Πως θα ηρεμήσω - Stavento перевод на немецкий

Πως θα ηρεμήσω

Σαν προσευχή λυπάμαι σε ξέχασα
Σαν καρδιοχτύπι όμως σήμερα εδώ ήρθες
Το χέρι σού 'πιασα σε σφιχταγγάλιασα
Κι ένα χαμόγελο απ'τα χείλη μου πήρες

Πέρασα δύσκολα το ίδιο απάντησα
Τα δάκρυα βρέξαν της αυλής μου το χώμα
Να'ξερες πόσο σε λαχτάρησα
Το ίδιο απάντησες και τράβηξα το πώμα

Κρασί σου έβαλα μου χαμογέλασες
Είχα καβάτζα ένα μπουκάλι από τότε
Σε μια στιγμή μοιάζεις να γέρασες
Το παθαίνω κι αυτό σου 'πα πότε πότε

Παθαίνω κι άλλα ποτέ δεν έκατσες
Ποτέ δεν έκατσα κι εγώ να μάθω
Για ένα εγώ όλα τα έκαψες
Αφού είμαι τέτοιος καλά να πάθω

Δε βρήκα άκρη μακριά σου όσο κι αν έψαξα
Στη φασαρία και στη γαλήνη
Τα γράμματα σου ποτέ δεν τα 'καψα
άσε τι έλεγα όταν γέμιζε η σελήνη

Τα αντίγραφά σου κι εγώ δεν τα 'σκισα
Μέσα στην κούτα τα'χω πάνω στο πατάρι
Απ'τα τσιγάρα κι απ' τα ξίδια χολή έφτυσα
Κι εγώ που νόμιζα δεν έπαιρνες χαμπάρι

Εσύ όλο νόμιζες ποτέ δε κοίταγες
Τι ήταν κρυμμένο πίσω απ'τις λέξεις
Κι εσύ όλα τα'ξερες και μόνο ζήταγες
Ποτέ δε ρώτησες μπορείς ν'αντέξεις;

Ένιωσα άσχημα κουβέντα άλλαξα
Σε ρώτησα τι κάνει η λευκή μας σαύρα
Μού 'πες ζευγάρωσε βρέθηκε θηλυκό
Που τον εβάφτισε κι αυτονα άντρα

Το σπίτι τι έγινε του άλλαξες χρώματα;
Τα πάντα άλλαξα μα δεν μπορώ να μείνω
Έχει ακόμα αναμνήσεις κι αρώματα
Και στη θύμησή σου αργοσβήνω
Αργά το σκέφτηκες τα χείλη σου έβρεξες
Από πηγή που δεν ήτανε δικιά μου

Λες και θα έχανες γρήγορα έτρεξες
Βιάστηκες βλέπεις να σβήσεις τη φωτιά μου
Τα ίδια έκανες τα ίδια άρχισες;
Τα ίδια δεν έκανα τα ίδια όμως αρχίζω

Ήσουνα για μένα λουλούδι ξέχωρο
Κι όταν σκέφτομαι πως σ'άγγιξε άλλος εγώ λυγίζω
Για σένα ήπια δηλητήρια πολλά
Αυτό λυπάμαι όμως δεν το πίνω

Τα πράγματα εντέλει δεν ήρθαν βολικά
Τούτη η κουβέντα με πονά γι'αυτό και την αφήνω
Τα τραγουδάκια σου τι κάνουνε;
Σου 'πα καλά είναι ζουν και ταξιδεύουν

Χέρι με χέρι εκεί που πρέπει φτάνουνε
Βλέπεις κι αυτά τα'απάγγειο τους γυρεύουν
Η ώρα μου πες ότι πέρασε
Και θα περάσουν όπου να'ναι να σε πάρουν

Τούτη η στιγμή χειρότερα με γέρασε
Η πεθυμιά κι ο εγωισμός μεταξύ τους κοντράρουν
Τα μάτια ακόμα δε σε χόρτασαν
Πάρτους τηλέφωνο λιγάκι ν'αργήσουν

Τα δάκρυα μέσα σου δε χώρεσαν
Κι άρχισαν πάλι να ξεχειλίζουν
Η κόρνα βάρεσε τ'αστέρια σβήσανε
λες και το φως το πήρες μαζί σου

Ο ουρανός μου ξανασκοτείνιασε
Να κυνηγάω άρχισα την πνοή σου
Άφησα την αυλή στους τοίχους κλείστηκα
Κι έπιασα πάλι στο χέρι μου...

Μ' αυτήνα λέει αποκοιμήθηκα
Όμως με ξύπνησε η άλλη μέρα
Το όνομά σου σιγοτραγούδησα
Και ονειροκρίτη άνοιξα να το εξηγήσω

Τ' όνειρο που είδα με ταλαιπώρησε
Άντε να δώ πώς θα ηρεμήσω

Wie werde ich Ruhe finden

Wie ein Gebet, bereue ich, ich habe dich vergessen
Doch wie Herzschläge bist du heute hierhergekommen
Deine Hand nahm ich, drückte dich fest an mich
Und ein Lächeln nahmst du von meinen Lippen

Schwieriges durchlebte ich, das Gleiche antwortete ich
Tränen befeuchteten den Boden meines Hofs
Wüsstest du, wie sehr ich mich nach dir gesehnt
Das Gleiche antwortetest du und ich zog den Stöpsel

Wein schenkte ich dir ein, lächeltest mir zu
Ich hortete eine Flasche seit damals
Einen Moment scheinst du gealtert
Das erlebe ich auch, sagte ich dir, hin und wieder

Ich erlebe mehr, nie hast du geblieben
Nie blieb ich auch, um zu verstehen
Für ein Ich verbranntest du alles
Da ich so bin, geschehe mir Übles

Kein Ende fand ich fern von dir, wie sehr ich suchte
Im Lärm und in der Stille
Deine Briefe verbrannte ich niemals
Oh, was ich sagte, wenn der Mond voll wurde

Deine Kopien zerriss auch ich nicht
In der Kiste halte ich sie auf dem Dachboden
Von Rauch und Schnaps spuckte ich Galle
Und ich dachte, du merktest nichts

Du, du glaubtest, nie hast du geblickt
Was versteckt hinter den Worten war
Und du wusstest alles, fragtest nur
Nie fragtest du, ob ich es aushalten kann

Schlecht fühlte ich, wechselte das Gespräch
Fragte dich, wie geht's unserem weißen Gecko
Du sagtest, gepaart, es fand sich weiblich
Die ihm tauften, nannten ihn selbst einen Mann

Das Haus, was geschah, ändertest die Farben?
Alles änderte ich, doch ich kann nicht bleiben
Es hat noch Erinnerungen und Düfte
Und verblasse in deiner Erinnerung
Spät bedachtest, netztest deine Lippen
Aus einer Quelle, die nicht meine war

Als würdest du verlieren, ranntest schnell
Eilig siehst du, mein Feuer zu löschen
Tatest dasselbe, begannst dasselbe?
Nicht tat ich dasselbe, aber beginne es jetzt

Warst mir eine einsame Blume
Wenn ich denk, anders sie berührte, zerbrech ich
Für dich trank ich viel Gift
Das bereue ich, doch ich trink es nicht

Letztlich kamen die Dinge nicht bequem
Dieses Gespräch schmerzt, drum beende ich es
Wie geht's deinen Liedchen dann
Sagte dir, gut sind sie, reisen und leben

Hand in Hand dorthin erreichen sie
Siehst, auch sie haben Boten, die suchen
Sag, meine Uhr sei vorüber
Sie werden dich holen, überall passieren

Dieser Moment alterte schlechter mich
Verlangen und Stolz stoßen zwischen sich
Noch nicht satt sahen die Augen dich
Ruf sie an, lasse etwas warten

Drinnen passten deine Tränen nicht
Begannen wieder überzufließen
Hupte es, Sterne erloschen
Als hättest du das Licht mitgenommen

Mein Himmel verdunkelte wieder sich
Begann deinen Atem zu jagen
Lief den Hof, schloss mich ein in Wänden
Und hob wieder in meine Hand...

Mit dieser, sagt sie, schlief ich ein
Doch der neue Tag erwachte mich
Deinen Namen sang ich leise
Traumdeuter öffnete ich, um es zu deuten

Der Traum, den ich sah, peinigte mich
Warte, ich werde sehen, wie ich Ruhe finde