Can I - Tes перевод на немецкий

Can I

یه شب بالاخره شروع میشه که صبحش
انتظارو از نگاهِ آدما گرفتن
سرمایمون آرایشِ درونِ توو دستات
من نه این تیکه گوشت من همین ایمانِ توو دل تنگ
تو باقی اندازه ی رسالتی که داری
دنبالِ من نگرد اگه هنوز توو دلت جا نی
یه جایی دارم میدونم تو دو بار اومدی قبلاً
توو همون عصری که آینه ها گریه نمیکردن
ما هر چیزی که میدونیم یه سقوطه یه نقطه
هر چی نمیدونیم یه اقیانوس پُر از حفره
پس بنا به این جمله بخند به باد آورده
این زندگی یه طوفانه ، نگو کی گفته
طنابِ دار گفته ، طلای مال گفته
حرص و طمع میگن دلِ بی قرار گرفته
مجنونِ یار گفته ، به خودِ نگار گفته
ما قرارِ معلقی اینو اتفاق گفته
توو هر ثانیه ای که میره تو نمیای
ولی واسه آدمایی که حالشون بده ظهور میکنی
یه عده مثلِ من دارن میمیرن بارها
که توله های نخاله ی تو خروج بکنن
هر کالبد فقط یه قالب برای یه روحه
پس اگه فکر میکنی همیشه یکی توو وجودته
این یه توهم از یه ذهن گنهکاره
طبیعت یه درمانِ قطعی فقط به شرطِ حضورته
ما الآن مُردیم زیرِ خاکیم
ما پشتِ ابرا پیشِ خورشیدِ نازیم
ما مُردیم که تو راحت زندگی کنی جانی
یه روز خودِ واقعیتو ببینیم به جایی
ما الآن مُردیم وقتی توو چشمات اشکن
توو دنیایی که فرقی نیست بین اشک و لبخند
دقیقاً مثِ نزدیکی درد به لذت
قصه ی ما رو توو بهشت تو از سَر نوشتن
من قانوناتونو دو پا دغدغه هاتونو
مرکبِ زیرِ پاتونو ، حتی مقصدِ راهتونو
دولا راست شدنتون جلو اراباباتونو
چارقدِ خاتونو ، ارثِ توتان خامونو
از تله های میسیپ ، تا خونه های رو کارون و
اونجا که شاخِ گاو بود و نقطه های طلایی ازتک
از هِد زدن رو کابالا کلِ خرافه هاتونو
فقط یه قانونه نفری چند مترِ مربع
ببخشید اگه حرفام واستون مشمئز کنندست
من توو نظم فاعل و مفعول فقط یه کننده ام
صداتونو نمیشنوم داد بزنید بلند تر
فرشته شیطان آخرت فقیر مرفه
من یه مومن کافرِ با ایمان ولی مردد
میدونم ذهنِ عوام کند ولی خنجرش برندست
صداتونو نمیشنوم داد بزنید بلند تر
توو باتلاقِ ساخته ی اذهانِ بهترِ کل
غرق ، اینا وجودِ ما رو کشتن
چند تا پا نیازه واسه تشکیلِ دولت
که نمادش از ققنوسه قانونش مترِ مربع
یه شب بالاخره شروع میشه که صبحش
انتظارو از نگاهِ آدما گرفتن
جانی آگاهی تقطه تبدیل شده به یه حفره
تا دریا شدن یه صدا توو همین دو متری خفته
پس من الآن مُردم زیرِ خاکم
من پشتِ ابرام پیشِ خورشیدِ نازم
من مُردم که تو راحت زندگی کنی جانی
یه روز خودِ واقعیتو ببینم به جایی
من الآن مُردم وقتی توو چشمات اشکن
توو دنیایی که فرقی نیست بین اشک و لبخند
دقیقاً مثلِ نزدیکی درد به لذت
قصه ی من رو توو بهشت تو از سَر نوشتن

Kann ich

Eine Nacht wird endlich beginnen, an deren Morgen
die Erwartung aus den Blicken der Menschen genommen wurde.
Unser Kapital ist die innere Zierde in deinen Händen.
Ich bin nicht dieses Stück Fleisch, ich bin dieser Glaube in einem sehnsüchtigen Herzen.
Du bleibst im Maße der Mission, die du hast.
Suche nicht nach mir, wenn in deinem Herzen noch kein Platz ist.
Ich habe einen Platz, ich weiß, du kamst schon zweimal zuvor,
in derselben Ära, als die Spiegel nicht weinten.
Alles, was wir wissen, ist ein Fall, ein Punkt.
Alles, was wir nicht wissen, ist ein Ozean voller Lücken.
Also, gemäß diesem Satz, lache über das vom Wind Herbeigewehte.
Dieses Leben ist ein Sturm, frag nicht, wer das gesagt hat.
Der Strick des Galgens hat es gesagt, das Gold des Besitzes hat es gesagt.
Gier und Habsucht sagen, das ruhelose Herz ist ergriffen.
Der von der Geliebten Besessene (Majnun) hat es gesagt, zur Angebeteten (Negar) selbst hat er es gesagt.
Wir sind eine schwebende Verabredung, das hat der Zufall gesagt.
In jeder Sekunde, die vergeht, kommst du nicht.
Aber für die Menschen, denen es schlecht geht, erscheinst du.
Einige wie ich sterben viele Male,
damit deine nichtsnutzigen Welpen hervorkommen können.
Jeder Körper ist nur eine Form für eine Seele.
Also, wenn du denkst, dass immer jemand in dir ist,
ist das eine Täuschung eines sündigen Geistes.
Die Natur ist eine definitive Heilung, aber nur unter der Bedingung deiner Anwesenheit.
Wir sind jetzt tot, wir liegen unter der Erde.
Wir sind hinter den Wolken, bei der lieben Sonne.
Wir sind gestorben, damit du leicht leben kannst, Jani.
Eines Tages werden wir dein wahres Selbst irgendwo sehen.
Wir sind jetzt tot, wenn Tränen in deinen Augen sind,
in einer Welt, in der es keinen Unterschied gibt zwischen Tränen und Lächeln.
Genau wie die Nähe von Schmerz zu Vergnügen.
Unsere Geschichte hast du im Paradies von Neuem geschrieben.
Ich [kenne/verachte] eure Gesetze, eure zweibeinigen Sorgen,
das Reittier unter euren Füßen, sogar das Ziel eures Weges,
euer Verbeugen vor euren Herren,
den Tschador eurer Damen, das Erbe Tutanchamuns,
von den Fallen Mississippis bis zu den Häusern am Karun,
dort, wo das Horn des Stiers war und die goldenen Punkte der Azteken,
vom Vertiefen in die Kabbala, all euren Aberglauben.
Es gibt nur ein Gesetz: ein paar Quadratmeter pro Person.
Verzeiht, wenn meine Worte für euch widerlich sind.
In der Ordnung von Subjekt und Objekt bin ich nur ein Handelnder.
Ich höre eure Stimmen nicht, schreit lauter!
Engel, Teufel, Jenseits, arm, reich.
Ich bin ein ungläubiger Gläubiger, mit Glauben, aber zögernd.
Ich weiß, der Verstand der Massen ist langsam, aber ihr Dolch ist scharf.
Ich höre eure Stimmen nicht, schreit lauter!
Im Sumpf, geschaffen von den Geistern des überlegenen Kollektivs,
ertrunken – diese haben unser Sein getötet.
Wie viele Beine braucht es, um einen Staat zu bilden,
dessen Symbol der Phönix ist, dessen Gesetz der Quadratmeter ist?
Eine Nacht wird endlich beginnen, an deren Morgen
die Erwartung aus den Blicken der Menschen genommen wurde.
Jani, das Bewusstsein, der Punkt, ist zu einem Loch geworden.
Bis zum Meerwerden schlummert eine Stimme in diesen zwei Metern.
Also bin ich jetzt tot, unter der Erde.
Ich bin hinter den Wolken, bei der lieben Sonne.
Ich bin gestorben, damit du leicht leben kannst, Jani.
Eines Tages werde ich dein wahres Selbst irgendwo sehen.
Ich bin jetzt tot, wenn Tränen in deinen Augen sind,
in einer Welt, in der es keinen Unterschied gibt zwischen Tränen und Lächeln.
Genau wie die Nähe von Schmerz zu Vergnügen.
Meine Geschichte hast du im Paradies von Neuem geschrieben.