Świat zapomniany - Verba перевод на немецкий

Świat zapomniany

Zrozumiałem, że to żyje w nas,
że jesienny deszcz nie przyjdzie szybko tak.
Teraz, gdy już masz swoje sprawy,
Ja odtwarzam świat zapomniany.

Pamiętam dzień, pierwsze spotkanie,
Wspólne sny pourywane.
Dzień stał się nocą, noc nie istniała,
Liczyłem czas do kolejnego spotkania.

Wierzyliśmy, że wszystko nasze jest na Ziemi
I że nikt już tego nie zmieni,
że przeznaczenie odkryło naszą kartę,
Wspólne dni i wspólny adres.

Mijali nas pijani przechodnie.
Życzyli szczęścia na wpół przytomnie.
Pod ścianą ktoś, bez strojenia strun,
Zagrał nam kilka starych nut.

To był nasz najlepszy czas, teraz wspominam.
Może wiesz, jaki tego będzie finał.
A te nasze miejsca, wrócę tam.
Wierzę w to, że nie będę wtedy sam.

Zrozumiałem, że to żyje w nas,
że jesienny deszcz nie przyjdzie szybko tak.
Teraz, gdy już masz swoje sprawy,
Ja odtwarzam świat zapomniany.

Wspominam każdą minutę, wspólne chwile.
Każdy uśmiech z fotografii nie daje mi tyle
Co Twój dotyk, każdy z nich był jedyny.
Twój zapach, który wciąż powraca.

Ten słodki wyścig z zachodem słońca.
Milion ziarenek piasku na naszych dłoniach.
Myślałem, że z nich można zbudować coś na dłużej,
Lecz drobny kamień przegrał z podmuchem.

Teraz chcę zatrzymać czas, by nie czuć się samotnie
W te chłodne dni, gdy nie zostało nam już nic.
Chciałbym, byś powróciła do mnie, nie tylko w snach,
Gdy za oknem żółte liście, z którymi tańczy wiatr.

Zrozumiałem, że to żyje w nas,
że jesienny deszcz nie przyjdzie szybko tak.
Teraz, gdy już masz swoje sprawy,
Ja odtwarzam świat zapomniany.

Zrozumiałem, że to żyje w nas,
że jesienny deszcz nie przyjdzie szybko tak.
Teraz, gdy już masz swoje sprawy,
Ja odtwarzam świat zapomniany.

Vergessene Welt

Ich habe verstanden, dass es in uns lebt,
dass der Herbstregen nicht so schnell kommen wird.
Jetzt, wo du deine eigenen Angelegenheiten hast,
erschaffe ich die vergessene Welt neu.

Ich erinnere mich an den Tag, das erste Treffen,
zerrissene gemeinsame Träume.
Der Tag wurde zur Nacht, die Nacht existierte nicht,
ich zählte die Zeit bis zum nächsten Treffen.

Wir glaubten, dass alles auf Erden uns gehört
und dass niemand das mehr ändern wird,
dass das Schicksal unsere Karte aufgedeckt hat,
gemeinsame Tage und eine gemeinsame Adresse.

Betrunkene Passanten gingen an uns vorbei.
Wünschten uns Glück, halb bei Bewusstsein.
An der Wand spielte jemand, ohne die Saiten zu stimmen,
uns ein paar alte Melodien vor.

Das war unsere beste Zeit, jetzt erinnere ich mich.
Vielleicht weißt du, wie das enden wird.
Und diese unsere Orte, ich werde dorthin zurückkehren.
Ich glaube daran, dass ich dann nicht allein sein werde.

Ich habe verstanden, dass es in uns lebt,
dass der Herbstregen nicht so schnell kommen wird.
Jetzt, wo du deine eigenen Angelegenheiten hast,
erschaffe ich die vergessene Welt neu.

Ich erinnere mich an jede Minute, gemeinsame Momente.
Jedes Lächeln auf einem Foto gibt mir nicht so viel
wie deine Berührung, jede davon war einzigartig.
Dein Duft, der immer wiederkehrt.

Dieser süße Wettlauf mit dem Sonnenuntergang.
Eine Million Sandkörner auf unseren Händen.
Ich dachte, man könnte daraus etwas Dauerhaftes bauen,
doch ein kleiner Stein verlor gegen den Windhauch.

Jetzt möchte ich die Zeit anhalten, um mich nicht einsam zu fühlen
an diesen kalten Tagen, wenn uns nichts mehr geblieben ist.
Ich wünschte, du kämst zu mir zurück, nicht nur in Träumen,
wenn draußen vor dem Fenster gelbe Blätter sind, mit denen der Wind tanzt.

Ich habe verstanden, dass es in uns lebt,
dass der Herbstregen nicht so schnell kommen wird.
Jetzt, wo du deine eigenen Angelegenheiten hast,
erschaffe ich die vergessene Welt neu.

Ich habe verstanden, dass es in uns lebt,
dass der Herbstregen nicht so schnell kommen wird.
Jetzt, wo du deine eigenen Angelegenheiten hast,
erschaffe ich die vergessene Welt neu.