Χα Φτου! - Tωm Unit перевод на немецкий

Χα Φτου!

Χλέπα στο στόμα σ όποιον σβήνει το χρώμα
Βαφτίζοντας το ως βρώμα κ επαναφέρει τη βρώμα
Εδώ στην πόλη που σκυλεύουν της Περσεφόνης το πτώμα
Κάνω ραπ μπας και κρατήσω το κουράγιο μου ακόμα

Κρατώ δυνάμεις θα τις πάρω μαζί μου κάτω απ' το χώμα
Όσο μένω στις παρέες ο λιγότερο λιώμα
Με βλέπουν γραφικοί γνωστοί με χαιρετάνε με yo man
Έχουμε δυο χιλιάδες είκοσι, ακόμα παίζει φίμωση

Σαν να 'χει χαλίτωση
Όλοι αποφεύγουν το πιο ειλικρινές απ' όλα στόμα
Γύρω παίζει ταπείνωση
Απελπισμένοι υποστηρίζουν το πιο φιλικό κόμμα
Το θηλυκό ακόμα ξενίζει εκτός αν φέρει ωραίο σώμα

Συνηθισμένο ραπ σαν παιδικό κατουρημένο στρώμα
Δεν φταίω εγώ μα με πηγαίνει μόνο του στην ίδια φόρμα
Όσο κι αν παλεύεις για να μένεις έξω από τη νόρμα
Έστω και κάπου συμβιβάζεσαι, μη χάσεις τον αγώνα

Κι αυτό με λυπεί πολύ, με λυπεί που όλη η υπόλοιπη πόλη
Πιο πολύ το πολυπόθητο δεν παίρνει και παίρνει πουλί
Πολυπολιτισμική όπου δεν λέει να το δεχθεί
Κι αυτό κατά της θα στραφεί εν τέλει θα καταστραφεί
Αν θέλει

Κάποιος να σωθεί απ' τα βέλη
Πρέπει να ελιχθεί σα χέλι
Να κοιτάξει παρενέργειες κι όχι απλά οφέλη
Όλοι εξυμνούν το μέλι, μα τις μέλισσες κανείς εν τέλει
Και όταν το κάνουν θα ν αργά

Όλα σκατά σαν φτηνά αλκοολούχα
Όλα βρωμάν σαν μια σάπια μπουρούχα
Εδώ
Τίποτα δεν αντέχει στον χρόνο, όλα μούφα
Για τις μαύρες που έχω σου έγραψα αυτό

Όλα σκατά σαν φτηνά αλκοολούχα
Όλα βρωμάν σαν μια σάπια μπουρούχα
Εδώ
Τίποτα δεν αντέχει στον χρόνο, όλα μούφα
Για τις μαύρες που έχω σου έγραψα αυτό

Γραφικούς στίχους γραφικό ρεφρέν γράφω
Γράφω για λίγους, κ οι πολλοί αν έρθουν θα ναι γιατί
Γνωρίζουν τους ήχους
Όλοι θέλουν το οικείο γι' αυτό δεν ρίχνουν τους τοίχους
Όλοι ψάχνουν το νέο χωρίς να ρίχνουν τους τύπους

Κρίνουν το περιεχόμενο απ' την έκφραση του ύφους
Κρύβουν το περισσευόμενο ώστε αν ζητηθεί να το αρνηθούν
Χωρίς να θεωρηθούν κάτι άλλο απ' τους δήθεν πρεσβευτές του ήθους
Οι πιο μεγάλοι αμαρτωλοί όχι απλά πετούν, αλλά απαιτούν από τους γύρω
Τάχα αναμάρτητους να βάλλουν όλοι λίθους
Θαυμάζουν όλοι ημίθεους ή μύθους
Τιμή τους μα η στάση τους υμνεί τους
Χειραγωγούς του πλήθους
Και κάποιους άλλους τρίτους

Μα απλά τους θρέφουν πριν τους
Καταναλώσουν, γιατί ως κτήνη ψάχνουν την τροφή τους
Το κρύβουν για να μην τους
Αμαυρώσουν την τιμή τους

Είμ' ο tωm γι' αυτό θα κλείσω
κάνοντας ένα κακό αστείο για το πουλί τους

Είναι πιο μικρό κι απ' την υπόληψη τους
Και κάπου εδώ κουράστηκα να γράφω οπότε σταματάω
Γιατί ήδη νιώθω ότι πλατειάζω

Και εδώ όντως σταματάω

Εδώ

Ha, Pfft!

Spucke in den Mund für jeden, der die Farbe auslöscht,
indem er sie als Dreck tauft und den Dreck wiederbringt.
Hier in der Stadt, wo sie Persephones Leiche schänden,
mache ich Rap, damit ich meinen Mut vielleicht noch behalte.

Ich bewahre Kräfte, ich werde sie mit unter die Erde nehmen.
Solange ich in den Cliquen bleibe, bin ich der am wenigsten Zerstörte.
Seltsame Bekannte sehen mich, grüßen mich mit „Yo Man“.
Wir haben Zweitausendzwanzig, immer noch herrscht Maulkorbpflicht.

Als ob er Mundgeruch hätte,
meiden alle den ehrlichsten aller Münder.
Ringsum herrscht Erniedrigung.
Verzweifelte unterstützen die freundlichste Partei.
Das Weibliche befremdet immer noch, es sei denn, es hat einen schönen Körper.

Gewohnter Rap wie eine eingepisste Kindermatratze.
Es ist nicht meine Schuld, aber es treibt mich von allein in dieselbe Form.
So sehr du auch kämpfst, um außerhalb der Norm zu bleiben,
irgendwo gehst du Kompromisse ein, um den Kampf nicht zu verlieren.

Und das macht mich sehr traurig, es macht mich traurig, dass die ganze restliche Stadt
das Heißersehnte meist nicht bekommt und einen Schwanz kriegt.
Multikulturell, wo sie es nicht akzeptieren will,
und das wird sich gegen sie wenden, am Ende wird sie zerstört werden.
Wenn sie will.

Wenn jemand den Pfeilen entkommen will,
muss er sich winden wie ein Aal.
Muss auf Nebenwirkungen schauen und nicht nur auf Vorteile.
Alle preisen den Honig, aber die Bienen am Ende keiner.
Und wenn sie es tun, wird es zu spät sein.

Alles scheiße wie billiger Fusel.
Alles stinkt wie ein fauliger Schlot.
Hier
hält nichts der Zeit stand, alles ist Mist.
Für die schwarzen Gedanken, die ich habe, schrieb ich dir dies.

Alles scheiße wie billiger Fusel.
Alles stinkt wie ein fauliger Schlot.
Hier
hält nichts der Zeit stand, alles ist Mist.
Für die schwarzen Gedanken, die ich habe, schrieb ich dir dies.

Seltsame Verse, einen seltsamen Refrain schreibe ich.
Ich schreibe für wenige, und wenn die Vielen kommen, dann weil sie
die Klänge kennen.
Alle wollen das Vertraute, deshalb reißen sie die Mauern nicht ein.
Alle suchen das Neue, ohne die Typen zu ändern.

Sie beurteilen den Inhalt nach dem Ausdruck des Stils.
Sie verstecken das Überflüssige, um es ablehnen zu können, wenn danach gefragt wird,
ohne als etwas anderes angesehen zu werden als die Möchtegern-Botschafter der Moral.
Die größten Sünder werfen nicht nur, sondern fordern von den Umstehenden,
den angeblich Sündlosen, dass alle Steine werfen sollen.
Alle bewundern Halbgötter oder Mythen.
Ehre ihnen, aber ihre Haltung preist die
Manipulatoren der Masse
und einige andere Dritte.

Aber sie mästen sie nur, bevor sie sie
konsumieren, denn als Bestien suchen sie ihre Nahrung.
Sie verbergen es, damit man ihnen nicht
ihre Ehre beschmutzt.

Ich bin Tωm, deshalb werde ich schließen,
indem ich einen schlechten Witz über ihren Schwanz mache.

Er ist noch kleiner als ihr Ansehen.
Und irgendwo hier wurde ich müde zu schreiben, also höre ich auf,
denn ich fühle schon, dass ich zu weitschweifig werde.

Und hier höre ich wirklich auf.

Hier.