Текст и перевод песни Stanisława Celińska - Nie Strasz

Nie Strasz

Nic, to strach,
Złe myśli, w śniegu ślad.
No już, już znikł
To nic, nic i nikt.
Wnikał i przenikał
Aż tam, gdzie kulił się
Mój śmiech.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Już zmierzch o krok,
Lecz w dal biegnie wzrok
Przez łąk i pól,
I lat ciemnych wzór.
Przestrzeń pełna westchnień
I rosochatych wierzb.
Czy wiesz...?

Jestem kamykiem tutaj każdym,
Drogą piaszczystą, dworkiem jasnym.
W duszy szeroko mi, gdy ten pejzaż się śni
Gdzieś tam, w miastach ciasnych.
Niskich mgieł krucha pajęczyna,
Chopin się nagle przypomina.
Trudno go teraz nie usłyszeć,
Gdy w biel zmienia ciszę zima.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Не пугай

Пустяк, это страх,
Дурные мысли, след на снегу.
Вот он, уже исчез,
Это ничто, никто и ничего.
Проникал и проникал
Туда, где съежился
Мой смех.

Не пугай, я давно не боюсь.
Видишь – буря, а я стою.
Сочный покой так же силен,
Как терпок был страх,
Мой страх – моя жизнь.
Ты мог меня одним жестом стереть.
Когда-то. Но это уже другое пространство.
Из мелких узелков я вся состояла,
Но я вырвалась. Я существую.

Уже сумерки близко,
Но взгляд бежит вдаль,
Через луга и поля,
И узор темных лет.
Пространство, полное вздохов
И раскидистых ив.
Ты знаешь...?

Я здесь каждый камешек,
Пыльная дорога, светлый дом.
В душе мне широко, когда этот пейзаж снится
Где-то там, в тесных городах.
Хрупкая паутина низких туманов,
Вдруг вспоминается Шопен.
Трудно его сейчас не услышать,
Когда зима тишину превращает в белизну.

Не пугай, я давно не боюсь.
Видишь – буря, а я стою.
Сочный покой так же силен,
Как терпок был страх,
Мой страх – моя жизнь.
Ты мог меня одним жестом стереть.
Когда-то. Но это уже другое пространство.
Из мелких узелков я вся состояла,
Но я вырвалась. Я существую.