Текст и перевод песни Social Waste - Στη γιορτή της ουτοπίας

Στη γιορτή της ουτοπίας

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω
Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο
Μα όταν γιορτάζει καινούριους δρόμους μου τάζει
Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει
Κι αμφισβητώ τον Κεμάλ, αμφισβητώ και το Μάνο
Στέκω στις μύτες των ποδιών αλλά και πάλι δε φτάνω
Είν' το παιχνίδι παλιό κι αν θες το νόημα να βρούμε
Πρέπει λιγάκι ακόμα ψηλότερα να σηκωθούμε
Οι ποιητές μας τα 'χουν πει, του παιχνιδιού τους κανόνες
Τους έχουν γράψει με πορφυρή μελάνη οι αιώνες
Όπως και τότε στη Χιλή, θα 'τανε once Setiembre
Κι είπες χαλάλι, και hasta la victoria siempre
Ή σαν και τώρα που μου 'παν πως σ'είδανε στην Ινδία
Μάζευες ήλιο κι αέρα μ' όλη την ξυπολυταρία
Με ένα κόκκινο μπερέ σ'είχανε δει μια φορά
Ήσουνα λέξη στο στόμα του Thomas Sankara
Κι ακόμα τώρα σε βλέπουν κι όλο τον κόσμο ρωτάνε
Οι Δον Κιχότοι κι οι Σάντσοι που πάνε;
Γίνεσαι μάϊσα σελήνη, νύχτα χαράζεις πορεία
Και την ημέρα αφήνεις και ταξιδεύουμε στ'αστεία

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Σ'έχω γυρέψει καιρό, πήρα από πίσω τα ίχνη
Σ' έψαξα μέχρι την Τσιάπας, αντάρτες μες στην ομίχλη
Στο Σύνταγμα στην πλατεία σε ψηλαφίσαν μιλιούνια
Και πιο πριν στην Ιβηρική, plazas del Sol και Catalunya
Στο Μισίρι και στο Τούνεζι ήσουν φλόγα και φως
Στο Μεξικό σε βγάλανε #YoSoy132
Ρίχνει τα πέπλα η Σαλώμη, το κεφάλι στο πιάτο
Μα δε μασάει, αντιστέκεται το precariato
Εργάτες στη Χαλυβουργία, απεργία cabrones!
Και ανθρακωρύχοι στην Asturias, "... hasta los cojones"
Φοιτητές στο Σαντιάγκο και στο Μοντρεάλ
Γιατί η παιδεία είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν
Στην Αργεντίνα οδοφράγματα σαν τον παλιό καιρό
Στην Cochabamba δεν πουλιέται ρε κουφάλες το νερό
Σαν Μάη του '68 χρόνια να 'ρθεις σε περιμένω
Σαν τραγούδι του Oscar Chavez απαγορευμένο
Ήσουν βιβλίο που το βάλαν φυλακή στην Τουρκία
Και ανταποκριτής νεκρός στη Χομς στη Συρία
Αλλού σε λένε Ζαπάτα κι αλλού Τουπακ Κατάρι
Αλλού Σαντίνο, Αλλού Τσε, και στην Ελλάδα Άρη

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

At the utopia's celebration

It would be a Sunday, a Monday
In a poem by Lorca, in paintings by Rivera
In Hikmet’s sea, in Galeano’s words
And even before I find you, I always lose you.
It would be a weekday, maybe a holiday
Posters, banners, the state is closed and on strike
In a verse by Akis Panou, or by Rasoulis who shouts
And yet, Kemal changes, and yet, it changes.

As I get closer, it gets further away and so I never reach it
Elusive, beautiful utopia – Galeano says it well
But when she celebrates, she promises me new paths
And I start to believe again that the world is changing
And I question Kemal, I question Manos too
I stand on my tiptoes but again I can't reach
It's an old game and if you want to find the meaning
We need to get a little higher
Our poets have told us, the rules of their game
They have been written in crimson ink for centuries
As then in Chile, it would be once September
And you said alright, and hasta la victoria siempre
Or like now, that they told me they saw you in India
You were gathering sun and air with all the barefootedness
They saw you once with a red beret
You were a word in Thomas Sankara's mouth
And even now they see you and ask the whole world
Where are the Don Quixotes and Sanchos going?
You become a May moon, you carve a path at night
And in the daytime you leave and we travel in jest

It would be a Sunday, a Monday
In a poem by Lorca, in paintings by Rivera
In Hikmet’s sea, in Galeano’s words
And even before I find you, I always lose you.
It would be a weekday, maybe a holiday
Posters, banners, the state is closed and on strike
In a verse by Akis Panou, or by Rasoulis who shouts
And yet, Kemal changes, and yet, it changes.

I've been looking for you for a long time, I picked up your tracks
I looked for you all the way to Chiapas, guerrillas in the mist
Millions touched you at Syntagma Square
And earlier in the Iberian Peninsula, plazas del Sol and Catalunya
In Egypt and Tunisia you were flame and light
In Mexico they called you #YoSoy132
Salome sheds her veils, the head on the plate
But he doesn't chew, the precariat resists
Steelworkers on strike, cabrones!
And coal miners in Asturias, "... hasta los cojones"
Students in Santiago and Montreal
Because education is a public and free good
In Argentina barricades like in the old days
In Cochabamba, you fools, water is not for sale
Like May '68, I've been waiting years for you to come
Like a forbidden song by Oscar Chavez
You were a book they imprisoned in Turkey
And a dead correspondent in Homs, Syria
Elsewhere they call you Zapata, elsewhere Tupac Katari
Elsewhere Sandino, elsewhere Che, and in Greece Aris

It would be a Sunday, a Monday
In a poem by Lorca, in paintings by Rivera
In Hikmet’s sea, in Galeano’s words
And even before I find you, I always lose you.
It would be a weekday, maybe a holiday
Posters, banners, the state is closed and on strike
In a verse by Akis Panou, or by Rasoulis who shouts
And yet, Kemal changes, and yet, it changes.