Текст и перевод песни Social Waste - Του Χρόνη

Του Χρόνη

Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι
Και το κλειδί θα είναι κάτω απ' το γεράνι
Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία
Όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία
Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις
Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις
Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
Τους λες υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!

Στα Ποταμούδια στην Καβάλα πάλι τα κεραμίδια στάζουν
Και οι κυράδες στους μαχαλάδες πιάνουν την παρασιά και ετοιμάζουν
Έτσι σε πείσμα του καιρού οι γειτόνισσες μαζευτήκανε πάλι
Απ' έξω βροχή και κοκοσάλι κι αυτές τριγύρω απ' το μαγκάλι
Και πιάσανε την ψιλή κουβέντα και λένε για τα περασμένα
Για τα παλικάρια του μαχαλά και κάπου εκεί θυμηθήκαν κι εσένα
Δεκατετράχρονο παιδί, ούτε καν χνούδι δε θα 'χε βγάλει
Και πήγε αντάρτης στο βουνό, διηγείται η μια και συμφωνεί η άλλη
Και ύστερα θυμηθήκανε και τους καπνεργάτες απ' τη Θάσο
Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς αλλά εγώ πώς να ξεχάσω
Την παρανομία και την απεργία, την απομόνωση κι ακόμα
Εκείνα τα λόγια τα απλά του Νικόλα τότε που μπήκαμε στο Κόμμα
Ότι είναι οι πλούσιοι από τη μια κι εμείς οι φτωχοί από την άλλη
Και να τα μοιράσουμε όλα στα ίσα
Να πάψουν να υπάρχουν μικροί και μεγάλοι
Και κάτι χρονάκια πιο μετά ο Χρόνης γυρνάει στη Σαλονίκη
Στο Δημοκρατικό Στρατό μα είχε πετάξει πια η νίκη
Τονε συλλάβαν το '47, λένε οι γειτόνισσες βουρκωμένες
Κάτι φασίστες στρατιωτικοί κάτι κυβερνήσεις πουλημένες
Και τονε ρίξαν στο κελί η βία και η εξουσία
Και ύστερα πιάσανε οι νικητές να γράψουνε την ιστορία.

Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι
Και το κλειδί θα είναι κάτω απ' το γεράνι
Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία
Όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία
Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις
Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις
Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
Τους λες υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!

Η ιστορία είναι τα ίχνη στου χρόνου το χώμα που περπατάτε
Κάτι ορνιθοσκαλίσματα που λέει κι ο Marcos o Subcomandante
Τη γράφουνε στο τέλος οι νικητές κι οι ανυποψίαστοι την πιστεύουν
Μα τη ζωντανεύουν οι δίχως φωνή κι εκείνοι που γράμματα δεν κατέχουν
Εκείνοι που γνώρισαν τη φυλακή, τα βασανιστήρια, την εξορία
Σε Μακρονήσι, Ανάφη, και Γυάρο, Άγιο Ευστράτιο, και Ικαρία
Αυτοί που κοιτούσαν το βασανιστή μέσα στα μάτια και του 'λεγαν βάρα
Κι αχτινοβολούσαν στο απόσπασμα μπρος κάτι απ'το πείσμα του Guevarra
Και κάθε που πίνω στο ταβερνάκι μια κούπα στο χώμα εβίβα και γεια μας
Για τους νεκρούς μας τους αγωνιστές, για τα κουτσαβάκια τα δικά μας
Καμιά φορά πάλι τους γράφω τραγούδια
Μην τους ξεχνάμε και μένουνε μόνοι
Κάτι στιχάκια, κουπλέ, και ρεφρέν, ένα του Άρη κι ένα του Χρόνη
Τι να σου πω πια και τι να μου πεις
Έφυγες νωρίς κι εγώ εδώ είμαι ακόμα
Έγινε εξουσία κι η αριστερά, κι είναι ιεραρχικό το κόμμα
Γραφειοκράτες μας ποδηγετούν, και προπαγάνδα μας ρίχνουν ντουμάνι
Όμως δεν ξέρουνε πως το κλειδί θα 'ναι πάντα κάτω από το γεράνι...

Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι
Και το κλειδί θα είναι κάτω απ' το γεράνι
Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία
Όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία
Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις
Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις
Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
Τους λες υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!

Хронь

Звёзды говорят, что ты ловишь их сачком,
А ключ будет под геранью лежать.
Революция имеет смысл,
Лишь до тех пор, пока не станет властью.
И ты, ушедший так рано, куда ты вернулся?
По каким ты закоулкам бродишь, по каким морям?
И всякий раз, когда копы просят улыбку,
Скажи им, есть и бандитское танго!

В Потамудии, в Кавале, снова капают с крыш черепицы,
И женщины в кварталах разводят сплетни, готовясь,
Назло непогоде, соседки собрались снова,
Снаружи дождь и холод, а они вокруг мангала.
И завели тихий разговор, вспоминая о прошлом,
О парнях из квартала, и тут кто-то вспомнил тебя.
Четырнадцатилетний мальчишка, у которого еще и пушок не пробился,
Ушёл в партизаны, рассказывает одна, а другая кивает.
И ещё вспомнили табачников с Тасоса,
Тебя убили рано, но как я могу забыть,
Беззаконие и забастовку, изоляцию, и ещё,
Те простые слова Николы, когда мы вступили в партию.
Что есть богатые с одной стороны, а мы, бедные, с другой,
И что нужно поделить всё поровну,
Чтобы не было ни маленьких, ни больших.
И вот, несколько лет спустя, Хронис возвращается в Салоники,
В Демократическую Армию, но победа уже ускользнула.
Его арестовали в 47-ом, говорят соседки, смахивая слёзы,
Какие-то фашистские военные, продажное правительство.
И бросили его в тюрьму, насилие и власть,
А потом победители принялись писать историю.

Звёзды говорят, что ты ловишь их сачком,
А ключ будет под геранью лежать.
Революция имеет смысл,
Лишь до тех пор, пока не станет властью.
И ты, ушедший так рано, куда ты вернулся?
По каким ты закоулкам бродишь, по каким морям?
И всякий раз, когда копы просят улыбку,
Скажи им, есть и бандитское танго!

История – это следы на земле времени, по которой вы идёте,
Что-то вроде птичьих царапин, как говорит субкоманданте Маркос.
Её пишут в конце победители, и наивные верят,
Но её оживляют безгласные, те, кто грамоте не обучен.
Те, кто познал тюрьму, пытки, ссылку,
На Макронисос, Анафи, и Ярос, Агиос Эфстратиос, и Икарию.
Те, кто смотрел мучителю в глаза и говорил "Бей!",
И излучали решимость перед казнью, что-то от духа Че Гевары.
И каждый раз, когда я пью в таверне чашу вина, поднимаю тост: "За нас!",
За наших павших бойцов, за наших мальчишек.
Иногда я пишу им песни,
Чтобы мы их не забывали, и они не остались одни.
Несколько строк, куплеты, припев, один – Арису, другой – Хронису.
Что тебе ещё сказать, и что ты мне скажешь?
Ты ушёл рано, а я всё ещё здесь.
Левые пришли к власти, и партия стала иерархичной.
Бюрократы нами руководят, пропаганда пудрит нам мозги,
Но они не знают, что ключ всегда будет лежать под геранью…

Звёзды говорят, что ты ловишь их сачком,
А ключ будет под геранью лежать.
Революция имеет смысл,
Лишь до тех пор, пока не станет властью.
И ты, ушедший так рано, куда ты вернулся?
По каким ты закоулкам бродишь, по каким морям?
И всякий раз, когда копы просят улыбку,
Скажи им, есть и бандитское танго!