Текст и перевод песни Żywiołak - Og?

Og?

Był to czas wielkich dziwów na świecie
Kiedy losy człowiecze z boskimi się łączyły
W owy czas świętym zabrakło nieba
W zbuntowanych potrzebach
Po ziemi się włóczyli
Córy ludzkie i synowie boscy nieugięci
Wielkich ludzi popłodzili światu niepojętych
Dzikich ludzi podły miot dojrzewał gdzieś w kniejach
Ludzie wnet postanowili zgładzić te istnienia
Tak los nie karał ziemi tej często
Kobiety marły gęsto gdy synów tych rodziły
Rośli giganci w ludzkich łonach
I darły je ich dłonie
Gdy na świat wychodzili
I nie będą mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Niebezpieczni Ci synowie obcego pochodzenia
Tu nie znajdą miłosierdzia
Nie zaznają spokoju
Niechaj zginął, niech przepadną potomkowie aniołów
Spadł deszcz, wody wzbierały gęsto
Deszcz niewidzialny często
Dzieło gniewu Bożego
Wielki o sile nie pojętej
Zobaczył ludzki pogrom
Z dachu arki w odmętach
Stworzył człowieka na własne podobieństwo
Dał mężczyźnie świętość, kobiecie diabelskość
Kto prawdę zaciera to jak Jego się wypiera
Nie wierząc w przebiegłość niebiosów i wielkość
Spadły otchłanie przeznaczenia
Ożyła znowu ziemia
Zalęgły się stworzenia
Ten sam z pogromu przeznaczenia
Znowu po świecie szukał
Sensu swego istnienia
Lecz nie będzie mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Skalan grzechem wiekuistym buntu i potępieniem
Już nie będzie więcej kobiet plugawić swym nasieniem
Groty ludzkie w wielkiej bitwie przerwały to istnienie

Og?

C'était une époque de grandes merveilles dans le monde
Quand les destins des hommes se mêlaient aux destins divins
À cette époque, les saints manquaient de ciel
Dans leurs besoins rebelles
Ils erraient sur terre
Filles d'hommes et fils de dieux, inflexibles
Ils ont engendré au monde des hommes grands et incompréhensibles
Les sauvages, une progéniture méprisable, mûrissaient quelque part dans les bois
Les hommes ont bientôt décidé d'anéantir ces êtres
Ainsi, le destin ne punissait pas souvent cette terre
Les femmes mouraient en grand nombre en donnant naissance à leurs fils
Des géants grandissaient dans les ventres des femmes
Et leurs mains les déchirèrent
Quand ils sont venus au monde
Et ils n'auront aucun pardon parmi les hommes
Ces fils dangereux d'origine étrangère
Ils ne trouveront pas de miséricorde ici
Ils ne connaîtront pas la paix
Que les descendants des anges périssent, qu'ils disparaissent
La pluie est tombée, les eaux se sont élevées
La pluie invisible souvent
L'œuvre de la colère divine
Grand en puissance, incompréhensible
Il a vu le pogrom humain
Du toit de l'arche, dans les profondeurs
Il créa l'homme à son image
Il donna à l'homme la sainteté, à la femme le caractère diabolique
Celui qui efface la vérité est comme celui qui le rejette
Ne croyant pas à la ruse des cieux et à la grandeur
Les abîmes du destin sont tombés
La terre s'est réveillée
Les créatures ont niché
Le même qui a survécu au pogrom du destin
Il a cherché à travers le monde
Le sens de son existence
Mais il n'aura aucun pardon parmi les hommes
Souillé par le péché éternel de la rébellion et de la damnation
Il n'y aura plus de femmes souillées par sa semence
Les grottes humaines dans la grande bataille ont mis fin à cette existence