Текст и перевод песни Łona i Webber - Ballada o Szlachetnym Czorcie

Ballada o Szlachetnym Czorcie

Ty, mam taki pomysł, wiesz? Skoro już tu jestem
Weź puść ten bit taki chujowy taki
Ten z taką gitarą

Coś mi trzeszczy w słuchawkach
Jest, ten wokal jakby mógł być trochę ciszej w stosunku do bitu
O zajebiście, joł joł, no faktycznie jest

Ej czy może być piękniej? Październikowa noc pełna blasku
Ja spacerkiem do domu wracam po alei Piastów
Złota jesień! Sprawdzam czy na taxi frut gdzieś mam
Złoty dziesięć - więc te spacer słuszny jest ze wszech miar
Helmut został w domu, bo ostatnio biadał na sprzęgło
Zresztą, nie wypada jeździć pod wpływem będąc
Więc idę coraz szybciej żebym tu nie wymarzł
Aż dochodzę do placu Sprzymierzonych (kiedyś Lenina)
I tu do radości powód wspaniały jak tęcza
Nocny autobus mknie po rondzie i skręca
Więc ja niewiele myśląc i jeszcze mniej mogąc
Natychmiast rzucam się za nim w beznadziejną pogoń
Rzecz w tym, że są szanse, że go dostane
Lecz gdy dobiegam doń, on już opuszcza przystanek
Więc zrezygnowany, z myślą o dalszym spacerze się oswajam
I tu zaczynają się jaja!
Bo z piskiem opon wywołującym ból zębów
Zatrzymuje się przede mną oto lśniące BMW
Zza przyciemnionej szyby łysy czort spogląda złowrogo
Myślę: Boże, czyżbym długi miał u kogoś?
Komu jestem krewien? Tracę nerwy w domysłach
Może Webber? eee Webber by go raczej nie przysłał
Więc może ktoś wreszcie poczuł się dotknięty
Wnioskiem wysnutym zręcznie z którejś mojej puenty?
Może to już czas, że znaleźli mnie ci którym nie sprzyjam?
Może to bojówkarz Radia Maryja?
A skądinąd wiem, że oni nie bez wzajemności mnie nie lubią
Lecz on rozwiał moje wątpliwości mówiąc
Sam tak kiedyś biegałem, bezskutecznie na ogół
Wskakuj, dogonimy ten autobus

Баллада о благородном черте

Дорогая, у меня идея, понимаешь? Раз уж я здесь,
Включи тот паршивенький бит, ну тот самый,
С гитарой.

Что-то у меня в наушниках трещит.
Вот, вокал бы чуть потише относительно бита.
О, отлично, йоу, йоу, вот теперь действительно хорошо.

Может ли быть прекраснее? Октябрьская ночь, полная блеска,
Я прогуливаюсь домой по аллее Пястов.
Золотая осень! Проверяю, есть ли у меня на такси денежка,
Десятка есть — значит, прогулка эта оправдана во всех отношениях.
Шлем остался дома, потому что в последнее время жаловался на сцепление.
Да и вообще, не подобает ездить под градусом.
Поэтому иду все быстрее, чтобы не замерзнуть.
Дохожу до площади Союзников (бывшей площади Ленина),
И тут повод для радости, прекрасный, как радуга,
Ночной автобус мчится по кольцу и поворачивает.
Я, недолго думая и еще меньше имея сил,
Тут же бросаюсь за ним в безнадежную погоню.
Дело в том, что есть шанс, что я его догоню,
Но когда я добегаю, он уже отъезжает от остановки.
Разочарованный, смиряюсь с мыслью о дальнейшей прогулке,
И тут начинается самое интересное!
Со скрипом шин, вызывающим зубную боль,
Передо мной останавливается сверкающее BMW.
Из-за тонированного стекла лысый черт смотрит злобно.
Думаю: Боже, неужели я кому-то должен?
Кому я должен? Теряюсь в догадках.
Может, Веббер? Эээ, Веббер бы его вряд ли послал.
Так может, кто-то наконец-то почувствовал себя задетым
Выводом, ловко сделанным из какой-нибудь моей шутки?
Может, это уже время, когда меня нашли те, кому я не нравлюсь?
Может, это боевик Радио Марии?
А я знаю, что они меня, мягко говоря, недолюбливают.
Но он развеял мои сомнения, сказав:
Сам так когда-то бегал, безуспешно в основном.
Запрыгивай, догоним этот автобус.