Текст и перевод песни Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Κράτησα Τη Ζωή Μου

Κράτησα Τη Ζωή Μου

Κράτησα τη ζωή μου
Ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
Κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
Σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
Με τα φύλλα της οξιάς
Καμιά φωτιά
Στην κορυφή τους βραδιάζει.
Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
Η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια
Το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
Και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
Χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
Ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
Σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
Καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
Μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
Στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
Να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
Γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
Περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
Κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
Μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
Τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
Δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
Σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
Σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
Σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
Κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
Ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες
τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
Εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
Πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
Στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
Μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
Βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
Δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
Να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
Πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
Όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
Κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
Πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
Και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
Ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

I Held Onto My Life

I held onto my life
Traveling amongst yellow trees,
Beneath the slanting fall of rain
On silent slopes burdened
With the leaves of the beech
No fire
Burns on their peak; night falls.
The blooming sea and the mountains in the moon's fading light
The large stone near the wild fig trees and the asphodels
The jug that refused to dry at day's end
And the closed bed near the cypress trees and your hair
Golden, the stars of Cygnus and that star, Aldebaran.
I held onto my life, I held onto my life traveling
Amongst the yellow trees, as the rain slanted down
On silent slopes laden with beech leaves,
No fire on their peak; night falls.
I held onto my life. On your left hand, a line
A scratch on your knee, as if they might exist
In the sand of the past summer, as if
They might remain where the north wind blew as I hear
Around the frozen lake, the foreign voice.
The faces I see don't question, nor does the woman
Walking with a bowed head, nursing her child.
I climb the mountains; bruised valleys. The snow-covered
Plain, as far as the eye can see, the snow-covered plain, they ask nothing
Nor does the closed weather in silent deserted chapels, nor
The hands that reach out to search, and the roads.
I held onto my life, whispering within the vast silence
I no longer know how to speak, nor to contemplate; whispers
Like the breath of the cypress tree that night
Like the human voice of the night sea on the pebbles
Like the memory of your voice saying happiness.
I close my eyes searching for the secret meeting of the waters
Beneath the ice, the laughter of the sea, the closed wells
Touching with my own veins
Those veins that escape me
Where the water lilies end and this man
Who walks blind on the snow of silence.
I held onto my life, with him, searching for the water that touches you
Heavy drops on the green leaves, on your face
Within the empty garden, drops in the still pool
Finding a dead swan among its pure white feathers,
Living trees and your eyes focused.
This road does not end, it has no change, as much as you seek
To remember your childhood, those who left, those
Who vanished within their sleep, ocean tombs,
As much as you seek the bodies you loved to bend
Under the hard branches of the plane trees, there
Where a ray of sunlight stood bare
And a dog yipped and your heart fluttered,
The road has no change. I held onto my life.
The snow and the frozen water in the horses' steps.