Текст и перевод песни Social Waste - Kasbah

Kasbah

Τραβούσαμε με βήμα αργό προς την Κασμπά
Φέσι αλγερίνικο φορούσε ο συνοδός μου
Το στίχο ποίηση το λαμπρότερό σου δώσμου
Για να ιστορήσω κάποια πράγματα θαμπά

Ο ανήφορος ψηλός πολύ και σκαλωτός
Αρχαία γιομάτος μαγαζιά κι οπλοπωλεία
Η παραλία κάτου φαινόταν με τα πλοία
Κι ένας πολύγλωσσος που ερχόταν συφερτός

Μαύρες γυναίκες, στολισμένες με λευκά
Αλγερινές που εθορυβούσαν κι εγελούσαν
Και ναυτικοί από ξένες χώρες που φορούσαν
Κάσκες παράδοξες και ρούχα τροπικά

Σπίτια παλιά, δίχως παράθυρα, ψηλά
Κι απά σε πέτρινα πεζούλια καθισμένες
Πατρόνες γριές, σαν από κόλαση βγαλμένες
Παίζανε ζάρια και τραβούσανε λουλά

Μες σε κοιτώνες χωρισμένους, σκοτεινούς
Απάνου σε φαρδιά και βρώμικα κρεββάτια
Άσπρες και μαύρες, με φρικτά κι άφωτα μάτια
Δίχως ορίζοντα και δίχως ουρανούς

Μέσα στο νούμερο "Ταλαάτ" ένα λευκό
Κορμί γυναίκας σ' ένα ολόμαυρο μεντέρι
Στα χέρια της παίζει με τέχνη ένα μαχαίρι
Κι ένα χοντρό βιβλίο διαβάζει, παλαιικό

Με χαιρετά με μιαν ευχήν αραβική
Και μου μιλεί από κάθε γλώσσα λίγα λόγια
Που της εμάθαν μες τα ξένα καταγώγια
Όσοι κοιμήθηκαν μαζί της ναυτικοί

Όμως κρατά μετά τα χείλη της κλειστά
Αν μείνεις -μου 'πε- τ' όνομά μου μη ρωτήσεις
Μισώ τις μάταιες τις εξομολογήσεις
Και των αντρών τα μάταια λόγια τα ζεστά

Μείναμε δίχως να μιλάμε ως την αυγή
Κι όταν επλήρωσα και κίνησα να φύγω
Κουδούνισε τα χρήματα στο χέρι λίγο
Και μου τα πέταξε στο πρόσωπο με οργή

Και μου πε: "Αν ζήσατε πολύ στους τροπικούς
Κι αν εδιαβάσατε παράξενα βιβλία
Μάθατε μόνο να οδηγάτε αργά τα πλοία
Στους χάρτες σκύβοντας τους Μερκατορικούς"

Αλλά το ασάλευτο ταξίδι των πορνών
Ποιός από σας, τυφλοί, ποτέ το βλέπει;
Ο μεσονύχτιος ήλιος πάντοτε το σκέπει
Και τ' άστρο κάποιων άγνωστών σας ουρανών

Εβγήκα. Απέξω από την πόρτα της σειρά
Προσμέναν Γάλλοι, Εγγλέζοι και Σενεγαλέζοι
Κι αυτή κλεισμένη το μαχαίρι της να παίζει
Πετώντας το στον τοίχο τούτη τη φορά

Κι ετράβηξα τρεκλίζοντας με βήμα αργό
Ώσπου έφτασα, με τη βοήθεια του κυρίου
Απ' την αρχαία πολιτεία του Αλγερίου
Στο ξεβαμμένο μας τεράστιο φορτηγό

Kasbah

We walked slowly towards the Kasbah
My companion wore an Algerian fez
Muse poetry, give me your brightest gift
So that I may recount some hazy things

The climb was high and steep
Full of ancient shops and armories
The beach below, with its ships, was visible
And a polyglot crowd came and went

Black women, adorned in white
Algerian women who chattered and laughed
And sailors from foreign countries who wore
Curious helmets and tropical clothes

Old houses, without windows, tall
And sitting on stone benches
Hag patrons, as if from hell
They played dice and smoked hookahs

In dark dormitory rooms
On wide and dirty beds
White and black, with horrible and dim eyes
Without horizon and without skies

In room number "Talaat", a white
Female body in a pitch-black den
She plays with a knife in her hands
And reads a thick, ancient book

She greets me with an Arabic blessing
And speaks to me in a few words from every language
That she learned in foreign lairs
From the sailors who slept with her

But then she keeps her lips sealed
If you stay - she said - don't ask my name
I hate vain confessions
And the vain and warm words of men

We remained without speaking until dawn
And when I paid and started to leave
She jingled the coins in her hand
And threw them in my face with anger

And she said to me: "If you lived long in the tropics
And if you read strange books
You learned only to drive the ships slowly
Bending over the Mercator charts"

But the motionless journey of harlots
Who of you, blind, ever sees it?
The midnight sun always covers it
And the star of some unknown sky

I went out. Outside her door, there was a line
Frenchmen, Englishmen, and Senegalese waiting
And she, shut in, playing with her knife
Throwing it on the wall this time

And I staggered away with a slow step
Until I reached, with the help of the Lord
From the ancient city of Algiers
Our huge, faded freighter