ความจำเรื่องเจ้า - ไหมไทย ใจตะวัน перевод на немецкий

ความจำเรื่องเจ้า

เป็นจังใด๋น้อ เจ้าจากไป อยู่ไสน้อ
จากคนรอที่ลืมเรื่องเก่าบ่ไหว
ทุกความจำบ่อาจลบ ถึงเพียงคบแล้วจบไป
เรื่องเจ้าในใจ ซึมแทรกทุกใยความจำ

แสงแดดยามเช้า เคยส่องเงาเราเดินเคียง
ได้ยินเพียงเสียงเพลง เคยชอบยังช้ำ
ร้านริมทางเคยนั่งคอย ร้านปากซอยมีส้มตำ
ล้วนมีรอยจำที่เจ้านั้นทำแวะมาย้ำใจ

สิลืมจังใด๋ สิลบจังใด๋ ความจำเรื่องเจ้า
เมื่อความเป็นเรา นั้นมีเรื่องราวหล่นตามเส้นทางมากมาย
เจ้าแค่ลาก็ลืมกัน เพราะมีคนคอยลบใจ
แต่สำหรับอ้าย ให้ลืมหายใจ.นั้นคงง่ายกว่า

เปิดเบิ่งทีวี ยังมีภาพเงาเจ้าทับซ้อน
ข่มตานอนยังฝันว่า เจ้ากลับมาหา
มือถือดังขึ้นยามใด ยังคิดว่าเป็นเจ้าโทรมา
ทุกห้วงเวลา เจอแต่ภาพเงาของเจ้าหลอนใจ

สิลืมจังใด๋ สิลบจังใด๋ ความจำเรื่องเจ้า
เมื่อความเป็นเรา นั้นมีเรื่องราวหล่นตามเส้นทางมากมาย
เจ้าแค่ลาก็ลืมกัน เพราะมีคนคอยลบใจ
แต่สำหรับอ้าย ให้ลืมหายใจ.นั้นคงง่ายกว่า
ความทรงจำนั้นมีแต่เจ้า ทุกเรื่องราวมีเจ้าผู้เดีย

Erinnerung an dich

Wie geht es dir wohl, wo bist du jetzt, seit du gegangen bist?
Von dem Wartenden, der die alte Geschichte nicht vergessen kann.
Jede Erinnerung kann nicht gelöscht werden, auch wenn wir nur zusammen waren und es endete.
Die Geschichte von dir in meinem Herzen durchdringt jede Faser der Erinnerung.

Das Morgenlicht beschien einst unsere Schatten, als wir Seite an Seite gingen.
Nur die Lieder zu hören, die wir mochten, schmerzt immer noch.
Das Lokal am Straßenrand, wo wir saßen und warteten, der Laden am Anfang der Gasse mit Som Tam,
Alle tragen Spuren der Erinnerung daran, wie du vorbeikamst und mein Herz daran erinnertet.

Wie soll ich vergessen, wie soll ich löschen, die Erinnerung an dich?
Wo doch unser 'Wir' so viele Geschichten entlang des Weges verstreut hat.
Du hast dich nur verabschiedet und vergessen, weil jemand da ist, der dein Herz [davon] befreit.
Aber für mich wäre es wohl einfacher, das Atmen zu vergessen.

Schalte ich den Fernseher ein, sehe ich immer noch dein Schattenbild darüber.
Zwinge ich mich zum Schlafen, träume ich immer noch, dass du zurückkommst.
Wann immer das Handy klingelt, denke ich immer noch, du rufst an.
In jedem Augenblick begegne ich nur deinem Schattenbild, das mich verfolgt.

Wie soll ich vergessen, wie soll ich löschen, die Erinnerung an dich?
Wo doch unser 'Wir' so viele Geschichten entlang des Weges verstreut hat.
Du hast dich nur verabschiedet und vergessen, weil jemand da ist, der dein Herz [davon] befreit.
Aber für mich wäre es wohl einfacher, das Atmen zu vergessen.
Die Erinnerung enthält nur dich, jede Geschichte hat nur dich allein.