Текст и перевод песни Svavar Knútur - Frá liðnu vori

Frá liðnu vori

Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum
Hef gengið þar að morgni dags, en oftar seint á kvöldin
Og hikandi ég beið þess þar að bærðust gluggatjöldin
Og brjóst mitt hefur skolfið af þungum æðaslögum

Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði,
Og hjartað brann af sorg ef þeir fólu sig í skuggann
Því hún var bara fimmtán ára og fyrir innan gluggann
Og fallegust af öllu því sem nokkru sinni skeði

Og vorið kom í maí, eins og vorin komu forðum
Með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan
Og kvöld eitt niðri á bryggju hún kyssti mig á vangann
Það kvöld gekk lítið hjarta í fyrsta sinn úr skorðum

Já, skrýtið er að hafa verið ungur einu sinni
Og að það skuli hafa verið þessi sami heimur
Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur
En hitt var bara ástin sem brann í sálu minni

Og stundum enn, er byrjar að vora um vesturbæinn
Mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin
En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin
Og húsið verður sjálfsagt rifið einhvern næsta daginn

From Last Spring

By this window I have walked for many days
I have walked there in the morning, but more often late in the evening
And hesitant I waited there for the blinds to flutter
And my chest has trembled with heavy heartbeats

And white arms appeared and my heart burned with joy,
And my heart burned with sorrow if they hid in the shadows
For she was only fifteen years old and on the inside of the window
And the prettiest of anything that has ever happened

And spring came in May, as springs did in the past
With the beating of wings and sunshine and night peace and perfume
And one evening down on the pier she kissed me on the cheek
That evening a little heart went for the first time out of its shell

Yes, it is a wonder to have been young once
And that it should have been this same world
For then the world was only for the two of us
But the other was only the love that burned in my soul

And sometimes still, when it starts to become spring in the western part of the city
I feel like wandering there alone in the evening
But nevermore will white arms move the window blinds
And the house will by all means be demolished one of these days