Szepty, Krzyki - Słoń , Chris Carson перевод на немецкий

Szepty, Krzyki

Taśma numer 27
Pacjent wyraził zgodę na nagrywanie terapii w formie audio
Sesja numer 10

Dzień dobry Panu
Proszę się nie denerwować, proszę usiąść
Proszę powiedzieć, czy dobrze się pan czuje?
I co się panu dzieje?

I wtedy tabletki przestają działać i przychodzą ludzie z moich snów
I tańczymy razem wokół sterty kości
Mają czarne dłonie i czarne języki
I śpiewamy tak do białego rana

To były urodziny kumpla z klasy, 11 lat miał
Tort, prezenty, ziomki z budy, pokój obok - ojciec, matka
Jego starszy brat zabrał nas po cichu na strych
I uprzedził, że to nie jest zabawa dla pizd

Za mgłą pamiętam, usiedliśmy w kółku, na glebie
Zapaloną świeczkę postawił na kartce z alfabetem
Trzymając się za ręce, siedzieliśmy kilka chwil
I nawet nie pamiętam, kiedy urwał mi się film

Z dwie, trzy godziny później, ocknąłem się w szpitalu
Przy łóżku obok mnie siedzieli mamusia i tatuś
Lekarz mówił coś o krwiaku, robili mi badania
Wsadzili mnie w maszynę, która w chuj hałasowała

Po tym zajściu cała szkoła plotkowała, że podobno
Przy wywoływaniu duchów stała się jakaś okropność
I że mogę mieć coś z głową, choć uspokajał doktor
Że omdlenia w moim wieku zdarzają się non-stop

Mordo, to był dopiero początek domina
Nigdy więcej już nie byłem na niczyich urodzinach
Bo zaczęli mnie unikać, jakby świat o mnie zapomniał
I nawet nauczyciele bali się mnie jak ognia

Nie sądziłem, że katorga dopiero się zaczęła
Rówieśnicy budowali bazy, chodzili po drzewach
I mniemam, że fantazja jest normą w głowie dziecka
Lecz ja dam se rękę uciąć, że wiatr coś do mnie szeptał

Raz szedłem przez cmentarz po korepetycjach z matmy
Serio mi się wydawało, że słyszę jęki umarłych
Że wpełzły mi do czaszki, więc przyśpieszyłem kroku
By wpaść przez przypadek do świeżo wykopanego grobu

Znowu pobudka, szpital, ktoś wezwał karetkę
Obok mnie siedziała mama i trzymała mnie za rękę
Lekarz wypisał receptę nasenne tabletki
"Nie ma się co martwić" - ponownie nas zapewnił

Na żadnej lekcji już skupić się nie mogłem
Wszystko było niewyraźne, jakbym widział świat przez folię
W mej głowie rodziła się jakaś nowa tożsamość
I naprawdę nie wiem ile mnie we mnie jeszcze zostało

Te tabletki usypiają, lecz co noc w chorych snach
Ktoś mnie ciągle przyzywa, niczym matkę głodny ptak
Dosyć mam, jak to wspominam serce pęka jak w imadle
Rodzice podczas kłótni nazywali mnie, "Dziwadłem"

Jedzenie w gardle zaczęło mi puchnąć
Wszystko, co chciałem zjeść, waliło niczym truchło
Myślałem, że mi cuchną ręce i mam brudne palce
Więc starłem je do krwi szczotką w szkolnej umywalce

Nim w czwartek mnie odwieźli karetką na ośrodek
Przeleżałem pod biurkiem nieruchomo całą środę
Bo głos w mojej głowie zaczął przybierać postać
Jakąś bliżej nieokreśloną dziewczynkę lub chłopca

To ma dwie pary oczu, strach mnie przepełnił
Od tego dnia słyszę jego dziwny głos bez przerwy
Kazał mi nic nie mówić nikomu i siedzieć w ciemni
Powiedział, że od teraz kroczę Ścieżką Lewej Ręki

Do dziś mnie gnębi, choć minęło tyle lat
Słyszę go jak się obudzę, widzę go jak idę spać
Powiedz, ile mam cierpieć? Mija druga dekada
A ja dożyłem trzydziestki w zamkniętych zakładach

Zajadam farmakologiczne środki na garści
Oglądam telewizję, mam twarz białą jak wampir
Czuję się jak zakładnik, bo nie ucieknę z ciała
I w końcu posłuchałem głosu, żeby zacząć kłamać

Na pytania psychiatry, "Co tam u mnie?" I w ogóle
Odpowiadam, że o dziwo z dnia na dzień się lepiej czuję
"Mogę nie brać już pigułek, wszystko jest okej"
Aż zmęczony lekarz w końcu podpisał mi glejt

"Nie, nie, na prawdę bardzo się cieszę że już panu lepiej
Życzę wszystkiego dobrego na nowej drodze życia
No i mam nadzieje że będziemy się spotkać jak najrzadziej prawda
No to co, dużo zdrowia i takiej siły wewnętrznej panu życzę, do widzenia"

Czterooka postać z moich snów odwiedza mnie coraz częściej
Ma skórę cienką jak papier, widać organy i mięśnie
Za każdym razem, gdy nie śpię, dochodzi mnie jego głos
Każe mi rozbijać okna, połykać tłuczone szkło

Wymiotowałem znów krwią, tak bardzo boję się usnąć
A postać z moich koszmarów już nie jest jedynym mówcą
Gdy mijam lustro - nie patrzę, bo zawsze ktoś stoi obok
A jak się zacznę rozglądać, to wokół nie ma nikogo

Wychodzę nocą na spacer, podążam przez puste miasto
Czuję ich wzrok na sobie, po prostu stoją i patrzą
To, co umarło, powinno nie żyć - koniec i kropka
Czemu akurat ze mną chcą nawiązać kontakt?

Czterooki obojnak moim szaleństwem się karmi
Po całym domu się rzucam, odganiam głosy umarłych
Jestem jak żywy nadajnik, jak stare radio Unitry
Zapijam wódką tabletki, żeby tylko umilkli

Podczas czytania Biblii sparaliżował mnie strach
Ze starej szafy w sypialni dochodził dziecięcy płacz
Chciałem wstać i tam podejść, gdy nagle lament się urwał
I coś niespodziewanie wypchnęło szuflady z biurka

O kurwa, mówią mi, że obłęd mam w oczach
Straciłem wszystkich znajomych i wyglądam jak kloszard
Widziałem wczoraj twarz w oknie, ktoś jakby sprawdzał czy nie śpię
To było dość dziwne, bo mieszkam na czwartym piętrze

Ten głos kąsa jak szerszeń, psycha mi pęka jak krwiak
Przestaję odróżniać prawdę od wizji, które mam w snach
Na chwilę chciałbym być sam, błagam, niech w końcu się zamkną
Jakiś cień przemknął obok i chyba ktoś stoi za mną

Tak bardzo chcę spokoju, diler daje mi kreskę
Nawet nie wiem co ćpam, grunt, że czwartą noc nie śpię
Tęsknię za normalnością, moje życie to piekło
Bo choć nie widzę nikogo, to czuję czyjąś obecność

Jak już muszę się zdrzemnąć, to często nęka mnie
Powracający co jakiś czas ten sam sen
Gdzie niczym czerw się wiję w korytarzu setek rąk
Pojawiających się w nieskończoność, nie wiem skąd

Jak ktoś się pyta, "Co tam?", odpowiadam, "Spoko w chuj"
W kuchni z sufitu jakiś upiór zwisa głową w dół
Z jego ust żółć wypływa, a oczy ma jak ptasznik
I sam nie wiem czy to prawda, czy wytwór mojej fantazji

W ostatnim czasie czterooki skrócił dystans
Widzę go w odbiciu kałuż i sklepowych wystaw
I dzisiaj to wspominam z nieukrywanym żalem
Nie sądziłem, że najgorsze dopiero miało nadejść

Oddycham ciężko, wokół mleczna biel
Dziwne uczucie lekkości, płynę w najgęstszej z mgieł
Pamiętam coś jak przez sen - na oścież otwarte okno
I jestem niemalże pewien, że nagle ktoś mnie popchnął

Bardzo wolno wszystko wokół nabiera kształtu
Kobieta, mówiąca do mnie, ma biały fartuch
Równomierny dźwięk maszyn jak wskazówki w zegarku
Mrużę oczy, chociaż światło jest bledsze niż marmur

Nie wiem ile czasu jestem tu, ale to chyba szpital
Kontakt z rzeczywistością co kilka chwil zanika
Czuję się nijak, ktoś pyta mnie czy czuję ból
Lekarka coś mówi o paraliżu od szyi w dół

Sens tych słów dopływa do mnie powoli
Podczas, gdy leżę bezczynnie, cicho, niczym monolit
Podnoszę oczy, protestuję, chcę wstać i stąd wybiec
A pielęgniarka bez pośpiechu ściera z ust mi ślinę

Próbuję krzyczeć, kończyny odmawiają współpracy
Mimo bezruchu się miotam, rzucam bezdźwięcznie kurwami
Nikt mnie nie słyszy, nie czai, mimo że potwornie rzężę
Nie sądziłem, że we własnym ciele skończę jak więzień

I tak dzień w dzień mi mija, choć to nie jest najgorsze
Skłamałbym, jeśli bym stwierdził, że czas spędzam samotnie
Bo naprzeciwko łóżka nieruchomo jak portret
To czterookie coś przygląda się mej katordze

Mam w głowie jego głos, znowu przyzywa innych
Ich krzyk zdarty od płaczu w mózg się wbija jak szpilki
Brak sił mi, modlę się, że mnie na śmierć zamęczą
A w mym nieruchomym ciele umysł wchłania szaleństwo

Chcę płakać jak dziecko, co mam zrobić? No kurwa
Nie mogę poruszyć palcem, jestem przykuty do łóżka
Z wyrazem bólu na ustach słyszę non-stop ich krzyk
W tej horrorycznej stagnacji będę do końca swych dni

Ja wiem, że dziś ciągną was zakazane zabawy
Lecz pamiętajcie, że niektórych błędów się nie naprawi
Już pora spać szkraby, myjcie zęby i do łóżeczek
Nie igrajcie nigdy z czymś, czego nie rozumiecie

Geflüster, Geschrei

Bandnummer 27
Patient hat Einverständnis zur Audiobehandlung gegeben
Sitzungsnummer 10

Guten Tag zu Ihnen
Bitte keine Nervosität, nehmen Sie Platz
Können Sie mir sagen, ob Sie sich wohlfühlen?
Und was geschieht mit Ihnen?

Dann wirken die Tabletten nicht mehr und Menschen aus meinen Träumen erscheinen
Wir tanzen gemeinsam um einen Knochenhaufen
Sie haben schwarze Hände und schwarze Zungen
Und singen so bis zum weißen Morgen

Es war der Geburtstag eines Klassenkameraden, er war 11
Torte, Geschenke, Schulkumpels, Nebenzimmer - Vater, Mutter
Sein älterer Bruder schlich uns auf den Dachboden
Und warnte, dass sei kein Spiel für Feiglinge

Neblig erinnernd saßen wir im Kreis auf dem Boden
Stellte eine brennende Kerze auf Zettel mit Alphabet
Händchenhaltend saßen wir minutenlang
Und ich weiß nicht einmal, wann mir Film riss

Zwei, drei Stunden später wachte ich im Krankenhaus auf
Am Bett neben mir saßen Mama und Papa
Arzt sprach von Hämatom, machten Untersuchungen
Steckten mich in Maschine, die scheißlaut war

Danach tratschte ganze Schule, angeblich
Bei Geisterbeschwörung geschah etwas Entsetzliches
Und ich hätte was im Kopf, obwohl Arzt beruhigte
Dass Ohnmacht in meinem Alter ständig vorkommt

Alter, das war erst Dominobeginn
War nie wieder auf irgendwelchen Geburtstagen
Denn sie mieden mich, als hätte Welt mich vergessen
Und selbst Lehrer fürchteten mich wie Feuer

Ich ahnte nicht, dass Qual erst begann
Altersgenossen bauten Buden, kletterten auf Bäume
Und ich mein, Fantasie sei normal im Kinderkopf
Doch ich würd' Hand drauf wetten, Wind flüsterte mir was zu

Einmal ging ich nach Mathenachhilfe durch Friedhof
Ernsthaft schien ich Totenstöhnen zu hören
Dass sie in meinen Schädel krochen, also beschleunigte Schritt
Um versehentlich in frisch ausgehobenes Grab zu stürzen

Wieder Wachsein, Krankenhaus, jemand rief Krankenwagen
Neben mir saß Mama und hielt meine Hand
Arzt schrieb Rezept für Schlaftabletten
"Kein Grund zur Sorge" - versicherte er erneut

Konnte mich in keinem Unterricht konzentrieren
Alles war verschwommen, als sähe ich Welt durch Folie
In meinem Kopf entstand neue Identität
Und ich weiß wirklich nicht, wieviel von mir in mir verblieb

Diese Tabletten betäuben, doch jede Nacht in krassen Träumen
Ruft mich jemand ständig wie hungrigen Vogel seine Mutter
Genug, wie ich zurückdenk, Herz bricht wie im Schraubstock
Eltern nannten mich bei Streit "Schrulliger"

Essen im Hals begann anzuschwellen
Alles wonach ich hungerte stank wie verweste Leiche
Ich meinte meine Hände stinken und wären schmutzig
Also schrubbte ich sie blutig in Schulwaschbecken

Bevor sie mich Donnerstag mit Krankenwagen in Klinik brachten
Lag ich reglos unterm Schreibtisch den ganzen Mittwoch
Denn Stimme in meinem Kopf begann Gestalt anzunehmen
Irgend ein nicht näher bestimmtes Mädchen oder Junge

Es hat vier Augen, Furcht erfüllte mich
Von dem Tag an höre ich seine seltsame Stimme ununterbrochen
Befahl mir niemandem was zu sagen und im Dunkeln zu hocken
Sagte, fortan ginge ich den Pfad der linken Hand

Bis heute quält es mich, obwohl Jahre vergangen
Höre sie beim Aufwachen, sehe sie beim Einschlafen
Sag wieviel muss ich leiden? Zweites Jahrzehnt vergeht
Und ich lebte bis dreißig in geschlossenen Einrichtungen

Fresse Unmengen pharmakologischer Mittel
Schaue Fernsehen, Gesicht weiß wie Vampir
Fühle mich als Gefangener, kann Körper nicht entfliehen
Und endlich folgte ich der Stimme und fing an zu lügen

Auf Fragen des Psychiaters: "Was machen Sie?" Etc
Antworte seltsam, gesundheitlich ginge es täglich besser
"Kann Pillen absetzen, alles okey"
Bis müder Arzt endlich Freigabe unterschrieb

"Nein, nein, ich freue mich wirklich sehr, dass es Ihnen besser geht
Ich wünsche alles Gute auf Ihrem neuen Lebensweg
Hoffe wir treffen uns möglichst selten, oder nicht?
Nun also, viel Gesundheit und solche innere Stärke wünsche ich Ihnen, auf Wiedersehen"

Vieräugige Gestalt aus meinen Träumen sucht mich öfter auf
Ihre Haut ist dünn wie Papier, man sieht Organe und Muskeln
Jedes Mal wenn ich wach bin, erreicht mich seine Stimme
Gebietet Fenster einzuschlagen, geschlagenes Glas zu schlucken

Erbrach wieder Blut, so sehr fürchte ich mich einzuschlafen
Doch Gestalt aus meinen Albträumen ist nicht mehr einzige Sprechende
Wenn ich Spiegel passiere - nicht hinsehen, denn immer steht jemand daneben
Doch schaue ich mich um, ist niemand in der Nähe

Nachts gehe ich spazieren, wandere durch leere Stadt
Spüre ihre Blicke auf mir, sie stehen einfach und starren
Was tot ist sollte nicht leben - Punkt und Schluss
Warum wollen gerade mit mir sie Kontakt aufnehmen?

Vieräugiges Zwitterwesen ernährt sich von meinem Wahnsinn
Durchs ganze Haus fliegend wehre ich Totemstimmen ab
Bin lebendiger Sender, wie altes Radio Unitry
Betäube Pillen mit Wodka, um nur sie verstummen zu lassen

Während des Bibellesens lähmte mich die Furcht
Aus altem Schrank im Schlafzimmer kam Kinderweinen
Als ich aufstehen und hinwollte, stockte plötzlich die Klage
Und etwas schob unerwartet Schreibtischschubladen raus

Oh fuck, sie meinen ich hab Wahnsinn in den Augen
Verlor alle Bekannten und sehe aus wie Penner
Sah gestern Gesicht im Fenster, als wollte jemand schlafend sehen
War ziemlich merkwürdig, denn vierter Stock ist meine Wohnung

Diese Stimme beißt wie Wespe, Psyche bricht wie Hämatom
Kann Wahrheit nicht mehr unterscheiden von Visionen in meinen Träumen
Momentan würd ich gern allein sein, bete sie mögen nun schweigen
Irgend ein Schatten huschte vorbei und wohl steht jemand hinter mir

So sehr möchte ich Frieden, Dealer gibt Streifen
Weiß selbst nicht was ich schnupfe, Hauptsache vierte Nacht kein Schlaf
Sehnsucht nach Normalität, mein Leben ist Hölle
Denn obschon ich niemand sehe, spüre ich jemandes Präsenz

Wenn ich mich mal dösen muss, quält mich häufig
Ein wiederkehrender Traum von Zeit zu Zeit
Wo ich wie Made mich im Gang winde von hundert Händen
Auftauchend ins Unendliche, keine Ahnung woher

Fragt jemand "Alles gut?", antworte "Scheißentspannt"
In Küche hängt Gespenst kopfüber von Decke
Aus seinem Mund sickert Galle, Augen wie Vogelspinne
Und selbst weiß ich nicht, ob Wahrheit oder Fantasiegebilde

In letzter Zeit verkürzte Vieräugiger den Abstand
Sehe ihn in Pfützenreflexen und Schaufensterscheiben
Heute ruf ich mit unverhohlenem Bedauern ab
Ich ahnte nicht, das Schlimmste sollte bevorstehen

Atmen schwer, um mich milchiges Weiß
Seltsam Gefühl von Leichtigkeit, schwebe im dichtesten Nebel
Erinnere halbwach - Fenster sperrangelweit offen
Bin mir fast sicher, jemand schubste mich plötzlich

Alles ringsum nimmt ganz langsam Kontur an
Eine Frau, zu mir sprechend, trägt weißen Kittel
Behäbiger Maschinensound wie Zeigerticken in Uhrwerk
Blinzle obwohl Licht blasser ist als Marmor

Weiß nicht wie lange hier, aber wohl Krankenhaus
Realo-Kontakt verlischt alle paar Augenblicke
Fühle mich nichtsbesonders, fragt jemand ob ich Schmerz fühl
Ärztin spricht über Lähmung vom Nacken an abwärts

Sinn ihrer Worte dringt langsam zu mir
Während ich reglos liege, leise wie Monolith
Hebe Augen, protestiere will aufspringen und rausrennen
Und Krankenschwester wischt ohne Hast Speichel von meinem Mund

Will schreien, Glieder verweigern Zusammenarbeit
Trotz Bewegungslos wüte ich, fluche lautlos gotteslästerlich
Niemand hört, checkt nicht, obwohl ich teuflisch kämpfe
Hätte nie gedacht, in eigenem Leib zu enden wie Gefangener

So geht Tag um Tag vorbei, doch ist nicht schlimmstes
Ich würde lügen, zu behaupten ich verbrächte Zeit einsam
Denn gegenüber meinem Bett reglos wie Porträt
Beobachtet mich dieses Vieräugige während meiner Höllenqual

In Kopf seine Stimme, die ruft wieder andere
Ihr schrilles Weinen brennt im Hirn so wie Nadeln
Kraftlos flehe ich für zu Tode marternde Erlösung
Während mein regloser Körper Wahnsinn absorbiert

Will wie Kind weinen, was soll ich tun? Verdammt
Kann keinen Finger rühren, bin an Bett gefesselt
Mit schmerzverzerrtem Mund hör unaufhörlich ihre Schreie
In diesem Horror-Stillstand werd ich bis zu meinem Tod sein

Kinder, ich weiß dass euch verbotene Spiele heute locken
Doch bedenkt manche Irrtümer sind unwiederbringlich
Schlafenszeit ihr Krümel, putzt Zähne und ab ins Bettchen
Spielt niemals mit etwas, das ihr nicht begreift