Текст и перевод песни TMK aka Piekielny - Empatia

Empatia

Patrzę na życie już trochę inaczej od kiedy pozmieniałem swe priorytety
Kiedyś to zwykłem tu rzucać wersami na prawo i lewo i cierpieć jak kretyn
Cierpię po cichu, choć wcale nie rzadziej, cenę za przeszłość tu płacę
Lecz umiem się przyznać do swoich porażek i idę z tym dalej jak facet
A większość ma z tym problem
Jak ciężko jest to odwet
Na pewno was to dorwie
Lekki żywot czy ciężki oddech?
Powiedz mi po co ci w ogóle serce
Wyrzuć to na pierwszym lepszym chodniku
Od wieków czuję się tutaj odmieńcem
Choć zdarzało mi się też stać przy na pomniku
Ale łapię się co chwilę na tym, że to nie wypada
Żalę się co chwilę w rapy, taka moja wada
Szaleć czasem trzeba umieć, bo inaczej spadasz
Ja umiałem to tylko do czasu, także szkoda gadać
Zacząłem patrzeć z uwagą co się dzieje wokół
Zwolniłem trochę, bo dosyć miałem już galopu
A byłem jak statek dokowany w doku
Tylko ja i ja, od świtu do zmroku
Po co mi w ogóle mówisz co się dzieję z tobą
Ja przecież nie lubię ludzi, nie musisz być obok
Zawsze myślałem, że nie chcę informacji zwrotnych
Potem narzekałem, że jestem samotny
Nawet nie próbuj mi mówić, że czujesz podobnie
Tobie na pewno jest łatwiej, się dasz radę podnieść
Zobaczysz, ja ci udowodnię
Kiedy chodzi o depresję, działam efektownie

Poznałem empatię i otworzyła mi nowe drzwi
Będzie ci łatwiej, tylko usiądź obok, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, usiądźmy w domu, gdy na dworze grzmi
Poznałem empatię i otworzyła mi nowe drzwi
Będzie ci łatwiej, tylko usiądź obok, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, usiądźmy w domu, gdy na dworze grzmi

Sterty spalonych emocji, zgaszonych przez życie, ot tak, bez refleksji
Zwykli tak i nieistotni, ci ludzie, co sami przez korytarz przeszli
A czas się ulotnił, gdy przyszło zrozumieć, za nimi już ciemność
Wiecznie samotni, choć wokół tych innych jak zwykle jest pełno
Uczeni przez wieczność
Mogliby otworzyć się na wszystko, ale nie chcą
Łycha lub prosecco
W głowie utrwalone, że twoje miejsce to getto
Samemu tak lekko
Łatwiej jest zbudować sobie pozycję bezpieczną
Tylko, że to blef, bo
Wiesz, gdzie cię prowadzi autodestrukcyjny wektor
Usiądź i mi powiedz, co się dzieje z tobą
Może ci pomogę, samym byciem obok
A może w rozmowie coś ci rzuci światłem
Też za sobą mam tu wojaże niełatwe
A może ci powiem, że czuję podobnie
Wiem, że nie sielanka, lecz możesz się podnieść
Zobaczysz, ja ci udowodnię
Pieprzyć fobię, teraz czas na nasz odwet

Poznałem empatię i otworzyła mi nowe drzwi
Będzie ci łatwiej, tylko usiądź obok, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, usiądźmy w domu, gdy na dworze grzmi
Poznałem empatię i otworzyła mi nowe drzwi
Będzie ci łatwiej, tylko usiądź obok, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi, opowiedz mi
Opowiedz mi, opowiedz mi, usiądźmy w domu, gdy na dworze grzmi

Эмпатия

Смотрю на жизнь уже немного иначе, с тех пор как поменял приоритеты.
Когда-то я бросал здесь рифмы направо и налево и страдал, как кретин.
Страдаю потихоньку, хоть и не реже, плачу цену за прошлое.
Но я умею признавать свои ошибки и иду с этим дальше, как мужчина.
А у большинства с этим проблемы.
Как тяжела эта месть.
Тебя это точно заденет.
Легкая жизнь или тяжкий вздох?
Скажи мне, зачем тебе вообще сердце?
Выбрось его на первом же тротуаре.
Веками я чувствовал себя здесь чужим.
Хотя и мне случалось стоять у памятника.
Но я постоянно ловлю себя на мысли, что так не годится.
Постоянно жалуюсь в песнях, такой вот у меня недостаток.
Иногда нужно уметь сходить с ума, иначе пропадёшь.
Я умел это делать лишь до поры до времени, так что не стоит и говорить.
Я начал внимательно смотреть на то, что происходит вокруг.
Сбавил обороты, потому что с меня хватило скачек.
А был как корабль, стоящий в доке.
Только я и я, от рассвета до заката.
Зачем ты мне вообще рассказываешь, что с тобой происходит?
Я же не люблю людей, тебе не обязательно быть рядом.
Я всегда думал, что мне не нужна обратная связь.
А потом жаловался, что одинок.
Даже не пытайся мне говорить, что чувствуешь то же самое.
Тебе, наверняка, легче, ты сможешь подняться.
Вот увидишь, я тебе докажу.
Когда дело доходит до депрессии, я действую эффективно.

Я познал эмпатию, и она открыла мне новые двери.
Тебе станет легче, просто сядь рядом, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, давай посидим дома, пока на улице гремит гром.
Я познал эмпатию, и она открыла мне новые двери.
Тебе станет легче, просто сядь рядом, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, давай посидим дома, пока на улице гремит гром.

Груды сожжённых эмоций, погашенных жизнью, просто так, без раздумий.
Обычные и несущественные, эти люди, что сами прошли по коридору.
А время ускользнуло, когда пришло понимание, что за ними уже тьма.
Вечно одинокие, хотя вокруг этих других, как всегда, полно.
Обучаемые вечностью.
Они могли бы открыться всему, но не хотят.
Водка или просекко.
В голове засело, что твоё место — гетто.
Одному так легко.
Проще занять безопасную позицию.
Только это блеф, ведь
ты знаешь, куда тебя ведёт вектор саморазрушения.
Сядь и расскажи мне, что с тобой происходит.
Может, я помогу тебе, просто будучи рядом.
А может, в разговоре что-то прольёт свет.
У меня за плечами тоже нелёгкие путешествия.
А может, я скажу тебе, что чувствую то же самое.
Знаю, что не идиллия, но ты сможешь подняться.
Вот увидишь, я тебе докажу.
К чёрту фобию, теперь время нашей мести.

Я познал эмпатию, и она открыла мне новые двери.
Тебе станет легче, просто сядь рядом, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, давай посидим дома, пока на улице гремит гром.
Я познал эмпатию, и она открыла мне новые двери.
Тебе станет легче, просто сядь рядом, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне, расскажи мне.
Расскажи мне, расскажи мне, давай посидим дома, пока на улице гремит гром.