Текст и перевод песни Wojciech Młynarski - Szajba

Szajba

Poprzez życia rwące fale
Człowiek tłucze się jak łajba
Z wierzchu bywa wcale, wcale
Ale w środku taka szajba!

Taki kocioł, takie nerwy
W kotle wrzenie nie przemija
I ta szajba wciąż bez przerwy
Jak pokrywka ci odbija!

Ja to zwłaszcza się oburzam
Szajba skręca moją kibić
Kiedy widzę ludzi, którzy
Jak to mówią "chcą się wybić"
Kiedy zauważam to
Cały chodzę, o!

Jeszcze w szkole, gdy oświaty
Nakładano mi kaganiec
Był kolega francowaty
Ancymonek, zaprzedaniec!

Cała klasa ma normalnie
Czoła myślą nieskażone
A ten się do wiedzy garnie
Lekcje zawsze ma zrobione!

Przy tym cwaniak, jakich mało
Tu da ściągnąć, tam podpowie
Jedno, co nas pocieszało
Że miał trochę słabe zdrowie
Ja wyrosłem, że ho, ho
A on krzywy, o!

Potem raz, pamiętam, w wojsku
Jest komenda: "pluton śpiewa"
Wszyscy więc na nutę swojską
Fałszujemy tak, jak trzeba

A tu jeden się wyrywa
Małorolny spod Morąga
Twarz jaśnieje mu szczęśliwa
I wyciąga, i wyciąga

Noc na warcie stoi cicha
Księżyc mgiełką się zasnuwa
Małorolny ledwo dycha
Jednak niezła rzecz, kocówa
Z tego strachu, co za los
Tracą ludzie głos

Raz mi pot zalewał oczy
Bo spędzałem lato w mieście
Gdzie normalnie nas zaskoczył
Upał stopni ze czterdzieści

Aż tu widzę napis "Lody"
Taki napis, niech ja skonam
I maszyna wprost z Zachodu
I kolejka tak skręcona!

Przy maszynie mama z zięciem
Za wspólnika mają teścia
I za każdym pociągnięciem
Trzy dwadzieścia! Trzy dwadzieścia!
Jem te lody, niezłe są
Ale cały o!

Ludzie lody z mina tępą
Wtranżalają, co się zmieści
A tu teść podwaja tempo
Sześć czterdzieści! Sześć czterdzieści!
Sześć czterdzieści! Sześć czterdzieści!

A mnie szajba uporczywa
W głowie szumi, w dołku gniecie
Aż błysnęła myśl szczęśliwa
Są gronkowce na tym świecie!

I oczyma wyobraźni
Bo na szczęście jej nie tracę
Widzę wszystkich na zakaźnym
A tych prywaciarzy w pace!
Żeby taką rozkosz czuć
Warto dać się struć!

Dodam jeszcze fakt istotny
Że z tą szajbą, że z tą zadrą
Nie pałętam się samotny
My tworzymy zwarte kadry!

Wspólna szajba nas jednoczy
Wspólny cel niezmiennie świeci
I niech tylko ktoś wyskoczy
My go zaraz sami wiecie

Czasem dłużej ktoś wypłynie
Trudno odpaść go, heroda
Lecz przy dobrej woli krzynie
Zawsze znajdzie się metoda!
Błagam was, nie krzyczcie "bis!"
Bo mnie zgnoją tyż!

Frenzy

Through life's raging waves, my dear,
Man struggles like a battered ship.
On the surface, all seems clear,
But inside, a frenzy's grip!

Such a cauldron, such a strain,
The boiling inside never ends.
And this frenzy, oh, the pain,
Like a lid that bursts, my friend.

It particularly makes me seethe,
This frenzy twists my very core,
When I see those who believe
They can "get ahead" and soar.
When I notice such a thing,
I just fume, darling!

Back in school, where knowledge bright
Was constrained by rules so tight,
There was this pretentious wight,
A brown-noser, such a blight!

The whole class, with minds so pure,
Unspoiled by any thought impure,
But he, to knowledge, did allure,
His homework always done, for sure.

A sly one, he, through and through,
Here he'd let you cheat, there he'd cue.
One thing gave us comfort, true,
His health was rather poor, we knew.
I grew tall, oh so grand,
While he stayed bent, you understand.

Then once, in the army, I recall,
The command: "Platoon, sing all!"
So we sang, in off-key thrall,
Faking it, as soldiers call.

But one guy, he had to show,
A smallholder from Morąg, you know,
His face with joy began to glow,
And he belted, high and low.

Night on guard duty, still and quiet,
The moon veiled in misty light,
The smallholder barely sighing yet,
But a decent voice, I'll bet.
From the fear, oh, what a plight,
People lose their voice outright.

Once, sweat dripped into my eyes,
Spending summer in the city's guise,
Where a heatwave, to our surprise,
Reached forty degrees, scorching skies.

Then I saw a sign, "Ice Cream," it read,
Such a sign, I thought I'd drop dead,
A machine straight from the West, instead,
And the queue, incredibly spread.

By the machine, a mom and son-in-law,
With the father-in-law, their flaw,
And with every scoop they'd draw,
"Three twenty! Three twenty!" they'd caw.
I ate the ice cream, pretty sweet,
But I seethed, my dear, from head to feet.

People, with faces dull and blank,
Devoured the ice cream, rank by rank,
And the father-in-law, he'd crank and crank,
"Six forty! Six forty!" - thank you, thank.
"Six forty! Six forty!" - what a spree.

And my frenzy, persistent and deep,
Buzzed in my head, wouldn't let me sleep,
Until a happy thought did creep,
Staphylococcus, secrets to keep!

And in my mind's eye, I could see,
Thankfully, I don't lose it, you agree,
All of them in the infirmary,
And those profiteers in the penitentiary!
To feel such sweet delight,
It's worth the risk, day and night!

I'll add one more fact, quite key,
With this frenzy, this misery,
I'm not wandering lonely, you see,
We're a tight-knit company!

Our shared frenzy unites us strong,
Our common goal shines all along,
And let someone just step out of line, so wrong,
We'll deal with him, before too long.

Sometimes someone stays afloat too long,
Hard to get rid of, that arrogant throng,
But with a bit of goodwill, we'll play our song,
There's always a method, where we belong.
Please, don't shout "Encore!" you see,
They might crush me too, eventually!