Bez mapy - Łona i Webber перевод на немецкий

Bez mapy

Wiem że jest lato i że jest jakoś porannie zanadto
Tyle wiem, reszta jest dla mnie zagadką
Resztę póki co słabo przyswajam
Jak na przykład to, jak znalazłem się na 9. Maja
Co ja wiem o tym miejscu? Mało bezsprzecznie
Choć ta data brzmi jak koniec wojny w wersji radzieckiej, więc
Może to znak z tymi Rosjanami, może to słuszność
Więc z 9. Maja idę w Ruską
Dalej Powstańców Wielkopolskich, choć mózg mi wysiadł
Im powstanie się udało w przeciwieństwie do mnie dzisiaj, więc
To musi być to, jestem prawie w domu
Idę dalej, wchodzę w Piastów choć prywatnie wolę Jagiellonów
I tylko ciągle nie wiem po co ten kurs, czemu tak łeb boli
I czemu pulsuje z taką mocą mi puls
Odpocząłbym tu, lecz tu grunt grząski
Bo wszedłem na Narutowicza a dziś czuję się jak Niewiadomski.

I nagle róg Narutowicza, i 3. Maja oraz błysk:
"Byłem tu niedawno, byłem tu wczoraj!
Co mnie tutaj zwiodło? Co ja tu robiłem?" szkoda rozkmin
Nic nie pamiętam, idę w stronę Niepodległości (aa)
Może tam mi minie straszny ten stan
Na Bramie Portowej biorę kurs na Plac Zwycięstwa
Dalej Świętego Wojciecha, tutaj leci muza już
Bo poznikały stąd wszystkie jego relikwie lekkich obyczajów
Przez Jagiellońską w Jana Pawła, już tracę zdrowie
Bo wczoraj było tu Jedności Narodowej (ej)
Jak ja mam się w tym odnaleźć, jak nie wiem co jest 5 a w słupku rośnie rtęć
I najchętniej gdzieś tu bym zaległ
Na domiar złego nie ma tu cienia
Więc skręcam, Piłsudskiego i przecinam Odrodzenia
A tu ironia losu wstrętna, bo przede mną Szarych Szeregów
Kiedyś - nie pamiętam.

Ten krasnal, który walił w łeb mnie ciężkim młotem co sekundę
Równo co do setnej, właśnie przestał, toteż
Wszedłem na 5. Lipca, chyba nieroztropnie
Bo gnom zaczął grać na skrzypcach, fałszując przy tym okropnie (biada!)
Skręcam w Pocztową opuszczony jak flaga
Mieszkał kiedyś tu mój ziom, wyjechał, ale często wpada
I dalej Mickiewicza w dół, coś tłucze mi po głowie, myśl
Że tu można było dojść krócej
Iść prosto? Później wykształcę ten nawyk (aha)
Póki co mijam Bohaterów Warszawy, i dalej
Skręcam w Soplicy, i aż trudno uwierzyć
Ale to słowo wywołuje u mnie wstręt, i to świeży
Dalej Gorkiego, i jakbym siły rzeczy nie doceniał
To siłą rzeczy doznaję olśnienia
I wraca cała pamięć, i wszystko pasuje jak ulał
Zostawiłem tutaj wczoraj furę i poszedłem hulać.

Ohne Karte

Ich weiß, es ist Sommer und irgendwie zu sehr morgendlich
So viel weiß ich, der Rest ist für mich ein Rätsel
Den Rest nehme ich bisher kaum wahr
Wie zum Beispiel, wie ich auf die 9.-Mai-Straße gekommen bin
Was weiß ich über diesen Ort? Unbestreitbar wenig
Obwohl dieses Datum wie das Kriegsende in der sowjetischen Version klingt, also
Vielleicht ist das ein Zeichen mit diesen Russen, vielleicht ist das richtig
Also gehe ich von der 9.-Mai-Straße in die Ruska
Weiter die Powstańców-Wielkopolskich-Straße, obwohl mein Gehirn ausgesetzt hat
Ihr Aufstand war erfolgreich, im Gegensatz zu mir heute, also
Das muss es sein, ich bin fast zu Hause
Ich gehe weiter, biege in die Piastów ein, obwohl ich privat die Jagiellonen bevorzuge
Und ich weiß immer noch nicht, wozu dieser Kurs, warum der Schädel so schmerzt
Und warum mein Puls mit solcher Wucht pulsiert
Ich würde mich hier ausruhen, aber der Boden hier ist unsicher
Denn ich bin in die Narutowicza eingebogen und heute fühle ich mich wie Niewiadomski.

Und plötzlich die Ecke Narutowicza und 3.-Mai-Straße und ein Geistesblitz:
"Ich war kürzlich hier, ich war gestern hier!
Was hat mich hierhergeführt? Was habe ich hier gemacht?" Schade ums Grübeln
Ich erinnere mich an nichts, ich gehe in Richtung Niepodległości
Vielleicht geht dieser schreckliche Zustand dort vorbei
Am Hafentor (Brama Portowa) nehme ich Kurs auf den Platz des Sieges (Plac Zwycięstwa)
Weiter die Świętego-Wojciecha-Straße, hier läuft schon Musik
Denn all seine Reliquien lockerer Sitten sind von hier verschwunden
Durch die Jagiellońska in die Jana-Pawła-Straße, ich verliere schon meine Gesundheit
Denn gestern war hier die Straße der Nationalen Einheit
Wie soll ich mich hier zurechtfinden, wenn ich nicht weiß, was los ist, und das Quecksilber in der Säule steigt
Und am liebsten würde ich mich hier irgendwo hinlegen
Zu allem Übel gibt es hier keinen Schatten
Also biege ich ab, Piłsudskiego-Straße und kreuze die Odrodzenia-Straße
Und hier eine üble Ironie des Schicksals, denn vor mir liegt die Szarych-Szeregów-Straße
Früher - ich erinnere mich nicht.

Dieser Gnom, der mir jede Sekunde mit einem schweren Hammer auf den Kopf schlug
Genau auf die Hundertstelsekunde, hat gerade aufgehört, daher
Bin ich in die 5.-Lipca-Straße eingebogen, wohl unvorsichtigerweise
Denn der Gnom fing an, Geige zu spielen, und spielte dabei schrecklich falsch (Wehe!)
Ich biege in die Pocztowa ab, niedergeschlagen wie eine Flagge
Hier wohnte mal mein Kumpel, er ist weggezogen, kommt aber oft vorbei
Und weiter die Mickiewicza hinunter, etwas hämmert mir im Kopf, der Gedanke
Dass man hierher auch kürzer hätte kommen können
Geradeaus gehen? Später werde ich mir diese Gewohnheit aneignen (aha)
Vorerst komme ich an der Bohaterów-Warszawy-Straße vorbei, und weiter
Biege ich in die Soplicy ab, und es ist kaum zu glauben
Aber dieses Wort löst bei mir Ekel aus, und zwar frischen
Weiter die Gorkiego-Straße, und als ob ich die Kraft der Dinge nicht zu schätzen wüsste
So erfahre ich zwangsläufig eine Erleuchtung
Und die ganze Erinnerung kehrt zurück, und alles passt wie angegossen
Ich habe gestern hier das Auto stehen lassen und bin feiern gegangen.