Текст и перевод песни South Blunt System - Nie Wiem Już Sam

Nie Wiem Już Sam

Brak mi motywacji.
Jestem obojętny jak Piłat,
Gdzie mi gaśnie słońce,
Gdzie jest ta siła?
Choć coś robię, dom a praca
Błędna syzyfowa
Dla mnie Ziemia stanęła
Jak na stole browar
Jak tu żyć patrząc na zegarek, będąc w swych bramach
Choć idę to czuje ze stoję
Jak bita skała
Mam gdzieś w sobie wartości
Lecz zgubiły swoje miejsce
Pozostaje tylko wiara, że gdzieś istnieją we mnie
I nawet gdy usłyszę dźwięk rozbijanych szyb
Mogą zgrabić wszytko
Lecz mej duszy nie ukradnie nikt
Bo jej we mnie nie ma
Pytam: czy chwila wróci?
Czy osoby bez duszy mogą nazwać się ludźmi
Co dzień o tym myślę będąc obojętnym na krzywdy
Pomagając dla zasady lecz nie współczując bliźnim
Nie będę się okłamywał bo już zakłamana matka Ziemia
Czy naprawdę istnieje czy mnie już nie ma?

Nie wiem już sam
Która to strona
Myślę, i myślę, błądząc po szklanych domach
Czuję się przeźroczysty
Przyjmując wygląd otoczenia
Czy naprawdę istnieje

Czy mnie już nie ma?

Czy mnie już niema?

Czy nas już nie ma?
Czy to wszystko się już skończyło?

Mój świat ginie w oczach
Gdy patrzę na dym z papierosa
Jak światło gdy je wyłączam, jak poranna rosa
Brak mi werwy czy to już agonia
Czy jeszcze muszę poczekać by ją poznać
Ludzie mówią, ze to najwyższy stan uniesienia
Albo największy z bóli pozbawiający serca
Pisze zostawiając coś po sobie
Po co te nerwy?
Nawet nie myślę czy komuś po coś jestem potrzebny
Robię swoje, to jedyne co wypycha mnie z pętli
Pięciolinia, parę klawiszy, wokal i mój mętlik
Znasz efekty im poświęcam życie oddane walizką
Już sam nie wiem czy życie dla ciebie to widowisko
Nie każdy dochodzi na szczyt, po drodze łamiąc kości

Dookoła tylko słyszę dźwięk samotności
To nie o miłości, to moja cela
O tym że gdy w człowieku brak szczęścia to go nie ma

Nie wiem już sam
Która to strona
Myślę, i myślę, błądząc po szklanych domach
Czuję się przezroczysty
Przyjmując wygląd otoczenia
Czy naprawdę istnieje?
Czy mnie już nie ma?
/X2

Не знаю уже сам

Нет у меня мотивации.
Безразличен я, как Пилат,
Где солнце мое гаснет,
Где эта сила?
Хоть что-то делаю, дом, да работа,
Ошибочная, сизифова,
Для меня Земля остановилась,
Как на столе пиво,
Как жить, глядя на часы, находясь в своих границах,
Хоть и иду, но чувствую, что стою,
Словно скала,
Есть где-то во мне ценности,
Но потеряли они свое место,
Остается только вера, что где-то они существуют во мне.
И даже если услышу я звон бьющегося стекла,
Могут забрать все,
Но души моей не украдет никто,
Потому что ее во мне нет.
Спрашиваю: вернется ли мгновение?
Могут ли люди без души называться людьми?
Каждый день думаю об этом, оставаясь равнодушным к обидам,
Помогая по обязанности, но не сочувствуя ближним,
Не буду себя обманывать, ведь уже обманута мать Земля.
Существует ли она на самом деле, или меня уже нет?

Не знаю уже сам,
Которая это сторона.
Думаю и думаю, блуждая по домам из стекла,
Чувствую себя прозрачным,
Принимая облик окружения.
Существует ли она на самом деле,

Или меня уже нет?

Или меня уже нет?

Или нас уже нет?
Неужели все уже кончено?

Мой мир погибает на глазах,
Когда смотрю на дым от сигареты,
Как свет, когда выключаю его, как утренняя роса.
Нет у меня энергии, это уже агония?
Долго ли еще ждать, чтобы узнать ее?
Люди говорят, что это высшая степень восторга
Или величайшая из болей, лишающая сердца.
Пишу, оставляя что-то после себя.
К чему эти нервы?
Даже не думаю о том, нужен ли я кому-то.
Делаю свое, это единственное, что вытаскивает меня из петли.
Пять строк, пара клавиш, вокал и мой сумбур.
Знаешь результаты, им посвящаю жизнь, отданную чемоданом.
Уже сам не знаю, жизнь для тебя - это спектакль?
Не каждый добирается до вершины, ломая кости по дороге.

Вокруг только слышу звук одиночества,
Дело не в любви, это моя камера,
В том, что когда в человеке нет счастья, то его нет.

Не знаю уже сам,
Которая это сторона.
Думаю и думаю, блуждая по домам из стекла,
Чувствую себя прозрачным,
Принимая облик окружения.
Существует ли она на самом деле?
Или меня уже нет?
/X2