Porto Riko - Live - Vasilis Papakonstadinou перевод на немецкий

Porto Riko - Live

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Porto Riko - Live

Eine exotische und reiselustige Gestalt
blüht wieder im Mondlicht auf
denn sein ganzes Leben hat er verbracht
leidenschaftlich nach einem anderen suchend

Ich erinnere mich, als Kind lachte er und sagte
während er auf dem Fahrradsattel akrobatierte:
Wir werden die Welt nach unseren Maßstäben formen
bevor sie uns nach ihren formt

Aber die Welt geht weiter, ohne uns zu fragen
gesperrte Straßen, Diebe und Polizisten
Liebe deine Zelle, sagten sie ihm, und danach
draußen noch einsamer, aber er lachte immer noch

In einer betrunkenen Nacht dreht er durch
verbrennt Tagebücher und Diplome
Im Morgengrauen heuert er auf einem Piratenschiff an
um sein Leben selbst zu inszenieren

Algier, Alexandria, Südafrika
in Amsterdam zwei Semester und ein bisschen
Die Lieben glitten durch seine Augen
wie der Schaum durch die Finger des Seemanns

In Porto Riko, unbedachte Jahre
und die Blätter seines Herzens verstreute er
in dunklen und zwielichtigen Kellern
als ob er das Licht im Elend suchte

An einem warmen Abend in einem Blues-Lokal
hörte er seine Musik falsch klingen
Die Bosse warfen ihn auf die Straße
als sie die Male an seinem Körper sahen

Und Sylvia, die ihn leidenschaftlich liebte
wich keinen Augenblick von seiner Seite
suchte mit Besessenheit in seinen Armen
seine Hölle und sein Paradies

Er segelte in einer Vollmondnacht davon
und in seinem letzten Brief an mich hatte er geschrieben:
Es lohnt sich, Freund, für einen Traum zu leben
auch wenn sein Feuer dich verbrennt

Die Jahre sind vergangen, ich erinnere mich nicht mehr genau
Hieß er Ernesto oder Nikos?
Und verzeiht mir auch, dass ich vergessen habe
ob er in Mets oder in Porto Rico verloren ging

Was mich betrifft, ich bin immer hier
mit dem Feuer eurer Augen als Flagge
Es ist schön heute Abend, dass wir uns getroffen haben
Ich mag es, gemeinsam zu segeln