Текст и перевод песни Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Federico Garcia Lorca - Live

Federico Garcia Lorca - Live

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ' αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Федерико Гарсия Лорка - Живой концерт

Ты взметнула на мгновение своё болеро,
И глубокий оранжевый твой медальон.
Август был, или не был, я уж и не помню,
Тогда крестоносцы толпами уходили в поход.

Знамена развевались, сопровождая ветер,
И галеры смерти отправлялись в путь.
От рокота кораблей дети вздрагивали,
А старик лениво почесывал свой живот.

Бык Пикассо тяжело дышал,
И мёд гнил в черепках.
Поперек, наоборот, путь на север,
Иди вперед, мы позади, не беспокойся.

Под солнцем ликовали оливы,
И в садах росли маленькие кресты.
Ночи оставались пустыми, объятия бесплодными,
Когда тебя привели, негодяйку, к расстрелу.

Цыган и мой господин, чем тебя украсить?
Принесите мавританский темно-пурпурный бархат.
К стене в Кесариани тебя привели сзади,
И всего на рост человека возвышался твой холмик.

Девушки из Дистомо, принесите воды и уксуса,
И на своей кобыле, связанный крестом,
Отправляйся в свой последний путь в Кордову,
Через ее жаждущие, открытые поля.

Лодка болотная перевернутая,
Тонкая, без киля,
Инструменты ржавеют в цыганской пещере,
Стая ворон летает над пустой ареной,
И в деревне воют ночью семь собак.