Текст и перевод песни Vasilis Papakonstadinou - Πριν Το Τέλος

Πριν Το Τέλος

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ′ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου ′χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό, τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τ
ην πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να ′σου το πιόνι
μια φορά μου ′χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό, τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τ
ην πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Before the End

The little train was circling illuminated and misty in the sky
below, the sea with a ship, the moon further away
I often think of you wearing a white dress
I held your hand, you said what we have is not enough for me

The songs we sang together, our voices lowered
a heart carved on the bench after being betrayed
once you told me, it's impossible, others will feel it too
before the end, how does silence feel like a great love

And I who live forever here and keep leaving to not see the end
every night that passes I turn again, I become darkness and surrender
to your rhythm that still burns this body that has been without a shadow for years
every night that passes like a movie
and all that we lived appears with the
square as the background

Every night that passes always here
And I keep leaving before we are alone to not see the end

Metal stairs and you told me we will be a few left
night started to fall deep and the air is suffocating me
Motors forgotten and adrift on the dust of the road
Imagine the floor being black and white and you the pawn
once you told me, it's impossible, others will feel it too
before the end, how does silence feel like a great love

And I who live forever here and keep leaving to not see the end
every night that passes I turn again, I become darkness and surrender
to your rhythm that still burns this body that has been without a shadow for years
every night that passes like a movie
and all that we lived appears with the
square as the background

Every night that passes always here
And I keep leaving before we are alone to not see the end