Текст и перевод песни Thanos Mikroutsikos - Gia Ton Ftoho V.V.

Gia Ton Ftoho V.V.

Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
είμαι από τα μαύρα δάση,
η μάνα μου στις πολιτείες
με κουβάλησε,
σαν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά της,
και των δασών η παγωνιά
μέσα μου θα 'ναι ως το θάνατό μου
Έχω, έχω το σπίτι μου
στην πολιτεία της ασφάλτου,
φορτωμένος από την αρχή
με όλα τα μυστήρια του θανάτου
με εφημερίδες, με καπνό και με ρακή,
καχύποπτος και τεμπέλης
κι ευχαριστημένος στα στερνά

Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους
φορώ καθώς το συνηθίζουν
ένα σκληρό καπέλο,
λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιότροπα
και λέω πάλι,
δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά

Το πρωί στο γκρίζο χάραμα
τα έλατα κατουράνε,
και τα ζωύφιά τους τα πουλιά
αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
πετάω τ' αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι

Απ' αυτές τις πολιτείες
θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
ο άνεμος, δίνει χαρά το σπίτι σ'αυτόν που τρώει,
τ' αδειάζει
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας
τίποτα τ' αξιόλογο δε θα ρθει.
Ελπίζω στους σεισμούς
που μέλλονται για να 'ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου
απ' την πίκρα να μου σβήσει

Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
από τα μαύρα δάση,
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου
μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή

Для бедного В.В.

Я, Бертольт Брехт,
из черных лесов,
мать моя по городам
меня носила,
когда я был еще в ее чреве,
и лесной мороз
во мне будет до самой смерти.
Есть, есть у меня дом
в городе асфальта,
обремененный с самого начала
всеми тайнами смерти,
газетами, табаком и водкой,
недоверчивый и ленивый,
и довольный, в конце концов.

Я веду себя дружелюбно с людьми,
ношу, как это принято,
жесткую шляпу,
говорю, это звери, которые пахнут совершенно своеобразно,
и говорю опять же,
да ладно, у меня такой же запах, милая.

Утром на сером рассвете
ели мочатся,
и их живность, птицы,
начинают кричать.
В это время я опустошаю свой стакан в городе,
бросаю окурок и, беспокойный, засыпаю.

От этих городов
останется тот, кто прошел сквозь них,
ветер, дом радует того, кто ест,
опустошает его.
Мы знаем, что мы прохожие,
и что после нас
ничего стоящего не придет.
Я надеюсь на землетрясения,
которые грядут,
чтобы не дать моей Вирджинии
угаснуть от горя.

Я, Бертольт Брехт,
из черных лесов,
иссохший в городах асфальта,
внутри моей матери в раннюю пору.