Текст и перевод песни Zbigniew Preisner - Milosc od pierwszego wejrzenia (Love at first sight)

Milosc od pierwszego wejrzenia (Love at first sight)

Oboje są przekonani
Że połączyło ich uczucie nagłe
Piękna jest taka pewność
Ale niepewność piękniejsza

Sądzą, ze skoro nie znali się wcześniej
Nic miedzy nimi nigdy się nie działo
A co na to ulice
Schody
Korytarze
Na których mogli się od dawna mijać

Chciałbym ich zapytać
Czy nie pamiętają
Może w drzwiach obrotowych
Kiedyś twarzą w twarz
Jakieś "przepraszam" w ścisku
Głos, pomyłka w słuchawce
Ale znam ich odpowiedź
Nie, nie pamiętają

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
To tylko ciąg dalszy

Od dłuższego już czasu
Bawił się nimi przypadek
Jeszcze nie całkiem gotów
Zamienić się dla nich w los
Zbliżał ich i oddalał
Zabiegał im drogę
I tłumiąc chichot
Odskakiwał w bok
Były znaki, sygnały
Cóż z tego, że nieczytelne
Może 3 lata temu
Albo w zeszły wtorek
Pewien listek przyfrunął z ramienia na ramię
Było coś zgubionego
Coś podniesionego
Kto wie
Czy już nie piłka w zaroślach dzieciństwa

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń zawsze otwarta...

Były klamki i dzwonki, na których zawczasu dotyk kładł się na dotyk
Walizki obok siebie w przechowalni
Był może pewnej nocy jednakowy sen
Natychmiast po zbudzeniu, zamazany

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie

Każdy przecież, bo każdy przecież, bo każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń zawsze otwarta...

Любовь с первого взгляда (Love at first sight)

Они оба убеждены,
Что их соединило внезапное чувство.
Прекрасна такая уверенность,
Но неуверенность прекраснее.

Они думают, что раз не знали друг друга раньше,
Ничего между ними никогда не происходило.
А что на это скажут улицы,
Лестницы,
Коридоры,
По которым они могли давно уже встречаться?

Мне хочется их спросить,
Не помнят ли они,
Может быть, в вертящейся двери
Когда-то лицом к лицу,
Какое-нибудь "извините" в толпе,
Голос, ошибочный звонок,
Но я знаю их ответ:
Нет, не помнят.

Ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
Это лишь продолжение.

Уже довольно давно
Случай играл с ними,
Еще не совсем готовый
Превратиться для них в судьбу.
Он сближал их и отдалял,
Преграждал им путь
И, сдерживая смех,
Отскакивал в сторону.
Были знаки, сигналы,
Что толку, что неразборчивые.
Может, три года назад,
Или в прошлый вторник,
Какой-то листок слетел с плеча на плечо.
Было что-то потерянное,
Что-то поднятое.
Кто знает,
Может, это был мяч в зарослях детства.

Ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
А книга событий всегда открыта...

Были дверные ручки и звонки, на которых заблаговременно касание ложилось на касание,
Чемоданы рядом друг с другом в камере хранения,
Был, возможно, однажды ночью один и тот же сон,
Сразу после пробуждения, размытый.

Ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
А книга событий всегда открыта посередине.

Ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
А книга событий всегда открыта посередине.

Ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
А книга событий всегда открыта посередине.

Ведь каждое, ведь каждое, ведь каждое начало
Это лишь продолжение,
А книга событий всегда открыта...