Niebieska sukienka (Złudzenie) - Łzy перевод на немецкий

Niebieska sukienka (Złudzenie)

To była wczesna jesień
A może była późna
Jesiennych, deszczowych dni
I tak przecież nikt nie rozróżnia

Zamykam oczy i spuszczam głowę
Gdy widzę ciebie przypadkiem
Gdy jestem w miejscach, gdzie byliśmy razem
Przystaję i płaczę ukradkiem

Tak, widziałam ją
Jesiennym wieczorem
Pod twym parasolem
W niebieskiej sukience
Nie trzeba mi więcej

Tak, widziałam ją
Na twoich kolanach
Siedziała do rana
I w twoich ramionach
Tak słodko wtulona

I cóż mi pozostało
Z twoich wielkich małych słów
Jesiennych obietnic, że
Nie znikniesz nigdy z moich snów

I ciągle próbuję zapomnieć o wszystkim
Gdy palę twe fotografie
Gdy jestem w miejscach, gdzie byliśmy razem
Przystaję i płaczę ukradkiem

Tak, widziałam cię
I chciałam bez słowa cię znów pocałować
Lecz w twoje ramiona
Wtuliła się ona

Tak, widziałam was
I zrozumiałam, że miłość przegrała
Zostały wspomnienia
Nie będę nic zmieniać

A jednak, a jednak wciąż wierzę...

Das blaue Kleid (Illusion)

Es war Frühherbst
Oder vielleicht war es Spätherbst
Herbstlicher, regnerischer Tage
Das unterscheidet sowieso niemand

Ich schließe die Augen und senke den Kopf
Wenn ich dich zufällig sehe
Wenn ich an Orten bin, wo wir zusammen waren
Bleibe ich stehen und weine heimlich

Ja, ich habe sie gesehen
An einem Herbstabend
Unter deinem Schirm
Im blauen Kleid
Mehr brauche ich nicht

Ja, ich habe sie gesehen
Auf deinem Schoß
Saß sie bis zum Morgen
Und in deinen Armen
So süß gekuschelt

Und was ist mir geblieben
Von deinen großen kleinen Worten
Von den Herbstversprechen, dass
Du niemals aus meinen Träumen verschwinden wirst

Und ich versuche immer noch, alles zu vergessen
Wenn ich deine Fotos verbrenne
Wenn ich an Orten bin, wo wir zusammen waren
Bleibe ich stehen und weine heimlich

Ja, ich habe dich gesehen
Und ich wollte dich wortlos wieder küssen
Doch in deine Arme
Kuschelte sie sich

Ja, ich habe euch gesehen
Und ich verstand, dass die Liebe verloren hat
Die Erinnerungen sind geblieben
Ich werde nichts ändern

Und doch, und doch glaube ich immer noch...