Текст и перевод песни Svavar Knútur - Frá liðnu vori

Frá liðnu vori

Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum
Hef gengið þar að morgni dags, en oftar seint á kvöldin
Og hikandi ég beið þess þar að bærðust gluggatjöldin
Og brjóst mitt hefur skolfið af þungum æðaslögum

Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði,
Og hjartað brann af sorg ef þeir fólu sig í skuggann
Því hún var bara fimmtán ára og fyrir innan gluggann
Og fallegust af öllu því sem nokkru sinni skeði

Og vorið kom í maí, eins og vorin komu forðum
Með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan
Og kvöld eitt niðri á bryggju hún kyssti mig á vangann
Það kvöld gekk lítið hjarta í fyrsta sinn úr skorðum

Já, skrýtið er að hafa verið ungur einu sinni
Og að það skuli hafa verið þessi sami heimur
Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur
En hitt var bara ástin sem brann í sálu minni

Og stundum enn, er byrjar að vora um vesturbæinn
Mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin
En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin
Og húsið verður sjálfsagt rifið einhvern næsta daginn

Du printemps passé

J'ai marché de nombreux jours devant cette fenêtre
J'y suis allé le matin, mais plus souvent tard le soir
Et j'attendais avec hésitation que les rideaux se lèvent
Et mon cœur battait fort de battements forts

Et des bras blancs apparurent et mon cœur brûla de joie,
Et mon cœur brûla de chagrin quand ils se sont cachés dans l'ombre
Car elle n'avait que quinze ans et derrière cette fenêtre
Et la plus belle de tout ce qui est jamais arrivé

Et le printemps est arrivé en mai, comme les printemps d'antan
Avec le bruit des ailes et le soleil et le calme de la nuit et l'odeur
Et un soir sur la jetée, elle m'a embrassé sur la joue
Ce soir-là, un petit cœur est sorti de sa cage pour la première fois

Oui, c'est étrange d'avoir été jeune un jour
Et que ce soit le même monde
Car alors le monde n'était que pour nous deux
Mais l'autre, c'était juste l'amour qui brûlait dans mon âme

Et parfois encore, quand le printemps commence dans l'ouest de la ville
Je me sens obligé de me promener là-bas seul le soir
Mais jamais plus de bras blancs ne bougeront les rideaux
Et la maison sera probablement démolie un jour de ces jours-ci