Текст и перевод песни Vasilis Papakonstadinou - Porto Riko

Porto Riko

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Порто-Рико

Призрачная, странствующая фигура
в лунном свете снова расцветает,
потому что всю свою жизнь он потратил,
безумно ища другую.

Помню, как ребенком, он смеялся и говорил,
балансируя на велосипеде в лунном свете:
Мы изменим мир под себя,
прежде чем он изменит нас.

Но мир идет вперед, не спрашивая нас,
закрытые дороги, воры и полицейские.
"Люби свою клетку", - говорят ему, а потом
снаружи, более одинокий, но все еще смеющийся.

Однажды пьяной ночью он переворачивает
календари и сжигает дипломы.
На рассвете он садится на пиратский корабль,
чтобы стать режиссером своей жизни.

Алжир, Александрия, Южная Африка,
в Амстердаме два терминала и что-то еще.
Любовь скользила в его глазах,
как пена на пальцах моряка.

В Порто-Рико бесчисленные годы
и листья его сердца разбросаны
в темных и подозрительных подвалах,
словно он искал свет в нищете.

Однажды теплым вечером в блюзовом клубе
он услышал, как фальшивит его музыка.
Хозяева выбросили его на улицу,
увидев отметины на его теле.

И Сильвия, которая страстно любила его,
не отходила от него ни на шаг,
неистово ища в его объятиях
его ад и его рай.

Он отплыл лунной ночью
и в своем последнем письме мне написал:
Стоит жить ради мечты, друг мой,
даже если ее огонь сожжет тебя.

Прошли годы, я уже не помню,
звали его Эрнесто или Нико?
И простите меня, что забыл,
пропал ли он в Меце или в Порто-Рико.

Что касается меня, я всегда здесь,
с огнем ваших глаз, как флагом.
Как прекрасно, что мы встретились сегодня вечером,
мне нравится плыть с вами вместе.