Текст и перевод песни Vasilis Papakonstantinou & Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Mi Milas

Mi Milas

Νιφάδες χιονιού στο γιακά, με ναρκώνουν
Οι μπότες γλιστρούν και τ' αυτιά αγκιστρώνουν τον ήχο
Στολές, οπλισμός, μέσ' τα μάτια ο φακός
στάσου εδώ, μέσ' το φως και κοντράρισε κάργα τον τοίχο
Δεν είναι που ξέρω του τοίχου να νιώθω τον χτύπο
Δεν είναι που η σκέψη, κελί, δε θ' αντέξει αν φύγω
Είναι κείνη η φωνή, μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο
Πιο κάτω απ' το κάτω, τρυπώνει η ελπίδα
Κι εγώ απ' το πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω
Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο
Δεν είναι το τσακ του αναπτήρα που βλέπω όταν στρίβω
Δεν είναι ψεύτικό δράμα του χρόνου που κρύβω
Είναι κείνη η φωνή μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο
Πνίγομαι σ' ένα ποτήρι βαθύ
Σ' ένα πηγάδι του νόστου
Της πειρατείας σου η μουσική
Χρόνος μετράει εντός
Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει
Μ' ένα βιολί που ουρλιάζει
Μέτρα το χρόνο μ' αυτό που πονάει
Κι όχι μ' αυτό που τρομάζει
Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς
Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο. Μα εγώ σ' έχω δεί και ξανά
στήνω πλάτη στον τοίχο Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.
Παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο Στη σκάλα με βία,
το βλέμμα γωνία. Κομμένος στα τρία, το νου σ' αμνησία τυλίγω
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου. Τη γέννα του δράκου,
στη γέννα της πάλι την πνίγω Χλώμιαζες όταν μιλούσα γι' αυτό.
Και τα δεσμά του υμνούσες. Ό, τι μας δένει το ουρλιαχτό έλεγες
πως τ' αγαπάς. Μείνε λοιπόν, στου καιρού τη βουή μ' ένα
θλιμμένο δοξάρι. Δώστ' τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή
σ' όποιον μπορεί να σε πάρει. Δεν είναι η μνήμη κερί,
που ζητάει να το σβήσω. Δεν είναι που πριν και μετά από
σένα θα ζήσω. Είναι κείνη η φωνή μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει.
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο

Не говори

Снежинки на воротнике, меня дурманят.
Ботинки скользят, и уши ловят звук.
Форма, оружие, в глазах - луч фонаря.
Стой здесь, на свету, и упрись в стену.
Дело не в том, что я знаю, как чувствовать удар стены.
Дело не в том, что мысль, как клетка, не выдержит, если я уйду.
Это тот голос, в ночи, который мне говорит:
Год спустя - это чуть меньше, чем мало.
Ниже самого дна просачивается надежда.
А я со дна пробиваю дыру во времени.
Вижу тебя петлёй в сети моего времени.
Мадонна и Цирцея в одном и том же застывшем образе.
Дело не в щелчке зажигалки, который я вижу, когда сворачиваю.
Дело не в фальшивой драме времени, которую я скрываю.
Это тот голос, в ночи, который мне говорит:
Год спустя - это чуть меньше, чем мало.
Тону в глубоком стакане,
В колодце тоски.
Музыка твоего пиратства.
Время идёт внутри.
Бабочка рассеивает мой разум
Скрипкой, которая воет.
Измеряй время тем, что болит,
А не тем, что пугает.
Не говори, не говори, не говори.
В баре друзья уменьшают страх. Но я тебя уже видел, и снова
упираюсь спиной в стену. Слова-флаги, души, которые тебя забирают.
Ночные компании, комнаты в глубине сада. На лестнице, с усилием,
взгляд в сторону. Разбитый на три части, я окутываю разум амнезией.
Твой цвет остаётся в огнях парка. Рождение дракона,
при его рождении я снова тебя топлю. Ты бледнела, когда я говорил об этом.
И ты воспевала его оковы. Всё, что нас связывает, этот крик, ты говорила,
что любишь его. Останься же в гуле времени с
печальным смычком. Отдай свой голос, как бесплодную награду
тому, кто может тебя взять. Память - не свеча,
которую я хочу задуть. Дело не в том, что я буду жить до и после
тебя. Это тот голос, в ночи, который мне говорит:
Год спустя - это чуть меньше, чем мало.