Social Waste - Μαραμπού - перевод текста песни на русский

Текст и перевод песни Social Waste - Μαραμπού




Μαραμπού
Марабу
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
Моряки, с которыми мы были вместе, говорят обо мне,
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
Что я - грубая, испорченная шкура,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
Что я коварно ненавижу женщин
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
И что я никогда не сплю с ними.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
Они также говорят, что я курю гашиш и кокаин,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
Что мной овладела ужасная и отвратительная страсть,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
И что все мое тело покрыто непристойными татуировками,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Отвратительно странными, глубоко заклейменными.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
Они также говорят много ужасных вещей,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
Но это грубая, сфабрикованная ложь,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
И то, что стоило мне смертельных ран,
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Никто никогда не узнает, потому что я никому не говорил.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
Но сегодня вечером, когда опустилась тропическая ночь,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
И стаи марабу улетают на запад,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
Что-то настойчиво толкает меня написать на бумаге
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
То, что стало моей вечной, скрытой раной.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
Я был тогда юнгой на прекрасном корабле,
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
И мы шли из Египта во Францию.
Τότε τη γνώρισα σαν άνθος έμοιαζε αλπικό
Тогда я встретил ее, она была похожа на альпийский цветок,
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
И нас связала тесная братская дружба.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
Аристократичная, утонченная и меланхоличная,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
Дочь богатого египтянина, который покончил с собой,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
Она несла свою печаль в дальние края,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
В надежде, что там она сможет забыть.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
Она почти всегда носила с собой «Дневник» Башкирцевой,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
И безумно любила Святую Авилу,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
Часто декламировала печальные французские стихи,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
И часами смотрела в голубую даль.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
А я, знавший только тела продажных женщин,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
И с душой, израненной скитаниями,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
Вновь обрел рядом с ней детскую радость
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
И, как пророк, в экстазе слушал ее.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
Я надел ей на шею свой маленький крестик,
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
А она подарила мне большой кошелек,
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
И я был самым несчастным человеком на земле,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.
Когда мы прибыли в город, где ей предстояло сойти.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
Я часто думал о ней на грузовых судах,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
Как о своем талисмане и ангеле-хранителе,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
И ее фотография на носу корабля была для меня
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.
Оазисом, который встречаешь в самом сердце пустыни.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Думаю, мне стоит остановиться на этом.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Рука моя дрожит, горячий ветер обжигает меня.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
Какие-то прекрасные тропические цветы у реки дурманят своим ароматом,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
А где-то рядом глупо вопит марабу.
Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
Я продолжу! ... Как-то вечером в иностранном порту
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,
Я ужасно напился виски, джином и пивом,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
И в полночь, тяжело шатаясь,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Отправился по дороге к грязным, заброшенным домам.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
Там бесстыжие женщины заманивали моряков,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
Одна из них схватила меня за шляпу, смеясь,
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
(старый французский обычай улицы красных фонарей)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
И я последовал за ней, почти не желая этого.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
Тесная, маленькая комната, как и все остальные - грязная,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
Со стен осыпалась штукатурка,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
А она, жалкое человеческое существо, стонала,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
С темными, странными, бешеными глазами.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Я попросил ее погасить свет. Мы упали вместе.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Мои пальцы ясно ощущали ее кости.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
От нее пахло абсентом. Я проснулся, как говорят поэты,
μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της.
Как только утренняя заря коснулась ее лепестков.
Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
Когда я увидел ее в слабом утреннем свете,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
Она показалась мне такой печальной, но такой порочной,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
Что со странным страхом, как будто испугавшись,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Я быстро достал свой кошелек, чтобы заплатить ей.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
Двенадцать французских франков... Но она вскрикнула,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
И я увидел, что она смотрит на меня диким взглядом,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
И на мой кошелек... А я остолбенел,
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Увидев на ее шее крест.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
Забыв про шляпу, я выбежал, как сумасшедший,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
Как сумасшедший, который беспрестанно спотыкается и блуждает,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
Неся в своей крови ужасную болезнь,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Которая до сих пор мучительно терзает мое тело.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
Моряки, с которыми мы были вместе, говорят,
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
Что я уже много лет не спал с женщинами,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
Что я - старый дурак, и что я употребляю кокаин,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...
Но если бы эти бедняги знали, они бы простили меня...
Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
Рука дрожит... Жар... Я слишком замечтался,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Глядя на неподвижного марабу на берегу.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
И пока он пристально смотрит на меня,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...
Я думаю, что похож на него в своем одиночестве и глупости...





Авторы: Social Waste


Внимание! Не стесняйтесь оставлять отзывы.