Текст и перевод песни TAU feat. Buka - Maria Konopnicka

Maria Konopnicka

Opowiem Ci bajeczkę o rzeczywistości, o świecie, o którym już nie pamiętasz, posłuchaj...

I kiedy widzę cały świat, znowu nie rozumiem nic,
To chyba jakaś mani baśń, proszę wytłumaczyć mi...

Niedawno temu żył sobie młody chłopiec,
Dobry człowiek niczego sobie i mądry koleś Piotrek
Skończył szkołę tego dnia i ustawił się z ziomem, wyszli na rower,
W taką pogodę szkoda siedzieć przed kompem, proste,
Chłopiec miał kilka zajawek, zainteresowań, pasji, koników i hobby, mniejsza o nazwę,
Miał je, jego przyjaciel miał ksywę Diabeł i zawsze w drodze powrotnej wymyślał trasę,
Tym razem lasem, "dajesz, kto ostatni ten nie ma jajec"
I choć miał je machał pedałem jakby by był kolarzem,
"Wygrałem" uniósł triumfalnie ręce pod lasem,
Tamten z językiem na ramie dowlókł się drugi i coś tam o falstarcie
"Ja Cię, Diabeł, ale Ty jesteś normalnie, dajesz tą gandzię, odpalę i lecimy dalej,
Fazę zanim się ściemni chcę mieć jazdę jak na Tour de France'ie"
I nagle spotkali kogoś kto opowiadał bajkę

I kiedy widzę cały świat, znowu nie rozumiem nic,
To chyba jakaś mani baśń, proszę wytłumaczyć mi...

12 lat w drodze, otwieram jej pierwszą książkę, na twardo wchodzę,
Choć okładka była miękka, wydana w promocji,
Wydawca to głosił, od dawna ma koszty zroczyć
Wlazłem do bagna choć miałem Reebok'i z Seattle od cioci,
Ta bajka mąci głowę jak woda, gdy wiadro Ci wchodzi,
Bezdenna studnia i co dnia się nad nią zawodzisz
A kolejna książka może da Ci odpowiedź,
W każdej następnej coś tracisz, choć to ta sama odpowiedź,
Jak odgrzewany kotlet na patelni marzeń to flow mam zwęglone,
Bez głowy bałwany toczą kule śniegowe,
Za górami, lasami, gdzie trylogiami, sagami zabrnąłem,
Czasami na moment są z nami na jawie upiory te chore,
Stanę przystaw zegarek, wracamy na tory obrane ku pamięci autorki,
Książki poukładane, na dobre nie zaglądałem, ponownie mam wiarę i...
żyli długo i szczęśliwie, koniec...

Zalane potem dzieci wyszły wykończone z lasu,
Stały tak przez jeden moment, potem rzewnie zapłakały,
Nic nie było kolorowe tak jak pamiętały,
Wszystko czarno-białe na dodatek nieciekawe dla nich,
Pytały: kim jestem? człowiekiem czy jego wyobrażeniem?
Nie wiem gdzie jestem samotny w tym wielkim lesie,
Ta planeta to kula u nogi, szukam tu drogi,
Smutna to myśl, że wszystkie prowadzą mnie do tych trujących roślin,
Nie mogę bez nich myśleć, nie mogę bez nich śmiać się,
życie jest bez nich lipne, życie bez nich jest straszne
I gdzie jest diabeł? Był tu za każdym razem, gdy chciałem uciec do bajek i znalazłem się nagle w koszmarze,
Gdy przedstawił mi Marię, tak się w niej zakochałem,
Choć to platoniczna miłość, nic co martwe nie da spokoju na zawsze,
I jeszcze za nią płacę, i jeszcze przez nią kaszlę,
I ciągle w głowie nazywa mnie narkomanem,
Teraz za każdym razem, gdy jadę tam napawa mnie strachem,
Bo może już nie znać bajek i wyczerpałem wyobraźnię,
Panie, przebiłem ścianę za wszechświatem i
Zaplątany w plazme bajek czytam już tylko Marię, daj mi prawdę,
Jeśli istnieją te twoje anioły to ześlij je na moje demony, bo wykopały mi doły,
Nie chcą opuścić mi głowy, ja chcę być wolny, Boże,
Nie mam kontroli, uwolnij mnie z tej chorej dobranocki

I kiedy widzę cały świat (proszę, uwolnij mnie), znowu nie rozumiem nic, (proszę, uwolnij mnie)
To chyba jakaś mani baśń, proszę wytłumaczyć mi (proszę, uwolnij mnie)
Proszę uwolnij mnie, uwolnij

Poszły dzieci na jagody dla mamy, dla taty,
Rozesłał im lasy pod nogi królewskie makarty,
Dzikie drzewa, dziki i lisy w kniejach,
ścieżka wąska, wydeptana przez człowieka,
A w tym lesie szumy grają i dziwne muzyki,
Echa echom podawają wołania i krzyki,
Myśli - jest ich tak wiele, a każda Ci szepcze,
Niesie się po wyobraźni jak ten dźwięk po lesie,
A w tym lesie dęby stare dawne wieści prawią,
Tych dziateczek jasne głowy szumem błogosławią,
Radość - uśmiechnięte buzie, małe słońca,
żadna mleczna droga nie jest dla nich mroczna,
Ich dziateczki chylą czoła zasłuchane w szumie,
Które w sobie ma anioła, to te wieść zrozumie,
śmiech, tańczą dzieci, kwiaty rozrzucają ścieżką,
Lecz do każdej światłej duszy kiedyś przyczepi się ciemność,

Rzuć to ścierwo, prędko...

Maria Konopnicka

Let me tell you a fairytale about reality, about the world you don't remember anymore, listen...

And when I see the whole world, I don't understand anything again,
It's probably some crazy fairy tale, please explain it to me...

Not long ago, there was a young boy,
A good man, not bad at all, and a smart dude, Piotrek.
He finished school that day and met up with his buddy, they went for a bike ride,
It's a shame to sit in front of a computer in such weather, simple as that.
The boy had a few hobbies, interests, passions, call them what you will, nevermind the name,
He had them, his friend was nicknamed Devil and always made up the route on the way back,
This time through the woods, "Come on, whoever's last has no balls"
And although he had them, he pedaled as if he were a cyclist,
"I won," he raised his hands triumphantly at the edge of the forest,
The other one, with his tongue on the frame, dragged himself to second place, and said something about a false start.
"I'm telling you, Devil, you're crazy, give me that weed, I'll light up and we'll go on,
I want to ride like in the Tour de France before it gets dark"
And suddenly they met someone who was telling a fairy tale

And when I see the whole world, I don't understand anything again,
It's probably some crazy fairy tale, please explain it to me...

12 years on the road, I open her first book, I enter hard,
Although the cover was soft, published in promotion,
The publisher was proclaiming it, he had long had to recoup the costs
I got into the swamp even though I had Reeboks from Seattle from my aunt,
This fairy tale muddles my head like water when a bucket falls on you,
A bottomless well and every day you bend over it
And the next book may give you the answer,
You lose something in each subsequent one, although it's the same answer,
Like a reheated cutlet in a frying pan of dreams, my flow is charred,
Headless snowmen roll snowballs,
Over the mountains, through the forests, where I got caught up in trilogies and sagas,
Sometimes, for a moment, these sick ghosts are with us in reality,
I'll stop, set the watch, we're back on track towards the author's memory,
The books are arranged, I didn't look at them for good, I have faith again and...
they lived happily ever after, the end...

The sweat-soaked children came out of the forest exhausted,
They stood like this for a moment, then burst into tears,
Nothing was as colorful as they remembered,
Everything was black and white and uninteresting to them,
They asked: who am I? a man or his imagination?
I don't know where I am, alone in this big forest,
This planet is a ball and chain, I'm looking for a way out,
It's a sad thought that they all lead me to these poisonous plants,
I can't think without them, I can't laugh without them,
life is lame without them, life is scary without them
And where's the devil? He was there every time I wanted to escape into fairy tales and suddenly found myself in a nightmare,
When he introduced me to Maria, I fell in love with her so much,
Although it's a platonic love, nothing dead will give you peace forever,
And I still pay for her, and I still cough because of her,
And she keeps calling me an addict in my head,
Now, every time I go there, I am filled with fear,
Because she may not know fairy tales anymore and I have run out of imagination,
Lord, I broke through the wall behind the universe and
Entangled in the plasma of fairy tales, I only read Maria anymore, tell me the truth,
If your angels exist, send them to my demons, because they dug holes for me,
They don't want to leave my head, I want to be free, God,
I have no control, release me from this sick bedtime story

And when I see the whole world (please, set me free), I don't understand anything again, (please, set me free)
It's probably some crazy fairy tale, please explain it to me (please, set me free)
Please, set me free, set me free

The children went to pick blueberries for mom, for dad,
The royal carpets spread forests under their feet,
Wild trees, wild boars and foxes in the bushes,
A narrow path, trodden by man,
And in this forest noises play and strange music,
Echoes pass on shouts and screams,
Thoughts - there are so many of them, and each one whispers to you,
Carried through the imagination like that sound through the forest,
And in this forest old oaks tell old news,
The bright heads of these little woodpeckers are blessed with noise,
Joy - smiling faces, little suns,
No milky way is dark for them,
Their little ones bow their heads, listening to the noise,
Which has an angel within it, this is the news it will understand,
Laughter, dancing children, scattering flowers along the path,
But to every bright soul, darkness will someday attach itself,

Drop that crap, quick...