Porto Riko - Vasilis Papakonstadinou перевод на немецкий

Porto Riko

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Porto Rico

Eine feenhaft reiselustige Gestalt
erblüht neu im Mondlichtschein
denn sein ganzes Leben verbrachte er damit,
wie besessen eine andere zu suchen

Ich erinnere, als Kind lachte er und sprach
akrobatisch auf dem Fahrradsattel sitzend:
Wir zwingen die Welt in unser Maß,
bevor sie uns in ihres zwingt

Doch die Welt zieht weiter ohne unser Fragen,
gesperrte Wege, Diebe und Wächter,
liebe deine Zelle, die des Ganzen, dann
draußen, einsamer noch, lachte er wieder

Eine trunkene Nacht verdreht alles,
verbrennt Kalender und Diplome,
beim Morgengrauen segelt er mit Piraten
für die Regie seines Lebens

Algier, Alexandria, Südafrika,
in Amsterdam zwei Termine und mehr,
Liebschaften glitten durch seine Augen
wie Schaum durch Finger eines Seemanns

In Puerto Rico, zahllose Jahre
streute er die Blätter seines Herzens
in dunkle, verdächtige Untergründe,
als sucht' er Licht in der Schande

Eines warmen Abends im Blues-Lokal
hört er wie falsch gespielt seine Musik,
die Bosse warfen ihn hinaus,
als sie die Spuren auf seinem Körper sahn

Doch Silvia, die ihn leidenschaftlich liebte,
fehlte niemals an seiner Seite,
suchend in seinen Armen
nach Hölle und Paradies zugleich

In Vollmondnacht setzte er die Segel
und schrieb im letzten Brief an mich:
Es lohnt, mein Freund, für einen Traum zu sein,
und verbrennst du auch in seiner Glut

Jahre vergingen, ich erinn're kaum,
Ernesto nannt' man ihn? Niko?
vergib mir immer noch, dass ich vergaß,
ob in Metz oder Puerto Rico er verlosch

Ich aber bin hier, immer noch,
das Feuer deiner Augen als Banner,
wie schön dieses Wiedersehen heute,
gemeinsam mit dir zu segeln ist Freude