Текст и перевод песни Thanos Mikroutsikos feat. Maria Dimitriadi - Oi Gerontoi

Oi Gerontoi

Κάθε τόσο Μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι
απ' το Μοριά, απ' τη Ρούμελη
Και πιο πάνω απ' τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία
Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ'άσπρα μουστάκια και φλοκάτες
Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι
Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου
Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων

Μιλάνε λίγο δε μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεις
Πού'χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια
Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ' το χώμα
Και τηράνε πίσω απ' τους ώμους μας
Όταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες
Κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι
Όταν ο ουρανός κατεβαίνει απ' τα βράχια
Δρασκελώντας τη θύμηση με τις προκαδούρες των άστρων
κι ο θάνατος κόβει βόλτες αμίλητος έξω απ' το συρματόπλεγμα,
τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρεις τρεις, πέντε πέντε,
σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού

Και τότες πια δεν ξέρεις έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς
αξούριστοι, άλαλοι,
δεν ξέρεις πια, σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους,
αν είναι ν' ανάψουν το τσιγάρο τους
ή αν είναι ν' ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε.
Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί.
Ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό
σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι.

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ' άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.

The Old Men

Every once in a while they come to us, shiploads of old men
From the Peloponnese, from Central Greece,
From above Trikala and Macedonia,
Slender old men, robust with white moustaches and cloaks,
They smell of stable and field,
Their eyes reflect the bleating of the evening sheep,
Their locks are hung with the shadows of sycamore leaves.

They speak little, they hardly speak at all, but every now and then you see
Where they have formed an affinity with the fir trees,
A moment when they lift their eyes from the ground
And watch behind our shoulders,
When the twilight blues the tents
And the wind entangles their moustaches in the thyme,
When the sky descends from the rocks,
Leaping over the memory with the advance guard of the stars,
And death wanders speechlessly outside the barbed wire,
Then we see them come together, three by three, five by five,
As in the old days in the powder magazines of Missolonghi.

And then you no longer know, as they gather in the courtyard of nightfall,
Unshaven, speechless,
You no longer know, when they light their flints,
If it is to light their cigarette,
or to light the fuse of the dynamite.

These old men do not speak.
Their children went out on the clarinet.
They buried their hearts in the mountain,
Like a barrel of gunpowder.

Beside their eyes they have a small tree of kindness,
Between their eyebrows a hawk of strength,
And a mule of anger in their hearts,
That cannot bear injustice.
And now they are sitting here in Makronisos,
In the opening of the tent, facing the sea,
Like stone lions in the darkness of the night,
With their claws dug into the stone. They do not speak.

They look out over the reflection of Athens,
They look at the river Jordan,
Clenching a stone in their earthy fist,
Clenching the shrapnel of the stars in their eyes,
Clenching a mighty silence in their hearts,
That silence that comes before the lightning.