it weaves around us, a soft blanket,
warm skin protects our cheeks.
We struggle to get over the mountain pass.
The effort, the bent back,
preparing for the clash of arms.
The keen wind laughs swiftly.
It snows, it snows, it snows.

Walking over the ancient lava.
The ship of ghosts hides there,
their great courage is proven,
outlaw men.
Watching it disappear,
the rime freezes the withered grass.
It was never heard from again.
It snows, it snows.

Snowing hard on the snow-covered road,
Thórunn is swift and nimble.
Snowing, no matter which way you turn,
She crosses the river quickly.

Now it snows over the mountain pass,
The valley is full of snowdrifts.
Snowing, even if spring comes early,
The mind is nimble and wells up with hope.
It snows hard on Snæfellsnes,
The keen wind blows against the face.
It snows, where we touch Hel,
The snowy white of her heart's cover.
It snows and no fire flickers anywhere,
The naked die as the blood freezes.

An old woman, gray and bent,
Walks alone in the snowstorm.
Her hair is matted and her hood is torn,
She came down Stekkjargil.
She walks to warm herself,
Her old feet seem to struggle.
Few know her ways.

It snows!

Her ways are the ways of Frigg,
Her steps flow downwards.
Trees crack, her staff supports her.
She clears the path, the giver of gifts.
Thórunn asks Lofn for help.