Текст и перевод песни Stef Bos - Toen Was Geloof

Toen Was Geloof

Mijn vader was van voor de oorlog kind van Kuyper en Colijn
Mannenbroeders, orgelklanken, Institutie van Calvijn,
Tijd van werken om den brode,
Maar het kon niet met brood alleen,
Bidden voor het avondeten, zondagsrust en nergens heen.
En op een dag werd alles anders de kerk stond niet meer in het midden
En hij zat daar met gevouwen handen en zag een andere tijd beginnen
Maar hield zich vast aan zijn principes,
Man van daden bij het woord,
Man van houvast en tradities, samen zingen in een koor.
Toen was geloof heel gewoon en onweerlegbaar was de waarheid van de
Vader en de Zoon, toen de schaduw van de oorlog langzaam wegtrok uit
Dit land, land van wolken en van
Woorden, land van God en middenstand.
Mijn moeder was van voor de oorlog, het leven was nog afgelijnd,
Altijd binnen grenzen blijven, God is groot en wij zijn klein,
Heel het leven stond geschreven, van de wieg tot aan het graf,
Een rechte weg om niet te dwalen en je wist altijd waar je was.
Maar die tijd van Tien Geboden, ze viel langzaam uit elkaar,
Dansen was niet meer des duivels, alles lag opeens op straat.
Vrije liefde, idealen,
Een bonte optocht trok voorbij en een deel van
Haar wou meegaan, maar het was niet meer haar tijd,
Toen was geloof heel gewoon en onweerlegbaar was de waarheid van de
Vader en de Zoon, toen de schaduw van de oorlog langzaam wegtrok uit
Dit land land van wolken en van woorden,
Land van werken en van kerken, land van God en middenstand.

Тогда вера была

Мой отец был ребенком довоенного времени, воспитанником Кейпера и Колейна,
Мужские братства, звуки органа, Институт Кальвина,
Время работать ради хлеба насущного,
Но одним хлебом жить было нельзя,
Молитва перед ужином, воскресный покой и никуда не ходить.
И однажды все изменилось, церковь больше не была центром всего,
И он сидел, сложив руки, и видел, как начинается новое время,
Но держался своих принципов,
Человек дела, верный своему слову,
Человек устоявшихся взглядов и традиций, пение в хоре.
Тогда вера была чем-то обыденным, и неоспоримой была истина Отца
и Сына, когда тень войны медленно отступала от
этой страны, страны облаков и
слов, страны Бога и среднего класса.
Моя мать была из довоенного времени, жизнь тогда была расчерчена,
Всегда оставаться в рамках дозволенного, Бог велик, а мы малы,
Вся жизнь была предначертана, от колыбели до могилы,
Прямой путь, чтобы не сбиться, и ты всегда знала, где ты.
Но это время Десяти Заповедей медленно распадалось,
Танцы больше не были от дьявола, все вдруг стало дозволенным.
Свободная любовь, идеалы,
Пестрое шествие проходило мимо, и часть
ее хотела присоединиться, но это было уже не ее время.
Тогда вера была чем-то обыденным, и неоспоримой была истина Отца
и Сына, когда тень войны медленно отступала от
этой страны, страны облаков и слов,
Страны труда и церквей, страны Бога и среднего класса.