Текст и перевод песни Social Waste - Στη γιορτή της ουτοπίας

Στη γιορτή της ουτοπίας

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω
Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο
Μα όταν γιορτάζει καινούριους δρόμους μου τάζει
Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει
Κι αμφισβητώ τον Κεμάλ, αμφισβητώ και το Μάνο
Στέκω στις μύτες των ποδιών αλλά και πάλι δε φτάνω
Είν' το παιχνίδι παλιό κι αν θες το νόημα να βρούμε
Πρέπει λιγάκι ακόμα ψηλότερα να σηκωθούμε
Οι ποιητές μας τα 'χουν πει, του παιχνιδιού τους κανόνες
Τους έχουν γράψει με πορφυρή μελάνη οι αιώνες
Όπως και τότε στη Χιλή, θα 'τανε once Setiembre
Κι είπες χαλάλι, και hasta la victoria siempre
Ή σαν και τώρα που μου 'παν πως σ'είδανε στην Ινδία
Μάζευες ήλιο κι αέρα μ' όλη την ξυπολυταρία
Με ένα κόκκινο μπερέ σ'είχανε δει μια φορά
Ήσουνα λέξη στο στόμα του Thomas Sankara
Κι ακόμα τώρα σε βλέπουν κι όλο τον κόσμο ρωτάνε
Οι Δον Κιχότοι κι οι Σάντσοι που πάνε;
Γίνεσαι μάϊσα σελήνη, νύχτα χαράζεις πορεία
Και την ημέρα αφήνεις και ταξιδεύουμε στ'αστεία

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Σ'έχω γυρέψει καιρό, πήρα από πίσω τα ίχνη
Σ' έψαξα μέχρι την Τσιάπας, αντάρτες μες στην ομίχλη
Στο Σύνταγμα στην πλατεία σε ψηλαφίσαν μιλιούνια
Και πιο πριν στην Ιβηρική, plazas del Sol και Catalunya
Στο Μισίρι και στο Τούνεζι ήσουν φλόγα και φως
Στο Μεξικό σε βγάλανε #YoSoy132
Ρίχνει τα πέπλα η Σαλώμη, το κεφάλι στο πιάτο
Μα δε μασάει, αντιστέκεται το precariato
Εργάτες στη Χαλυβουργία, απεργία cabrones!
Και ανθρακωρύχοι στην Asturias, "... hasta los cojones"
Φοιτητές στο Σαντιάγκο και στο Μοντρεάλ
Γιατί η παιδεία είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν
Στην Αργεντίνα οδοφράγματα σαν τον παλιό καιρό
Στην Cochabamba δεν πουλιέται ρε κουφάλες το νερό
Σαν Μάη του '68 χρόνια να 'ρθεις σε περιμένω
Σαν τραγούδι του Oscar Chavez απαγορευμένο
Ήσουν βιβλίο που το βάλαν φυλακή στην Τουρκία
Και ανταποκριτής νεκρός στη Χομς στη Συρία
Αλλού σε λένε Ζαπάτα κι αλλού Τουπακ Κατάρι
Αλλού Σαντίνο, Αλλού Τσε, και στην Ελλάδα Άρη

Θα'τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα'τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, κράτος κλειστόν και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

На празднике утопии

Это было бы в воскресенье, в понедельник,
В каком-то стихотворении Лорки, на картинах Риверы,
В море у Хикмета, в словах Галеано,
И не успею найти тебя, как снова теряю.
Это было бы в будний день, а может, в праздник,
Плакаты, транспаранты, государство закрыто, забастовка.
В каком-то стихе Акиса Паноса или кричащего Расулиса,
И все же меняется Кемаль, и все же меняется.

Чем ближе подхожу, тем дальше ты, и никак тебя не достичь.
Неуловимая, прекрасная утопия – Галеано правду говорил.
Но когда ты празднуешь, новые пути мне обещаешь,
И я снова начинаю верить, что мир меняется.
И сомневаюсь я в Кемале, сомневаюсь и в Мано,
Стою на цыпочках, но все равно не достаю.
Старая эта игра, и если хочешь смысл найти,
Нам нужно еще немного выше подняться.
Поэты нам все рассказали, правила игры своей,
Пурпурными чернилами веков их записали для нас.
Как тогда в Чили, это было once Setiembre,
И ты сказала, что не жалеешь, и hasta la victoria siempre.
Или как сейчас, когда мне сказали, что видели тебя в Индии,
Ты собирала солнце и ветер босой своей поступью.
В красном берете тебя однажды видели,
Ты была словом на устах у Томаса Санкары.
И до сих пор тебя видят, и все вокруг спрашивают:
Куда идут Дон Кихоты и Санчо?
Ты становишься луной мая, ночью прокладываешь путь,
А днем оставляешь, и мы путешествуем в мечтах.

Это было бы в воскресенье, в понедельник,
В каком-то стихотворении Лорки, на картинах Риверы,
В море у Хикмета, в словах Галеано,
И не успею найти тебя, как снова теряю.
Это было бы в будний день, а может, в праздник,
Плакаты, транспаранты, государство закрыто, забастовка.
В каком-то стихе Акиса Паноса или кричащего Расулиса,
И все же меняется Кемаль, и все же меняется.

Я долго тебя искал, шел по твоим следам,
Искал тебя до самой Чьяпаса, среди партизан в тумане.
На площади Синтагма тебя миллионы касались,
А еще раньше на Иберийском полуострове, plazas del Sol и Catalunya.
В Египте и Тунисе ты была пламенем и светом,
В Мексике тебя назвали #YoSoy132.
Сбрасывает Саломея покровы, голову на блюде,
Но не жует, сопротивляется прекариат.
Рабочие на сталелитейном заводе, забастовка, cabrones!
И шахтеры в Астурии, "... hasta los cojones".
Студенты в Сантьяго и Монреале,
Потому что образование – это общественное благо и бесплатно.
В Аргентине баррикады, как в старые добрые времена,
В Кочабамбе не продается вода, болваны!
Как май 68-го, я жду тебя годами,
Как запрещенная песня Оскара Чавеса.
Ты была книгой, которую посадили в тюрьму в Турции,
И погибшим репортером в Хомсе, в Сирии.
Где-то тебя зовут Сапата, а где-то Тупак Катари,
Где-то Сандино, где-то Че, а в Греции – Арис.

Это было бы в воскресенье, в понедельник,
В каком-то стихотворении Лорки, на картинах Риверы,
В море у Хикмета, в словах Галеано,
И не успею найти тебя, как снова теряю.
Это было бы в будний день, а может, в праздник,
Плакаты, транспаранты, государство закрыто, забастовка.
В каком-то стихе Акиса Паноса или кричащего Расулиса,
И все же меняется Кемаль, и все же меняется.