Текст и перевод песни Stavento feat. Kostas Hatzis - O Kaliteros Mou Filos

O Kaliteros Mou Filos

Όπως και τότε, έτσι και τώρα
Ίδια ρουτίνα σ′ όλη τη χώρα
Σ'όλο τον κόσμο, σ′όλη την πλάση
Η μοναξιά δε λέει να χάσει
Όλοι οι ανθρώποι τρέχουν να φτάσουν
Ότι γυαλίζει, τι κι' άμα χάσουν
Στο δρόμο όνειρα, ήθη κι' αξίες, περισπωμένες χαμένες κι′ οξείες
Περιστρεφόμαστε, έτσι είναι Κώστα
Όπως τα είπες, όμως τα πόστα
Όπως και τότε, έτσι και τώρα
Ίδιοι τα έχουν, ίδια η μπόρα
Ίδιοι οι ανθρώποι, δε λένε ν′αλλάξουν
Ακόμα σφάζονται, δε λένε να πάψουν
Ίδιος κι' εγω, κι′ η ντροπή ξεχειλίζει
Η μοναξιά πιο έντονα μυρίζει

Είχα που λες κι εγώ έναν φίλο
Έναν αλήτη γέρο σκύλο, έναν αλήτη γέρο σκύλο
Που μου τον πήρε το εκατό.

Έξω πολλά σκυλιά γυρίζουν
Κάτι σκυλιά που δε γαβγίζουν, κάτι σκυλιά που δε γαβγίζουν
Και περπατούν στα δυο.

Είχα που λες κι εγώ έναν φίλο
Που τα σκυλιά τον λέγαν σκύλο,
Που τα σκυλιά τον λέγαν σκύλο
Γιατί του έλειπε η μιλιά.

Του' λεγα τα παράπονά μου,
Πόσο ματώσαν την καρδιά μου
Πόσο ματώσαν την καρδιά μου
Τα δίποδα σκυλιά.

Ψεύτικε ντουνιά τι απονιά
Κρύβεις και τι πόνο
Γύρω μου πολλοί κι′ ένα σκυλί
Μ'αγαπούσε μόνο

Ψεύτικε ντουνιά τι απονιά
Κρύβεις και τι πόνο
Γύρω μου πολλοί κι′ ένα σκυλί
Μ'αγαπούσε μόνο

Άνθρωποι καλωσυνάτοι
Που απ'αγάπη ξεχειλίζουν
Και ευκαιρία δε χάνουν
Να το διατυμπανίζουν
Με ρούχα που κοστίζουν, λόγια που κοιμίζουν
Και χρυσαφικά που το σκοτάδι σκίζουν
Μα όταν αργά το βράδυ στα σπίτια τους γυρίζουν
Οι κάμερες κλείσουν κι′ η γύμνια τους τους θυμίζει
Πόσο κοστίζουν, σαστίζουν
Τα πάντα γύρω τους αρχίζουν να τους φοβίζουν
Κι′εσύ ακόμα που τα μάτια σου δεν πάψαν να δακρύζουν
Ούτε στιγμή έμοιαζες με στραβοπίνακα σε
αρτ γκαλερί και στη ντομ περινιόν τους κάβα
Ήσουν απλά ένα μπουκάλι κρασί
Πω πω ντροπή, πω πω ντροπή
Κοίτα στη ροζ γειτονιά μας περπατάει ένα αδέσποτο σκυλί
Άραγε ο κόσμος τι θα πει
Αυτός ο κόσμος που'χει κάνει ήρωες τους προδότες
Μπροστάρηδες τις κόττες και συνήθως
θα τους βρεις πίσω απο πόρτες μεγάλες,
Μ′αλάνθαστες νότες και στη τιβι να σου τάζουν αλλαγή
Για ένα κοσμό chantilly τους βολεύει η σιωπή
Δε χωράν σ'ένα κουτί, παραθύρι στη ντροπή,
Μα εσυ ακόμα εκει, να τους δείχνεις τι είναι μπέσα

Mon meilleur ami

Comme à l'époque, comme maintenant
La même routine dans tout le pays
Dans le monde entier, dans toute la création
La solitude ne veut pas disparaître
Tous les humains courent pour atteindre
Ce qui brille, même si ils perdent
Sur la route, les rêves, les mœurs et les valeurs, les biens précieux perdus et aiguisés
Nous tournons, c'est comme ça, Kostas
Comme tu l'as dit, mais les postes
Comme à l'époque, comme maintenant
Ils ont les mêmes choses, la même tempête
Les mêmes gens, ils ne veulent pas changer
Ils se massacrent encore, ils ne veulent pas arrêter
Moi aussi, et la honte déborde
La solitude sent plus fort

J'avais, disons, un ami
Un vieux chien errant, un vieux chien errant
Que les cent me l'ont pris.

De nombreux chiens errent dehors
Des chiens qui n'aboient pas, des chiens qui n'aboient pas
Et ils marchent sur deux.

J'avais, disons, un ami
Que les chiens appelaient chien,
Que les chiens appelaient chien
Parce qu'il manquait de parole.

Je lui racontais mes plaintes,
À quel point ils ont fait saigner mon cœur
À quel point ils ont fait saigner mon cœur
Les chiens bipèdes.

Faux monde, quel mauvais monde
Tu caches aussi la douleur
Autour de moi, beaucoup et un chien
Ne m'aimait que lui

Faux monde, quel mauvais monde
Tu caches aussi la douleur
Autour de moi, beaucoup et un chien
Ne m'aimait que lui

Des gens bien intentionnés
Qui débordent d'amour
Et ne manquent pas l'occasion
De le faire savoir
Avec des vêtements qui coûtent cher, des mots qui endormissent
Et des bijoux qui déchirer l'obscurité
Mais quand ils rentrent tard le soir dans leurs maisons
Les caméras se ferment et leur nudité leur rappelle
Combien ça coûte, ils sont effrayés
Tout autour d'eux commence à les effrayer
Et toi aussi, dont les yeux n'ont jamais cessé de pleurer
Tu n'as jamais ressemblé à un tableau tordu dans une
galerie d'art et dans leur cave Dom Pérignon
Tu étais juste une bouteille de vin
Oh mon Dieu, honte, oh mon Dieu, honte
Regarde, dans notre quartier rose, un chien errant se promène
Que dira le monde ?
Ce monde qui a fait des traîtres des héros
Les couardes en tête et d'habitude
vous les trouverez derrière de grandes portes,
Avec des notes erronées et à la télé pour vous promettre du changement
Pour un monde chantilly, le silence les arrange
Ils ne tiennent pas dans une boîte, une fenêtre sur la honte,
Mais toi, tu es toujours là, pour leur montrer ce qu'est la besse