Текст и перевод песни Tuomari Nurmio - Hullu Puutarhuri

Hullu Puutarhuri

Hullu puutarhuri hosuu
Isot sakset käsissään
Leikkaa joltain jalan,
Joltain nenän,
Joltain koko pään
Maahan raudan kyntämään
Se kylvää myrkkyjään
Eikä säästä yhtäkään
Joka tielle osuu

Taas nuo tylyt kasvot
Pronssiin valetaan
Uuden lipun alla kansa
Seuraa johtajaa
Joka suutelee lapsiaan
Kylmillä huulillaan
Ja johtaa heidät harhaan
Kuoleman puutarhaan

Kukaan ei voi enää
Luottaa keneenkään
Eikä itseensä yhtään
Sen enempää
Suut auki, silmät kiinni
Sitä ylistetään
Joka syöttää heille
Päänsä mädät hedelmät

He näkevät vain sen mitä
Heille näytetään
Ja kuulevat
Korvissaan rukouksen
Tykinruoka marssii
Sinne minne käsketään
Kaulassaan pienet hopeaiset
Taivaan avaimet

Heitä valvotaan,
Vainotaan ja ilmiannetaan
Heidät saadaan uskomaan
Suureen johtajaan
Heidät opetetaan rakentamaan
Omat vankilansa
Ja pakotetaan kaivamaan
Omat hautansa

Hullu puutarhuri hosuu
Isot sakset käsissään
Leikkaa joltain jalan,
Joltain nenän,
Joltain koko pään
Maahan raudan kyntämään
Se kylvää myrkkyjään
Eikä säästä yhtäkään
Joka tielle osuu

Безумный Садовник

Безумный садовник мечется,
В руках его большие ножницы.
Кому-то ногу он отрежет,
Кому-то нос,
А кому-то и вовсе голову,
В землю вонзая железную мотыгу.
Он сеет свои яды
И не щадит никого,
Кто попадется ему на пути.

И снова эти хмурые лица
Отливают в бронзе,
Под новыми знаменами народ
Идет за вождем.
Он целует своих детей
Холодными губами
И ведет их по ложному пути
В сад смерти.

Никто не может больше
Никому верить,
Даже самому себе
Уже тем более.
С открытыми ртами, с закрытыми глазами
Они славят того,
Кто кормит их
Гнилыми плодами своего разума.

Они видят лишь то, что
Им показывают,
И слышат
В ушах своих только молитву.
Пушечное мясо марширует
Туда, куда ему приказывают,
На шее серебряные ключики —
Ключи от рая.

Их контролируют,
Преследуют и разоблачают,
Их заставляют верить
В великого вождя.
Их учат строить
Свои собственные тюрьмы
И заставляют копать
Свои могилы.

Безумный садовник мечется,
В руках его большие ножницы.
Кому-то ногу он отрежет,
Кому-то нос,
А кому-то и вовсе голову,
В землю вонзая железную мотыгу.
Он сеет свои яды
И не щадит никого,
Кто попадется ему на пути.