Szepty, Krzyki - Słoń , Chris Carson перевод на русский

Szepty, Krzyki

Taśma numer 27
Pacjent wyraził zgodę na nagrywanie terapii w formie audio
Sesja numer 10

Dzień dobry Panu
Proszę się nie denerwować, proszę usiąść
Proszę powiedzieć, czy dobrze się pan czuje?
I co się panu dzieje?

I wtedy tabletki przestają działać i przychodzą ludzie z moich snów
I tańczymy razem wokół sterty kości
Mają czarne dłonie i czarne języki
I śpiewamy tak do białego rana

To były urodziny kumpla z klasy, 11 lat miał
Tort, prezenty, ziomki z budy, pokój obok - ojciec, matka
Jego starszy brat zabrał nas po cichu na strych
I uprzedził, że to nie jest zabawa dla pizd

Za mgłą pamiętam, usiedliśmy w kółku, na glebie
Zapaloną świeczkę postawił na kartce z alfabetem
Trzymając się za ręce, siedzieliśmy kilka chwil
I nawet nie pamiętam, kiedy urwał mi się film

Z dwie, trzy godziny później, ocknąłem się w szpitalu
Przy łóżku obok mnie siedzieli mamusia i tatuś
Lekarz mówił coś o krwiaku, robili mi badania
Wsadzili mnie w maszynę, która w chuj hałasowała

Po tym zajściu cała szkoła plotkowała, że podobno
Przy wywoływaniu duchów stała się jakaś okropność
I że mogę mieć coś z głową, choć uspokajał doktor
Że omdlenia w moim wieku zdarzają się non-stop

Mordo, to był dopiero początek domina
Nigdy więcej już nie byłem na niczyich urodzinach
Bo zaczęli mnie unikać, jakby świat o mnie zapomniał
I nawet nauczyciele bali się mnie jak ognia

Nie sądziłem, że katorga dopiero się zaczęła
Rówieśnicy budowali bazy, chodzili po drzewach
I mniemam, że fantazja jest normą w głowie dziecka
Lecz ja dam se rękę uciąć, że wiatr coś do mnie szeptał

Raz szedłem przez cmentarz po korepetycjach z matmy
Serio mi się wydawało, że słyszę jęki umarłych
Że wpełzły mi do czaszki, więc przyśpieszyłem kroku
By wpaść przez przypadek do świeżo wykopanego grobu

Znowu pobudka, szpital, ktoś wezwał karetkę
Obok mnie siedziała mama i trzymała mnie za rękę
Lekarz wypisał receptę nasenne tabletki
"Nie ma się co martwić" - ponownie nas zapewnił

Na żadnej lekcji już skupić się nie mogłem
Wszystko było niewyraźne, jakbym widział świat przez folię
W mej głowie rodziła się jakaś nowa tożsamość
I naprawdę nie wiem ile mnie we mnie jeszcze zostało

Te tabletki usypiają, lecz co noc w chorych snach
Ktoś mnie ciągle przyzywa, niczym matkę głodny ptak
Dosyć mam, jak to wspominam serce pęka jak w imadle
Rodzice podczas kłótni nazywali mnie, "Dziwadłem"

Jedzenie w gardle zaczęło mi puchnąć
Wszystko, co chciałem zjeść, waliło niczym truchło
Myślałem, że mi cuchną ręce i mam brudne palce
Więc starłem je do krwi szczotką w szkolnej umywalce

Nim w czwartek mnie odwieźli karetką na ośrodek
Przeleżałem pod biurkiem nieruchomo całą środę
Bo głos w mojej głowie zaczął przybierać postać
Jakąś bliżej nieokreśloną dziewczynkę lub chłopca

To ma dwie pary oczu, strach mnie przepełnił
Od tego dnia słyszę jego dziwny głos bez przerwy
Kazał mi nic nie mówić nikomu i siedzieć w ciemni
Powiedział, że od teraz kroczę Ścieżką Lewej Ręki

Do dziś mnie gnębi, choć minęło tyle lat
Słyszę go jak się obudzę, widzę go jak idę spać
Powiedz, ile mam cierpieć? Mija druga dekada
A ja dożyłem trzydziestki w zamkniętych zakładach

Zajadam farmakologiczne środki na garści
Oglądam telewizję, mam twarz białą jak wampir
Czuję się jak zakładnik, bo nie ucieknę z ciała
I w końcu posłuchałem głosu, żeby zacząć kłamać

Na pytania psychiatry, "Co tam u mnie?" I w ogóle
Odpowiadam, że o dziwo z dnia na dzień się lepiej czuję
"Mogę nie brać już pigułek, wszystko jest okej"
Aż zmęczony lekarz w końcu podpisał mi glejt

"Nie, nie, na prawdę bardzo się cieszę że już panu lepiej
Życzę wszystkiego dobrego na nowej drodze życia
No i mam nadzieje że będziemy się spotkać jak najrzadziej prawda
No to co, dużo zdrowia i takiej siły wewnętrznej panu życzę, do widzenia"

Czterooka postać z moich snów odwiedza mnie coraz częściej
Ma skórę cienką jak papier, widać organy i mięśnie
Za każdym razem, gdy nie śpię, dochodzi mnie jego głos
Każe mi rozbijać okna, połykać tłuczone szkło

Wymiotowałem znów krwią, tak bardzo boję się usnąć
A postać z moich koszmarów już nie jest jedynym mówcą
Gdy mijam lustro - nie patrzę, bo zawsze ktoś stoi obok
A jak się zacznę rozglądać, to wokół nie ma nikogo

Wychodzę nocą na spacer, podążam przez puste miasto
Czuję ich wzrok na sobie, po prostu stoją i patrzą
To, co umarło, powinno nie żyć - koniec i kropka
Czemu akurat ze mną chcą nawiązać kontakt?

Czterooki obojnak moim szaleństwem się karmi
Po całym domu się rzucam, odganiam głosy umarłych
Jestem jak żywy nadajnik, jak stare radio Unitry
Zapijam wódką tabletki, żeby tylko umilkli

Podczas czytania Biblii sparaliżował mnie strach
Ze starej szafy w sypialni dochodził dziecięcy płacz
Chciałem wstać i tam podejść, gdy nagle lament się urwał
I coś niespodziewanie wypchnęło szuflady z biurka

O kurwa, mówią mi, że obłęd mam w oczach
Straciłem wszystkich znajomych i wyglądam jak kloszard
Widziałem wczoraj twarz w oknie, ktoś jakby sprawdzał czy nie śpię
To było dość dziwne, bo mieszkam na czwartym piętrze

Ten głos kąsa jak szerszeń, psycha mi pęka jak krwiak
Przestaję odróżniać prawdę od wizji, które mam w snach
Na chwilę chciałbym być sam, błagam, niech w końcu się zamkną
Jakiś cień przemknął obok i chyba ktoś stoi za mną

Tak bardzo chcę spokoju, diler daje mi kreskę
Nawet nie wiem co ćpam, grunt, że czwartą noc nie śpię
Tęsknię za normalnością, moje życie to piekło
Bo choć nie widzę nikogo, to czuję czyjąś obecność

Jak już muszę się zdrzemnąć, to często nęka mnie
Powracający co jakiś czas ten sam sen
Gdzie niczym czerw się wiję w korytarzu setek rąk
Pojawiających się w nieskończoność, nie wiem skąd

Jak ktoś się pyta, "Co tam?", odpowiadam, "Spoko w chuj"
W kuchni z sufitu jakiś upiór zwisa głową w dół
Z jego ust żółć wypływa, a oczy ma jak ptasznik
I sam nie wiem czy to prawda, czy wytwór mojej fantazji

W ostatnim czasie czterooki skrócił dystans
Widzę go w odbiciu kałuż i sklepowych wystaw
I dzisiaj to wspominam z nieukrywanym żalem
Nie sądziłem, że najgorsze dopiero miało nadejść

Oddycham ciężko, wokół mleczna biel
Dziwne uczucie lekkości, płynę w najgęstszej z mgieł
Pamiętam coś jak przez sen - na oścież otwarte okno
I jestem niemalże pewien, że nagle ktoś mnie popchnął

Bardzo wolno wszystko wokół nabiera kształtu
Kobieta, mówiąca do mnie, ma biały fartuch
Równomierny dźwięk maszyn jak wskazówki w zegarku
Mrużę oczy, chociaż światło jest bledsze niż marmur

Nie wiem ile czasu jestem tu, ale to chyba szpital
Kontakt z rzeczywistością co kilka chwil zanika
Czuję się nijak, ktoś pyta mnie czy czuję ból
Lekarka coś mówi o paraliżu od szyi w dół

Sens tych słów dopływa do mnie powoli
Podczas, gdy leżę bezczynnie, cicho, niczym monolit
Podnoszę oczy, protestuję, chcę wstać i stąd wybiec
A pielęgniarka bez pośpiechu ściera z ust mi ślinę

Próbuję krzyczeć, kończyny odmawiają współpracy
Mimo bezruchu się miotam, rzucam bezdźwięcznie kurwami
Nikt mnie nie słyszy, nie czai, mimo że potwornie rzężę
Nie sądziłem, że we własnym ciele skończę jak więzień

I tak dzień w dzień mi mija, choć to nie jest najgorsze
Skłamałbym, jeśli bym stwierdził, że czas spędzam samotnie
Bo naprzeciwko łóżka nieruchomo jak portret
To czterookie coś przygląda się mej katordze

Mam w głowie jego głos, znowu przyzywa innych
Ich krzyk zdarty od płaczu w mózg się wbija jak szpilki
Brak sił mi, modlę się, że mnie na śmierć zamęczą
A w mym nieruchomym ciele umysł wchłania szaleństwo

Chcę płakać jak dziecko, co mam zrobić? No kurwa
Nie mogę poruszyć palcem, jestem przykuty do łóżka
Z wyrazem bólu na ustach słyszę non-stop ich krzyk
W tej horrorycznej stagnacji będę do końca swych dni

Ja wiem, że dziś ciągną was zakazane zabawy
Lecz pamiętajcie, że niektórych błędów się nie naprawi
Już pora spać szkraby, myjcie zęby i do łóżeczek
Nie igrajcie nigdy z czymś, czego nie rozumiecie

Шёпоты, Крики

Плёнка номер 27
Пациент дал согласие на аудиозапись терапии
Сессия номер 10

Добрый день
Пожалуйста, не волнуйтесь, присаживайтесь
Скажите, как вы себя чувствуете?
Что с вами происходит?

И тогда таблетки перестают действовать, и приходят люди из моих снов
Мы танцуем вместе вокруг груды костей
У них чёрные руки и чёрные языки
И мы поём так до белого утра

Это был день рождения друга из класса, ему было 11
Торт, подарки, пацаны со школы, в соседней комнате — отец, мать
Его старший брат тихо повёл нас на чердак
И предупредил: это не игра для слабаков

Сквозь туман памяти помню: мы сели в круг на полу
Зажжённую свечу он поставил на лист с алфавитом
Держась за руки, мы сидели несколько минут
И я даже не помню, когда отрубился

Через два-три часа я очнулся в больнице
У кровати сидели мама и папа
Врач говорил что-то про гематому, делали анализы
Засунули меня в машину, которая орала как чёрт

После этого вся школа шепталась, что якобы
Во время вызова духов случилось что-то ужасное
И что у меня не всё в порядке с головой, хоть врач успокаивал
Что обмороки в моём возрасте — обычное дело

Чувак, это было только началом домино
Я больше никогда не был ни на чьих днях рождения
Потому что меня стали избегать, будто мир забыл обо мне
И даже учителя боялись меня как огня

Я не знал, что ад только начинается
Сверстники строили штабы, лазили по деревьям
И я думал, фантазии — норма для ребёнка
Но руку отдам на отсечение: ветер шептал мне что-то

Однажды шёл через кладбище после репетиции по математике
Серьёзно, мне казалось, я слышу стоны мёртвых
Что они заползли мне в череп, поэтому я ускорил шаг
И случайно свалился в свежевыкопанную могилу

Снова пробуждение, больница, кто-то вызвал скорую
Рядом сидела мама и держала меня за руку
Врач выписал рецепт на снотворное
«Не стоит волноваться» — снова нас успокоил

Я больше не мог сосредоточиться на уроках
Всё было мутным, будто смотрел сквозь плёнку
В моей голове рождалась новая личность
И я не знаю, сколько во мне осталось меня самого

Таблетки усыпляют, но каждую ночь в кошмарах
Кто-то зовёт меня, как голодный птенец мать
Хватит, когда вспоминаю — сердце сжимает как в тисках
Родители в ссорах называли меня «Уродцем»

Еда в горле начала разбухать
Всё, что я ел, пахло как труп
Мне казалось, что у меня воняют руки и грязные пальцы
Поэтому я до крови стёр их щёткой в школьном туалете

Перед тем как в четверг меня увезли на скорой в центр
Я пролежал под столом без движения всю среду
Потому что голос в моей голове начал принимать форму
Какой-то неопределённой девочки или мальчика

У этого двое глаз, меня затопило ужасом
С того дня я слышу его странный голос без перерыва
Он велел молчать никому и сидеть в темноте
Сказал, что отныне я иду Тропой Левой Руки

Он мучает меня до сих пор, хоть прошли годы
Слышу его, когда просыпаюсь, вижу, когда ложусь
Скажи, сколько мне страдать? Прошло двадцать лет
А я дожил до тридцати в закрытых учреждениях

Глотаю горстями психотропные препараты
Смотрю телевизор, лицо белое как у вампира
Чувствую себя заложником, потому что не сбегу из тела
И наконец послушал голос, начал врать

На вопросы психиатра: «Как дела?» и прочее
Отвечаю, что, странно, день ото дня мне лучше
«Могу уже не пить таблетки, всё в порядке»
Уставший врач наконец подписал мне выписку

«Нет-нет, я правда рад, что вам лучше»
Желаю всего хорошего на новом пути
Надеюсь, мы больше не встретимся, правда?
Ну что ж, здоровья вам и внутренних сил, до свидания»

Четырёхглавое существо из снов посещает меня чаще
У него кожа тонкая как бумага, видны органы и мышцы
Каждый раз, когда не сплю, доносится его голос
Приказывает бить окна, глотать разбитое стекло

Снова рвал кровью, так боюсь заснуть
А кошмарное существо уже не единственный, кто говорит
Когда прохожу мимо зеркала — не смотрю, ведь кто-то всегда рядом
Но если оглянусь — вокруг никого

Выхожу ночью гулять, иду через пустой город
Чувствую их взгляды, они просто стоят и смотрят
Что умерло, должно быть мёртвым — точка
Почему именно со мной они хотят связаться?

Четырёхглавая тварь кормится моим безумием
Мечусь по дому, отгоняя голоса мертвецов
Я как живой передатчик, как старое радио «Юнитра»
Запиваю водкой таблетки, лишь бы они замолчали

Во время чтения Библии парализовал страх
Из старого шкафа в спальне доносился детский плач
Хотел встать и подойти, но вдруг рыдания стихли
И что-то неожиданно вытолкнуло ящики стола

Охереть, говорят, у меня безумие в глазах
Потерял всех друзей и выгляжу как бомж
Вчера видел лицо в окне, будто проверяли, сплю ли
Довольно странно — я живу на четвёртом этаже

Этот голос жалит как шершень, психика рвётся как гематома
Перестал отличать правду от видений из снов
Хочу хотя бы на миг побыть один, замолчите же
Какая-то тень мелькнула, и, кажется, кто-то за мной

Так хочу покоя, дилер даёт мне дозу
Даже не знаю, что нюхаю, лишь бы не спать четвертую ночь
Скучаю по нормальности, моя жизнь — ад
Ведь хоть никого не вижу, но чувствую чьё-то присутствие

Если приходится вздремнуть, меня преследует
Повторяющийся сон,
Где я извиваюсь, как червь, в коридоре из сотен рук
Появляющихся бесконечно, не знаю откуда

Если кто-то спросит: «Как дела?» — отвечаю: «Охуенно»
На кухне с потолка висит вниз головой призрак
Изо рта течёт жёлчь, а глаза как у паука
И сам не пойму — это правда или плод фантазии?

В последнее время четырёхглавое сократило дистанцию
Вижу его в отражении луж и витрин
И сейчас вспоминаю с нескрываемой горечью
Не думал, что худшее ещё впереди

Тяжело дышу, вокруг молочная белизна
Странное ощущение невесомости, плыву в густом тумане
Помню как во сне — окно настежь открыто
И я почти уверен, что кто-то толкнул меня

Очень медленно всё вокруг обретает форму
Женщина, говорящая со мной, в белом халате
Ровный звук аппаратов, как тиканье часов
Щурюсь, хотя свет тусклее мрамора

Не знаю, сколько я здесь, но, кажется, это больница
Связь с реальностью пропадает каждые несколько минут
Чувствую себя пустым, кто-то спрашивает, больно ли мне
Врач что-то говорит о параличе ниже шеи

Смысл слов доходит до меня медленно
Пока я лежу без движения, тихо, как камень
Поднимаю глаза, протестую, хочу встать и бежать
А медсестра не спеша вытирает слюну с моего рта

Пытаюсь кричать, конечности не слушаются
Без движения мечусь, беззвучно ругаюсь матом
Никто не слышит, не понимает, хотя дико хриплю
Не думал, что в собственном теле стану узником

Так проходит день за днём, хотя это не худшее
Соврал бы, если б сказал, что я здесь один
Потому что напротив кровати, недвижимый как портрет
Это четырёхглавое наблюдает за моей пыткой

Его голос в голове снова зовёт других
Их вопли, смешанные с плачем, в мозг вонзаются как иглы
Нет сил, молюсь, чтобы меня добили
А в моём парализованном теле разум впитывает безумие

Хочу плакать как ребёнок, что делать? Чёрт
Не могу пошевелить пальцем, прикован к кровати
С гримасой боли на лице слышу непрерывный их крик
В этом ужасном ступоре я останусь до конца дней

Я знаю, вас сегодня тянет на запретные игры
Но помните: некоторые ошибки не исправить
Пора спать, малыши, чистите зубы и в кровать
Не играйте с тем, чего не понимаете