Μπράϊαν Λήθη - The Boy перевод на немецкий

Μπράϊαν Λήθη

Πίσω απο το μαστίγωμα της σάρκας στο πέτρινο δωμάτιο του Καρκίνου.
Εκεί που όλοι φοράνε κουκούλες.
Τα παιδιά του Καρκίνου. Μπαίνει στο μυαλό μας. Όχι πια δικό μας.
Τι θα πει δικό μας. Σκέψου λίγο τι θα πει δικό μας.
Θα πει η γεύση του αίματος να μη σε θολώνει.
Θα πει η Νέα Σάρκα να μη σε σκοτώνει.

Απομονώθηκε πίσω απο την λαμπερή λίμνη με τα καλώδια συντροφιά.
Έγινε Αλληγορική Μνήμη που δεν την θυμάται όμως κανείς.
Και ας είναι επισήμως ο τελευταίος όλων μας .
Ο Συγγενής που τα δώρα του τυλίγονται
γύρω απο τους λαιμούς των παιδιών μας.
Των απόγονών μας. Αυτό το τέλος δεν θα ναι το δικό μας.
Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι Μοίρες στον δρόμο.
Μαύρες μοτοσυκλέτες με τραγανές ρουκέτες.
Κάποιος να πει στον κλειδοκράτορα οτι ήρθε η ώρα.
Ο Συγγενής φέρνει τα πιο απαραίτητα δώρα.
Στόματα που προσκυνάνε το μπούκωμα και ο Αλέξης Ευθύνης.
Ενας πιστός υπηρέτης της Αλληγορικής Μνήμης.
Μπαίνει φθινόπωρο. Η εποχή που χαλαρώνουνε τα ήθη.
Και η υφή του δολώματος αλλάζει στο στόμα μας.
Τώρα η βοήθεια του πια δεν μας πείθει.
Ήρθε η ώρα να καλέσουμε τον Μπράιαν Λήθη.

Ποιός είναι ο Μπράιαν Λήθη; Να τος.
Λεν για τον Μπράιαν Λήθη.
Θα πολεμήσει το φίδι.Μόνο ο Μπράιαν Λήθη.Ναι.Ο Μπράιαν Λήθη.

Απομονώθηκε. Έγινε ερημίτης μέσα σε χρεωκοπημένα μουνιά
που δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα .Δεν είχαν να πιουν νερό.
Και είχαν εναν ολόκληρο λαβύρινθο να συντηρούν και ένα αιωνίως
αγέννητο μωρό. Ο Συγγενής φτιάχνει αδελφότητα και ετοιμάζει
πορεία μέσα στα σκονισμένα του
μουνιού τοιχώματα που προκαλούν αμνησία.
Κρύβει στην τσέπη του ενα κλειδί και τον Αλέξη Ευθύνη.
Εναν πιστό υπηρέτη της Αλληγορικής Μνήμης.
Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι αιχμές στον βυθό του.
Ο Σύγγενης οτι θέλει το κάνει δικό του.
Αγόρια που επιτελούν το απόσπασμα για την Τζοάννα Θυσία.
Προσφέρει κάθε μέρα την παρθενιά της για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Μπαίνει χειμώνας. Και η λύση του δράματος ποτέ δεν τους πείθει.
Η υφή του ατυχήματος ανακατασκευάζει τα δόντια μας.
Το ξαναλέω. Η λύση του δράματος δεν με πείθει.
Ήρθε η ώρα να πιστέψω στον Μπράιαν Λήθη.

Brian Leith

Hinter der Geißelung des Fleisches im steinernen Raum des Krebs.
Dort, wo alle Kapuzen tragen.
Die Kinder des Krebs. Er dringt in unseren Geist. Nicht mehr unser.
Was bedeutet unser. Denk mal, was unser bedeutet.
Es bedeutet, der Geschmack des Blutes soll dich nicht trüben.
Es bedeutet, das Neue Fleisch soll dich nicht töten.

Er isolierte sich hinter dem glänzenden See mit den Kabeln als Gesellschaft.
Er wurde eine Allegorische Erinnerung, an die sich niemand erinnert.
Und obwohl er offiziell der Letzte von uns allen ist.
Der Verwandte, dessen Geschenke sich
um die Hälse unserer Kinder winden.
Unserer Nachkommen. Dieses Ende wird nicht unseres sein.
Gott gewollt, werden die Schicksale auf der Straße auftauchen.
Schwarze Motorräder mit knallenden Raketen.
Jemand soll dem Schlüsselhüter sagen, dass die Zeit gekommen ist.
Der Verwandte bringt die notwendigsten Gaben.
Münder, die das Ersticken anbeten und Alexis Efthynis.
Ein treuer Diener der Allegorischen Erinnerung.
Der Herbst bricht an. Die Jahreszeit, in der die Sitten lockerer werden.
Und die Textur des Köders ändert sich in unserem Mund.
Jetzt überzeugt uns seine Hilfe nicht mehr.
Es ist Zeit, Brian Leith zu rufen.

Wer ist Brian Leith? Da ist er.
Sie reden über Brian Leith.
Er wird die Schlange bekämpfen. Nur Brian Leith. Ja. Brian Leith.

Er isolierte sich. Wurde ein Eremit in bankrotten Muschi,
die den Strom nicht bezahlen konnten. Sie hatten kein Wasser zu trinken.
Und sie mussten ein ganzes Labyrinth instand halten und ein ewig
ungeborenes Baby. Der Verwandte schafft Bruderschaft und bereitet
einen Marsch vor in den staubigen
Mauern seiner Muschi, die Amnesie verursachen.
Er versteckt einen Schlüssel in seiner Tasche und Alexis Efthynis.
Einen treuen Diener der Allegorischen Erinnerung.
Gott gewollt, werden die Spitzen im Grund seines Seins auftauchen.
Der Verwandte macht sich alles zu Eigen.
Jungen, die das Ritual für Joanna Opfer vollziehen.
Sie opfert täglich ihre Jungfräulichkeit für eine gerechtere Gesellschaft.
Der Winter bricht an. Und die Lösung des Dramas überzeugt sie nie.
Die Textur des Unfalls rekonstruiert unsere Zähne.
Ich sage es nochmal. Die Lösung des Dramas überzeugt mich nicht.
Es ist Zeit, an Brian Leith zu glauben.