Текст и перевод песни Solmeister - Ο Καλλιτέχνης της Απόδρασης

Ο Καλλιτέχνης της Απόδρασης

Και μου ′πε
"Ποιός σε ξέρει στ' αλήθεια;
Πόσοι σ′ ακούνε, σε πόσους μιλάς;
Πες μου ποιά μάσκα φοράς
Πες μου τι θα 'λεγες πριν το καλά σου γίνει συνήθεια;"
Και μου 'πε
Τα πάντα
Με μάτια σαν μαύρα φεγγάρια
Όλα όσα φοβάται να νοιώσει
Και σώπασε πριν ξημερώσει
Δε πίστευα στη μαγία όταν ήμουν μικρός
είχα μεγάλη δυσπιστία συνεπώς δε με ενθουσίαζε
Το ότι έκοβε στα δυό μια κοπέλα αφού δεν έκοβε στα δυό
τον εαυτό του ο ταχυδακτυλουργός
Μα ύστερα έμαθα να γίνομαι αόρατος
Όσο οι άλλοι έλεγαν διάλεξε ενα φύλο δες το και μη μου το πεις
Και εντυπωσίαζαν
Τους αφελείς με τρικ
Περνούσα μέσα από τοίχους
Τους δικούς μου
δε τους πέρναγε κανείς
Εκτός από εκείνο το κορίτσι
Γιατί κάθε καλή ιστορία
έχει ένα κορίτσι
Και κάθε κορίτσι
10 λόγους για να το ερωτευτείς
Και 3 για να το μισήσεις
2 για να το αγαπήσεις
Και μια καλή ιστορία για να πεις
Χαμένη νιότη
Σκουλαρίκι στο φρύδι
Ηταν στο πέμπτο ποτό ήδη
Γέλαγε σαν υστερική
Χωρίς να ξέρει γιατί
Σα να έχω γράψει 10 ίδιες ιστορίες αλλά
κάθε μία στο πετσί μου είναι διαφορετική
Τα dejavu μου κάνω ποίηση
Στα ραντεβού μου υπό πίεση
Κόβω στα δυό τον εαυτό μου
Και χαρίζω τον μισό μου
Και ενώ όλες με ρωτούσαν πως το κάνω εκείνη μου είπε "κόψε εμένα"
Και εγω απλά διηγήθηκα τα παραπάνω
Και μου ′πε
"Ποιός σε ξέρει στ′ αλήθεια;
Πόσοι σ' ακούνε, σε πόσους μιλάς;
Πες μου ποιά μάσκα φοράς
Πες μου τι θα ′λεγες πριν το καλά σου γίνει συνήθεια;"
Και μου 'πε
Τα πάντα
Με μάτια σαν μαύρα φεγγάρια
Όλα όσα φοβάται να νοιώσει
Και σώπασε πριν ξημερώσει
Οι ματωμένες ιστορίες μας
Οι πιο μεγάλες αμαρτίες μας
Αυτά είναι τα ανήσυχα μας 20
Μετα την επικίνδυνη εφηβεία μας
Έχουν φαντάσματα οι τοίχοι μου
Έχουν φαντάσματα οι στίχοι μου
Και όσο αδειάζουν οι ελπίδες μου
Με τρομάζει που γεμίζουν
οι σελίδες μου
Η μετά θάνατον ζωή με αγχώνει
Κι ας μη βρήκα τη ζωή πριν απ′ τον θάνατο ακόμη
Κι μη βρήκα λόγο
να ανυπομονώ για το Σάββατο
Κι ας καίω το βιβλίο
Για να μη δω πως τελειώνει
Μιλάω πίσω απ' το θόρυβο
Χορεύω στης ζωής τον απόηχο
Μεθάω από νωρίς όταν βγαίνω
Γιατί το να περνάω καλά μου φαίνεται ζόρικο
Κι ύστερα κλείνομαι σπίτι
Να στραγγίξω λίγη έμπνευση
Από ότι μου λείπει
Να στραγγαλίσω το μολύβι
Να φιλήσω το κενό
Και τις μουτζούρες μου
να κάνω παραμύθι
Ναι!
Δώσε μου μισό "για πάντα" να σου πω
Τον τελευταίο καιρό
Όλα όσα μου στέρησαν ύπνο
Αν στα 30 είμαι παιδί
Πες μου πως κάποιος θα ′ναι εδώ
Πες μου πως δε θα παίζω
πάλι μόνος στον κήπο
Τον καλλιτέχνη της απόδρασης

The Artist of Escape

And she told me
"Who truly knows you?
How many listen to you, to how many do you speak?
Tell me which mask you are wearing
Tell me what you would say before your routine becomes habit?"
And she told me
Everything
With eyes like black moons
All that she is afraid to feel
And was silent before the dawn
I didn't believe in magic when I was young
I had great incredulity therefore it didn't excite me
That she cut a girl in two since she didn't cut in two
the magician himself
But later I learned to become invisible
As others said choose a number see it and don't tell me
And impressed
The naive with tricks
I passed through walls
My own
no one passed through them
Except that girl
Because every good story
has a girl
And every girl
10 reasons to fall in love with her
And 3 to hate her
2 to love her
And a good story to tell
Lost youth
An earring in the eyebrow
She was already on her fifth drink
She laughed hysterically
Without knowing why
As if I write 10 same stories but
each one on my skin is different
I make my deja vu poetry
On pressured dates
I cut myself in two
And I give away half of me
And while everybody asked me how I do it she told me "cut me"
And I simply narrated the above
And she told me
"Who truly knows you?
How many listen to you, to how many do you speak?
Tell me which mask you are wearing
Tell me what you would say before your routine becomes habit?"
And she told me
Everything
With eyes like black moons
All that she is afraid to feel
And was silent before the dawn
Our bloody stories
Our greatest sins
These are our restless 20s
After our dangerous adolescence
My walls have ghosts
My lyrics have ghosts
And as my hopes are emptied
It scares me that my
pages are filled
The afterlife stresses me out
And I haven't found life before death yet
And I haven't found a reason
to look forward to Saturday
And let the book burn
So I don't see how it ends
I speak behind the noise
I dance in the echo of life
I get drunk early when I go out
Because having a good time seems difficult to me
And then I shut myself in at home
To drain some inspiration
From what I lack
To strangle the pencil
To kiss the void
And my scribbles
to make a fairy tale
Yes!
Give me half of "forever" to tell you
Recently
All that has deprived me of sleep
If I am a child at 30
Tell me that someone will be there
Tell me that I won't play
alone in the garden again
The artist of escape